MERAZ

1.BÖLÜM _ Bir Kadeh Şarap🍷

Bölüm şarkısı - Teoman çoban yıldızı

🍷
⭐ Hayat insanlara bir şans verir, işte biz bu şansı kaybedenleriz...⭐

Bu günde uykumdan lanet olası kabuslarımla uyandım. Nefesnefese kalmıştım vucudum kan ter içinde kalmıştı. Yataktan doğrulup ayağa kalktım komodinimden telefonumu ve hemen yanınde duran kulaklığımı aldım.kapıma doğru ilerleyip dışarı çıktım. merdivenlerden aşağıya inip mutfağa yöneldim ordanda mutfaktan çıkılan bahçeye geçip kendimi salıcağın üstüne attım her gece olduğu gibi ay ışığı ve ben baş başaydık. Elimde ki telofona kulaklığımı takıp kulağıma yerleştirdim. Telofonun kilidini açıp müziklerden çoban yıldızını açtım. Bu şarkı tüm kabuk bağlayamamış acılarımı kanatan bu şarkı telofonumun galerisine girip onun resimlerini açtım. o kim mi?
O benim kardeşim benim yüzümden ölen kardeşim... daha 16 yaşımdayken kaybettim onu. tam 2 yıl oldu. Koskoca 2 yıl . Benim yüzümden ölen 12 yaşında bir beden . Kardeşim.. benim küçüğüm.. eğer o gün bana engel olmasaydın. Kafasına o kurşunu yiyen ben olucaktım. Benim küçük çoban yıldızım..

-Flashback-

Annemle babamın bitmek bilmeyen kavgaları kulaklarımda çınlarken babamdan yediğim dayaktan morarmış kollarım , yüzüm.
Yaşmamın bi anlamı almadığını anladığım o gün...
Odamdan çıkıp annem ve babamın yatak odasına girdim. Yatağın hemen yanında duran dolaba yöneldim. Dolabın kapağını açıp kıyafetleri kenara ittirdim. Kıyafetlerin arkasında bulunan kasayı şifesini girip açtım. İçinden çıkardığım parlak gümüşi silahı sweatım cebine koydum kasayı ve dolabı kapatıp odadan çıktım. Kendi odamın önüne geldiğimde odama girip kapıyı kapattım. İşte şimdi ölmeye hazırdım son kez aynaya bakıp saçlarımı topladım sweatımın cebinden silahı çıkarıp kafama doğrultum.şuan kafamda hissettiğim soğuk metal az sonra benim kafamda patlıcak olan kurşun.. silahı indirip kurşunu ağzına verdim ve tekrar kafama dayadım. Tetiğe parmağımı koydum. İşte o an olmaması gereken bişey oldu kardeşim odama girdi. Şaşırmış bir yüzle bana baktı
-abla.. abla napıyorsun bırak onu. Abla lütfen..
-lütfen dışarı çık eymen.. lütfen..
Eymen bi anda bana doğru koşup elimde ki silaha yapışıp silahı çekiştirmeye başladı.havaya kalkan silah ve tetikte olan elim. Herşey yanlızca bir kaç saniye sürdü.
Eymenin silahı kendine doğrultması ve patlayan silah.. bunlar sadece birkaç saniye sürdü.. benim çığlığım eymenin yerde yatan cansız badeni... başına çoküp başını dizlerimin üzerine aldım bir yandan ağlıyor bir yandan bağırarak yardım diliyordum.. odaya giren hicran teyze ne olduğunu anlayamaz vaziyette bize bakıyordu. Hemen ambulansı aramasını söylerken sesim zar zor anlaşılıyordu hıçkırıklarım beni boğuyordu..
Kanlı ellerimi onun saçlarının arasında gezdirdim. Ambulans geldiğinde onu alıp götürdüler. Bense 2 doz sakinleştirici ile uykuya daldım...
Uyandığımda evimizde polisler, ağlayan annem ve biryere çökmüş babam... ne olduğundan habersiz ben...
Babam çöktüğü yerden kalkıp yanıma geldi. Bana vurucağını sanıp bir adım geri çekildim ama beklediğim olmadı babam boynuma sarılıp ağlamaya başladı. İlk defa babama sarılıyordum. İlk defa.. işte o an kardeşimin öldüğünü anlamıştım sonra gözyaşlarım beni boğmak istercesine sicim gibi gözlerimden boşaldı..

Kardeşimi o toprağa gömülüşü o küçük bedeninin sarılı olduğu kefen.. işte bu haksızlıktı o kefenin içinde ben olmalıydım o mezara ben gömülmeliydim..

Herkes gittikten sonra kardeşimin mezarının yanına çöküp toprağının üzerinde elimi gezderdim.
Affet beni kardeşim ben.. ben böyle olsun istemedim.. neden engel oldun ki bana.. ölmeyi hakeden bendim sen değil.. daha fazla göz yaşlarımı tutamayıp tekrar ağlamaya başladım. Uyuşan bacaklarım beni zorlasada ayağa kalktım.sonkez ona dönüp
-hoşçakal dedim ve koşarak oradan uzaklaştım.

-Günümüz-

Dinlediğim şarkı bitmiş başka bir şarkıya geçmişti. Kulağımdan kulaklığımı çıkarıp yine her gece olduğu gibi ağlamaya başladım.. her gece olduğu gibi hıçkırarak ve onun adını anarak.. benim küçük çoban yıldızım.. eymenim..

Üzerimde ki ince siyah tişort yüzünden üşüdüğümü hissetim.tenimi yalayan soğuk rüzgar bana iyi geliyordu.yada ben öyle sanıyordum..kafamın içinde ki çıkmaz yollar ve daha fazlası.. derin bir nefes alıp kafamı geriye yasladım ve kendi kendime mırıldandım
-İşte bu hayat kimseye ikinci bir şansı vermiyordu.
ki bana bunu 12 yaşında benim yüzümden hayatını kaybeden kardeşim öğretti..

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐

Öncelikle bölüm kısa oldu ama daha yeniyim ve ilk defa yazıyorum ama git gide kendimi geliştireceğim.
İkinci bölüm için fazla bekletmeyeceğim.⭐💙⭐