Σε Αγαπώ Ακόμα

11ο κεφάλαιο - Πίτσα ή σουβλάκι;

Πάλι Δευτέρα

Πάλι σχολείο

Πάλι βαρεμάρα

Έχει καταντήσει εκνευριστικό όλο αυτό

Δεν καταλαβαίνουν ότι δυο μέρες δε μας φτάνουν θέλουμε κι άλλο χρόνο για να ηρεμήσουμε από τις απαιτήσεις των τρελογερων καθηγητών μας

Ναι είμαι πολύ καλή το ξέρω

Τέλος πάντων το καλό είναι ότι τώρα είναι η τελευταία ώρα οπότε θα κάνω λίγη υπομονή ακόμη και μετά μπαι μπαι γκαις

Κάθομαι στο θρανίο και ζωγραφίζω στο τετράδιο μου

Και όχι δεν είμαι καλή στη ζωγραφική αυτό το χάρισμα το έχει η κολλητή μου

Και ναι επιτέλους χτύπησε το λυτρωτικό κουδούνι

Βγαίνω έξω στο προαύλιο και νιωθω τον αέρα να με χτυπάει

Οκ κάνει κρύο

Βλέπω τον αδερφό μου και πάω προς το μέρος του

"Αρη πάμε;" τον ρωτάω και τον κρατάω από το χέρι σαν τα μικρά παιδιά

"Σόρρυ πριγκίπισσα σήμερα δε θα φύγουμε μαζι" μου λέει και μου χαμογελάει γλυκά

"Γιατί;" ρωτάω και κάνω puppy face

"Θα πάμε με τα παιδιά σε μια δουλειά αλλά μην ανησυχείς δε θα αργήσω να έρθω στο σπίτι" λέει και με φιλάει στο κούτελο και φεύγει

Ξεφυσαω και αρχίζω να περπατάω προς το σπίτι

Ξαφνικά σταματάει δίπλα μου μια μηχανή και ο οδηγός που φοράει κράνος με κοιτάει

Τον κοιτάζω παραξενεμενη αλλά συνεχίζω να περπατώ

"Θες να σε πάω κάπου;" λέει και γυρίζω να τον κοιτάξω

Αυτή τη φορά έχει βγάλει το κράνος του και μπορώ να τον αναγνωρίσω

Είναι ο Λουκ

Δεν ήξερα ότι είχε μηχανή

"Εμμ Όχι εντάξει... Δ-δε χρειάζεται" λέω τραβλιζοντας

Γαμωτο γιατι τραβλιζω?!

"Έλα τώρα κεκακι" είπε και με κοίταξε με ένα ειρωνικό ύφος

"Ο καιρός ειναι έτοιμος να βρέξει δε νομίζω να θες να γίνεις μούσκεμα" συνέχισε

Κοίταξα προς τα πάνω και είδα τον ουρανό

Τα σύννεφα έχουν ένα σκουρο γκρι χρώμα που σου προκαλεί ένα συναίσθημα μελαγχολίας