EVREN; Sekiz yıllık büyük aşkın doğurduğu büyük bir hediyeydi.
[+18 sahneler barındırmaktadır.]
________________________________
#9 Kadın
#8 Evren
#4 Doğum
#3 Vurgun
#8 Deliler Hastanesi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BölümŞarkısı : Sands
☁️
...Ailelerden gizlemek istemiştim anne olamayacağımı, evlendikten sonra düzeltirdik belki bir şekilde. Ama bunu nasıl Uğur'a söyleyecektim, bilmiyordum. Bu kolay bir cümle değildi ki ikna etmesi kolay olsun.
Tüm gün ölüyor gibi hissetmiştim. Tüm hayallerim yıkılmıştı. Tümüyle acıyordu kalbim. Çünkü kutsal bir duygu benim için yoktu, ben eksik bir kadındım.
Kimilerine büyütüyor gibi gelebilir ama... Her kızın hayali "gelinlik" iken benim kesinlikle "anne olmak" olabilirdi. Her zaman, evlenmeden çocuk olur, mantığı içerisinde ilerlemişti hayatım.
O gün kıyafetlerimi üzerime geçirirken, bir yandan Uğur'u arıyordum ama o açmıyordu. Tüm bedenimi endişe sararken, aramaya devam ediyordum.
"Mercan'ım?" , "Neredesin ya?" klasik kız tipi olarak adlandırılsada, aşıktım.
"Duştaydım güzelim. Buluşacağız ya?" Çorabımı ayağıma geçirirken hafif bir gülümsedim. "Ben de onu soracaktım, nerede buluşuyoruz?" O gece arkadaşı ile buluşacağı için ikimizde arabalarımız ile gidecektik.
"Forum nasıl, uygun mu?" fazlasıyla uygun gözüküyordu. "Uygun tabii ki. Yarım saate evden çıkarım, öğlen üçte Mado'nun önünde." Uğur mırıldanırken ben güldüm, ne istediğini biliyordum çünkü. "Evet, dondurma yiyebiliriz."
İki aşk meşk sonrası telefonları kapatmıştık ve ben hazırdım çoktan. Bu yarım saat içerisinde ablamla konuşmayı çok düşünmüştüm, daha önce sinsilik ile bizi ayırabileceğini söylememiş miydi? Yapabilirdi öyleyse. Ama bunu istediğimden pek emin değildim... Belki yarım saatlik boşluğumu annemin mezarında geçirebilirdim ama gitmesi bile kırk dakikaydı.
Odama öylece bomboş bakarken yatağıma takıldı gözüm. Beyaz çarşafın üstünde yuvarlak süs bir yastık, makyaj yapmayı sevmeyen ben yüzümün makyajlı olmasını aldırmadan dolan gözlerim ile o yastığı aldım, boy aynamın karşısına geçmeden karnıma koydum, ve yavaş yavaş aynaya ilerledim. Gözlerime ilişen şişkin karnım, beni hem ağlatıyor hem güldürüyordu. Tam olarak asla olmayacak bir hayal ile karşı karşıyaydım. Asla karnımı böyle göremeyecektim, minik ayaklar tekme atmayacaktı bana, gün saymayacaktım.
Telefonumu çıkararak WhatsAap'a girdim ve "Candostum" yazan Nisa'ya tıkladım. Uçuşu var mıydı, bilmiyordum ama gördüğü zaman kesin ağlardı bunu biliyordum. Kamerayı açarak, telefonumu tam yüzüme tuttum ki ağlamam gözükmesin. Bu halimi çekerek Nisa'ya attığımda, benim gibi bu anları hayal edecekti kesin. Ama bu asla gerçekleşmeyecek hayaller arasındaydı.
