ყველაფერი კარგად იქნება...

14

ორშაბათი დილა:
ვიღვიძებ რადგანაც ჰარი დგება და სიარულს იწყებს არ უნდა გამარვიძოს თუმცა მაინც მეღვიძება.
- ბოდიში. მეუბნება და მიღიმის.
- არაუშავს.
- შენ იწექი საღამოს დავბრუნდები. მეუბნება მე კი ტირილის ხასიათზე ვდგები. მეხომ მას ვერ დავხვდები? რას იზავს? ნეტავ მომძებნის?
- კარგი. ვეუბნები და ვითომ მეძინება თაბის მოკატუნებას ვცდილობ. აშკარაა რომ ამჩნევს თუმცა მე არ ვტყდები. ჰარი მიდია მე კი ვდგები და სასწრაფოდ ვიცმევ. ტელეფონში მესიჯი მომდის.
" ჩემო სიცოცხლე აქ ვარ"
და ჰარის მესიჯი
" საღამოს სიუპრიზი მაქვს" ვერ ვნახავ მის უკანასკნელ სიუპრიხს და ვერც მას. დამალულ ბარგს ხელს ვავლებ და ჩავდივარ კარებთან მაქსი დგას და გაღიმებული შემომცქერის. ნაბიჭვარი იდიოტი. ცხოვრებას მეორედ მინგრევს,  მეორედ!
" მიყვარხარ! " ისევ მომდის სმს ი ჰარისგან. ტირილს ვიწყებ და ვსლუკუნებ ის კი ტელეფონს მართმევს და წარბებს სწევს
- არც კი გაბედო და რაიმე მიწერო თორემ ვინმეს სიკვდილს ვერ მოესწრები მანამდე მოგკლავ.
ტელეფონს უხეშად ვართმევ. ის მიდის მე კი " ჩვენს " სახლს ბოლოჯერ ვუყურებ და მივდივარ. მანქანაში მისნგვერდითაც კი არ ვჯდები და საუბარზე ხომ ხედმეტია ლაპარაკი. მივდივართ და ცრემლები მახრჩობს რაც უფრო მეტად ვშორდები სახლს მით უფრო მეტად ვტირივარ ბოლოს კი თავს ვერ ვიკავებ და ხმამაღლა ვიწყებ. ვეღაც ვსუნთქავ. თითქოს გული ამომაცალესო, თითქო სპატარა უჰაერო ოთაცში ვარ. არაფრის გაკეთება შემიძლია. სუნთქვა აღარ მყოფნის. ასე როგორ შემაყვარა თავი...
- გააჩერე! ვკივი შუა გზაზე ის კ8 შეშინებული მანქანას აყენებს. მაშინვე ვხდები მანქანიდან და იქვე ხეებისკენ გავდივარ. ისევ გულის რევა მეწყება და და ხმაღალი ტირილი. ხელებმა კი კანკალი დამიწყო და გაჩერება არ შემიზლია. მაქსი იმუხლება და ცდილობს გულის რევისას თმების დაჭერას თუმცა არ ვაცლი და უხეშად ვიშორებ. ის ხვნეშავს და მცილდება. რამდენიმე წუთი ჰაერთს ღრმად ვისუნთქავ თუმცა თავს კარგად ვერ ვგრძნობ. ბოლოს ბატონ მაქს ნერვები ეშლება და ძალით მსვავს მანქანაში და მისი დაწყევლილი სახლისკენ მიდის. სახლში შესვლისთანავე ოტახს მაჩვენებს
- - ეს არის ჩვენი ახაკი ოთახი
- ჩვენი?! შენ თავი რაიმეს მიარტყი? შენთან არასდროს დავწვები მეტიც 1 მეტის რადისუზე ნუ მომეკარები ვეუბნები და გვერდითა ოთახშ8 შევდივარ.
- მე გვიან დავბრუნდები. თქვა და დამტოვა სახლში. გამოვიცვალე ტანსაცმელი. შავი ელასტიკები, შავი მაისური და გრძელი ჟაკეტი ჩავიცვი. თმები დავისალე და მდივანზე წამოვწექი ტირილის გასაჩერებლად კინერთადერთი რაც მოვიმოქმედე ეს იყო დაძინება. კარზე ხმაური მაღვიზებს. მივდივარ და შეშინებული კარებს ვაღებ.
- ჰარი?!
- ოლივია? ღმერთო ჩემო აქ ხარ! მითხრა და მომვარდა- აქ რას აკეთებ? რაიმე დაგიშავა ? რატომ იტირე? თვალებზე რა გჭირს? რამე გითხრა? მოგიტაცა ? წამოდი წავიდეთ. მითხრა და ხელი ჩამკიდა. ჯანდაბა!
- არა ჰარი! მე და შენ ვშორდებიტ.
- რა? მეხუმრებინარა? სად არის აბა კამერა? მითხარი კარგი რა წამოდი
- ჰარი არ მეხუმრება. აღარც ადვოკატი მჭირდება. ვეუბნები მას და სამზარეულოში შევდივარ წყლის დასალევად ისიც უკან მ9მყვება
- რას ნიშნავს აღარ გჭირდება ადვოკატი?
- მე და შენ ვშორდებით ჰარი მე კი მაქს ვურიგდები აღარ მიყვარხარ გესმის? - არადა ყველაზე და ყვეკაფერზე მეტად შემიყვარფა-
- როგორ ? იმის შემდეგ რაც მან
- მისი დანახვის შემდეგ ძბელი გრძნობები გამახსენდა დ ამივხვდი რომ ის ისევ მიყვარს
- ოლივიაა!  დაიღრიალა ასე არასდროს დაუყბირია. ჩემი ჭიქა კედელს მიაფშვნა და მკლავებში მწარედ მომიჭირა. - იმის შემდეგ რაც ჩვენს შორის იყო, იმდენი ერთად ყოფნის შემდეგ, იმდენი ტკბილი მოგონების, შენ მას არც კინენდობოდი , ჩემთან იწექი პირველად
- დავიბენი და მაქსზე გასაბრაზებლად გავაკეთე ყველაფერი
- მატყუებ! არავის შეუძლია თქვა.კ7ყვარხატ გულწრფელად
- მე მსახიობი ვარ ჰარი
- მკიდია! შენი თვალები სულ სხვას ამბობენ! მიდი და მითხარი რომ აღარ გიყვარვარ მიდი მითხარი ისე რომ თვაკებსი მიყურო.
თავი არც კი ამიწებია! ამას მართლა ვერ გავბედავ მაშინვე გონებას დავკარგავ.
- ჰარი თავი დამანებე გესმის? არ ვარ ვალდებული რაიმეში დაგარწმუნო! არ მიყვარხარ და შემეასვი
'რატომ ვერ ბედავ თქმას?
- არ მინდა და.იმიტომ! დავუყვირე
- ოლივია! ოლ.. გთხოვ წამოდი
- არა ჰარი არა! ეხლა.წადი მაქსი მალე დაბრუნდება და არ მოეწონება შენი აქ ყოფნა.
- ფეხები არ მომჭამოს! ეხლა წავალ მაგრამ ყველაფერს გავარკვევ გესმის? ყველაფერს გავარკვევ ! დაიყვირა და კარი გაიჯახუნა. მე სამზარეოლოში ჩავიკეტე და ტირილი ამიტყდა. " ნეტავი და მართლაც გაარკვიო, წამიყვანი აქედან ჰაზ! " ჩუმად მივაძახე თუმცა უკვე კარგა ხნის წასულზე. გულის რევის შეგრძნება! ისევ ეს საშინელება. გავრბივარ საპირფარეშოში და კარებს ვკეტავ. მალევე უკან ბრუნდები და ცივ წყალს ვსვმა მერე კი დაღლილი, ნამტირალები მდივანზე ვეცემი და მეძინება.
ხმაური მაღვიძებს ისევ და ეს მაქსია აშკარად თავის მეგობრებთან ერთად. მათ შემოსვლსითანავე ვცნობ ყველას თუმცა არხ კი ვუყურებ არცერთ მათგანს მხოლოდ ზიზღის თვალებით ვუცქერი მაქს რომელიც ღიმილით მიყირებს. სახეს ავავლი
- გაგაღვიძეთ ოლ!?
- ასე ნუ მეძახი და გააჯვი! ოლივია ვარ შენთვის და სხვა არავინ ვუთხარი და მეორე სართულზე ავედინთვითონ კი უხერხულ სიტუაციაში დავტოვე და გაურკვევლობაში. 2 საათის შემეეგ დაიშალნენ მივხვდი რომ აქ მოდიოდა. კარები შემოანგრია.
- მეორედ! მეორედ ასე არ დამელაპარაკ9 თორემ ვერ გადამირჩები გასაგებია? ბოზო
- ბოზები და ნაბიჭვრები შენთან მოიკითხო.
- სიტყვები გაასწორე ჩემთან საუბრისას.
- მკიდიხარ ! მაგრამ მკიდია ის რასაც მე მიზავ მაინც რა აზრი აქვს ასე ყოფნას.
მიახლ9ვდება და ჩემს ზემოდან მექცევა.
- გაეთრიე დათავიბდამანებე.
- ქალიზსვილი მაინც აღარ ხარ უკვე! კი მინდოდა პირველად ყოფნა თუმცა მეორედ და უკანასკნელადაც არაუსავს! მიტხრა და დამიწყო კოცნა. უხეშად. ვკიოდი როცა ჩერდებოდა და კისერში ცდილობდა კოცნას თუმცა არაფერი.
- ჰარი! დავიყვირე თითქოს და გაიგებდაო. - შემეშვი! მისვლეეთ! ვკიოდი ბოლო ხმაზე. მაისური უხეშად გამიხია და ტანსავმელი გამხადა.
***
გაშეშებული ვწევარ. ვერ ვინძრევი. სხეული სულ აკანკალებული და ცივი ხელები ნერვიულობისგან. ზიზღის გრძნობა ისეთი რომ აქვე გული ამერევა. მისი ოდნავი შეხებაც კი მაღიძინებს. მინდა მოვკლა და დავახრვო ასე არხეინად დაეოლილს რომ ვხედავ და არაფერრის კეთება შემიძლია. ის დგება და ცდილ9ბს შემეხოს თუმცა მკვლელი მზერით ვუყურებდ ა ურალოდ იცინის მერე კი მტოვებს მარტო.
მან მე გამაუპატიურა! ამას როგორ ვიფიქრებდი რომ ასეთი ნაბიჭვარი აღმოჩნდებოდა. რა ჯანდაბა ვქნა! ჰარი ! გთხოვ გაარკვიე და დამეხმარე!
საწოლიდან წამობდექინდა აბაზანაში შევედი. სხეული კინაარამ ავიგლიჯე მისი სიბინძურის მ9საცილებლად. მისი დანახვაც მაღიზიანებს და საუბარზე ხომ საერთოდ ზედმეტია საუბარი.
აბაზანიდან გასულმა ვერაფრის კეთება შევძელი. რაღაც ჩავიცვი და მაშინვე საწოლის ზეწარი გაკოვცვალე ის კი დავხიე და ფანჯრიდან მოვისროლე. საწოლში შევედი. მეგონა თბილი საბანი მაინც მოახერხებდა ჩემი ცივი სხეულის დამშვიდებას. ძილის პირას ვიყავი ნამდვილად რომ კარი გააღო
- წამოდი საჭმელი მზადაა ოლივია.
- არ მშია.
- წამოდი.
- არ მინდა.
- ნერვებს მიშლი.
- მკიდია, საერთოდ შენ ნუ მესაუბრები თორემ საკუთარ თავზე არ ვაგებ პასუხს.
ჩაიცინა და კარი გაიხურა. მეზიზღება. ბოლო დონის გარყვნილი ადამიანი.
იმის გააზრებაც კი მიჭირს რომ მასთან უნდა მეცხოვრა ამდენ ტყუილში. და მაინც რა ჯანდაბა უნდა?! იყოს ლესლისთან განა ჩემსგან რას მოითხოვს? ვუღალატე? გავაბრაზე? ვაწყენინე? რა ჯანდაბას ითხოვს?
***
საღამოს კარს ხსნის და შემოდის ოთახში. ტანსაცმლის გახდას იეყებს და აპირებს მ9მიწვეს. მაშინვე ვდგები საწოლიდან.
- შენ! არ გეგონოს რომ შენი მუქარის გამო შეგირიგდი! მე აქ საცხოვრებლად ვარ! ჩემს გვერდით ყოფნა არც კ8 გაბედო, იდიოტო ნაგავო! ის რომ გამოუვალ სიტუაციაში ვარ ნუ სარგებლობ და კიდევ ნუ გგონია რომ ყველაფერს დავთმობ! ზაკუტარი თავმოყვარეობა გამაჩნია და ამას ვერაფერს მოუხერხებ! სჯობს რომ თავი დამანე...
სიტყვის დასრულებას ვერ ვასწრებ რომ თვალთ კიბნელდება და უსულოდ ვეცემი. დარტყიმისგან სიმწრის შემდეგ არაფერი მიგვრძნია...
__________________________________________________
იმედია მოგეწონებათ, შევეცდები დავდო მე15 თავიც... ( ნუ მომკლავთ)
საშინლად ავად ვარ 40 მაავს სიცხე და ტელეფონს ვერც ვუყურებ. ალბათ იმის ბრალიცაა რომ ამ მთელი ზამთრის( ნუ რაც გავიდა) ტყავის თხელი კურტკით დავდიოდი სკოლაში.