Σε Αγαπώ Ακόμα

27ο κεφάλαιο - Όχι έτσι!

2 μέρες ακόμα

"Έλααααααα σε παρακαλώωωωωω" εδώ και μια ώρα παρακαλώ τον Λουκ να ανέβουμε στο παιχνίδι με τις κούνιες στο πάρκο ψυχαγωγίας της Ιταλίας αλλά δεν κουνιέται ρούπι

"Όχι Τέλος!" Είπε κάθετος

"Τι έγινε Λουκ; Φοβάσαι;" τον κορόιδεψε ο Άρης και εκείνος τον κοίταξε με ένα απειλητικό βλεμμα

"Μη με κοιτάς εμένα έτσι!" Του είπε απειλητικά

"Πάμε αδερφούλα. Εγώ είμαι άντρας και δε φοβάμαι!" Τόνισε και με πήρε απο το χέρι για να πάμε στην ουρά

Καθίσαμε στις κούνιες και περιμέναμε να ξεκινήσει

Με το που αρχίσαμε να ανεβαίνουμε κράτησα σφιχτά το χέρι του Άρη

"Ήταν που δε φοβάσαι..." είπε γελώντας πνιχτα

"Δεν είπα ποτέ ότι δε φοβαμαι" είπα προσπαθώντας να μην κοιτάω κάτω

"Τότε γιατί ανεβηκες?!" απορησε

"Για την εμπειρία" είπα και πλέον είχα αρχίσει να το απολαμβάνω

Κοιτούσα το υπέροχο ηλιοβασίλεμα να φωτίζει με το λαμπρό του φως και χρώμα την πανέμορφη αυτή πόλη

"Ουάου!" Είπε με θαυμασμό ο Άρης

"Το ξέρω... Τέλειο Έτσι?!" Ειπα και γύρισα να τον κοιτάξω

"Πανέμορφο!" Είπε και με κοίταξε και αυτός

Μου χαμογέλασε και με πήρε στην αγκαλιά του

Τον κρατούσα σφιχτά

"Θα με σκάσεις μικρή" είπε και γελάσαμε

"Έχουμε πολύ καιρό να περάσουμε χρόνο μονάχα οι δύο μας" είπε παραπονεμένα

"Ναι το ξέρω..." είπα και με φίλησε στο κεφάλι

Βγήκα από την αγκαλιά του καθώς είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε

Σηκώνομαι από τη θέση όπως και εκείνος και αρχίζουμε να κατευθυνόμαστε στα παιδιά αλλά ξαφνικά τα πόδια μου αιωρούνται

Παω να τσιριξω όταν ακούω την τόσο αγαπημένη μου φωνή μετά από πολύ καιρό

"Τι κάνει η κούκλα μου?!" Είπε και με έκανε σβούρες καθώς εγώ γελούσα με την ψυχή μου

"Άσε με κάτω ρε βλαχαδερο!" Ειπα και γέλασε κι αυτός τώρα

Με άφησε κάτω και με αγκάλιασε φυσιολογικά αυτή τη φορά καθώς μετά αγκάλιασε και τον Άρη