ყველაფერი კარგად იქნება...

16

თვალს ვახელ და მაღაკი განათების გამო ისევ მეხუჭება. თვალს ვავლებ და თეთრ ოთახში ვარ საწოლზე. ნუთუ ვკვდები?!
კარი იღება და მაქსი ჩნდება.
- ექიმი მალე მოიტანს ანალიზის პასუხებს. მეუბნება და არხეინად წვება მდივანზე.
ხმა არ გამიცია და მშვიდად დაველოდე მოვლენების განვითარებას.
მალევე ექიმიც შემოდის. არც მაინტერესებს რას იტყვის დაწოლილი მაქსი დგება და ისევ ჯდება ვითომ ზრდილობიანი. მე სხვა მხარეს ვიყურები.
- იმედია თავს კარგად გრძნობთ, ყველაფერმა ჩაიარა და ხომ კარგად ხართ არა? მეკითხება ხანში შესული მამაკაცი.
- დიახ. შემიძლია წავიდე?
- კი.
- და ეს რამ გამოიწვია?
- რათქმაუნდა ეს ნორმალურია მის მდგომარეობაში მაგრამ მაინც ცოტათი სახიფათო.
- ვერ მიგიხვდით. ამბობს მაქსი და წარბებს ჭმუხავს.
- საერთოდ... - ამოიხვნეშა ექიმმა და სათვალე შეისწორა. - საერთოდ ორსულობის დროს ხშირია თავბრუს ხვევა, ღებინებაც, თავის ტკივილი, გულის წასვლები და დანარჩენი ყველაფერი.
- ორსულობის დროს?! საწოლიდან წამოვხტი
- როგორი სხარტი ვყოფილვარ ზუსტად არადა ერთი დღეა რაც. ამბობს მაქსი
- ქალბატონი კვირაზე დიდი ხნის ორსული ბრძანდება. ამბობს ექიმი. მაქსი კი წითლდება სიბრაზიზსგან
- ეს შეუხლებელია. ყვირის
მოიცა ?! ეს ბავშვი ჰარისია?
-ჰარი... ვჩურჩულებ თუმცა გასაგებად და თვალებში სიხარულის ცრემლები მიჩნდება...
- ის მოიცილებს და ოთახი გაამზადეთ აბორტისთვის
- რა?! ვყვირი. არ ვაპირებ მის გამო ბავშვის მოცილებას. ექიმი სწრაფად გადის.
- როგორ თუ რა! დღესვე! დღესვე მოიცილებ. მითხრა, უფროსწორად მიბრძანა მერე კი დამტოვა მარტო.
***
უკვე საოპერაციოში შევყავართ. მაქს, იმ დამპალს ბევრუ ვემუდარე მაგრამ არ მომისმინა. მასზე ბოროტი ადამიანი არ მინახავს. ჰარის სძულს მაგრამ ჯერ კიდევ მუცელში მყოფმა პატარამ რა დაუშავა? ესეთი მაძირალა როგორაა?
თვალები ტირილისგან ჩაშავებული მაქვს.
- კარგად ხართ? მეკითხება ახალგზარდა საყვარელი გოგონა.
მე ხმის გაცემას ვერ ვბედავ. ეტლიდან გადმომსვეს და საკაცეზე გადამიყვანეს. დამაწვინეს და აპირებდნენ რომ დავეძინებინე.
- ქალბატონო, თუ იმაზე ნერვიულობთ დამსვიდდით თქვენს უსაფრთხოებას არაფერი ემართება
- მე არ მინდა ამის გაკეთება, გევედრებით, ამას ნუ გამიკეთებთ, ამ ბავშვის გარეშე ვერ ვიცოცხლებ და თავს მოვიკლავ. გევედრებით. ზედმეტად ბევრი გადავიტანე და ამასაც ნუ დამიმატებთ.
ტირილს მოვუმატე. გოგონას ხელებზე ხელი დავაბდე და მუდარა თვალებით ვუყურებდი. პალატაში ხუთი ადამიანი გაკვირვებულები, ძალიან დაბნეულები, დამწუხრებული შემომყურებდნენ.
- შეგიძლიათ გააუქმოთ, და ეხლავე გაბრძამდეთ თუ გნებავთ. მეუბნება.
- არა ეხლა ვერ გავალ.
- არ მესმის ქალბატონო რას ითხოვთ- თითქოს ოდნავ შეშინდა, იქნებ ხა გიჟიც ვგონივართ. აშკარაა რომ ბრაზდება
- ამას მაიძულებენ, ჩემი ნებით ამას არასდროს გავაკეთებდი. ეს ბავშვი საყვარელი ადამიანისგანადა მასთა დამაშორეს ეხლა კი აპირებენ ამ ბავშთანაც დამაშორონ. ამას ნუ იზავთ.
- კარგით დამშვიდდით. .ეუბნება და ეხლა სახე ეცვლება. - პოლიციაში დავრეკოთ?
- არა! არ შეილსება ის მაშინვე.გასცემს ჩემი ოჯახისა და ჰარის მოკვლის ბრძანებას. უბრალოდ ორი საათი თუ რამდენიც გრძელდება მე აქ დავრჩები და მერე ვიტყვი რომ ბავშვი მოვიცლე.მუცელი ჯერ არ დამეტყობა და მერე რაიმეს მოვახერხებ კიდეც. გთხოვთ... შევევედრე. რომ შემძლებოდა აქვე დავუჩოქებდი ყველას. გოგონამ აცრემლიანებულმა შემომხედა, პარტნიორებს გახედა და თავი დამიქნია. ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა. უზომოდ ბედნიერი ვიყავი. მადლიერი, გაბრწყინებული თვალები მივაბყარი მან გასამხნევებლად ხელზე მომიჭირა და შემიმშვა შემდეგ კი ისინი ჩამოსხდნენ.
- თქვენ დაიძინეთ. მითხრა ერთ-ერთმა. ნაზად თავი დავუქნიე თუმცა მაინც შემეშინდა და არ დამიძინია. ორი საათი გაუნძრევლად ვიყავი ესე. ისინი საუბრობდნენ მესმოდა. პირველი ქ0 წუთი განიხილავდნენ ჩემს ამბავს. მიუხესვაად იმისა რომ წუხიან და ასე დამეხმარენ არ მიყვარს როცა ვინმეს ვეცოდები. თვალები დახუჭული მქონდა და ხმას არ ვიღებდი. თითქოს ორი საათი საუკენე გახდაო თუმცა მაქსთან ყოფნას აშკარად მერჩივნა. მალევე კი ისევ ჩემს ტანსაცმელში გამოვეწყვე და მაქსთან ერთად ჩემს " ახალ სახლს " დავუბრუნდი. სახლში მისვკისთანავე ოთახში ავედი და არც ჩამომიხედავს მისთვის. გავიგე სტუმრების ხმა, ნაცნობებისაც თუმცა არც ჩაბსულვარ და არც ვაპირებდი.
***
დილით მაქსი მაღვიძებს და მეძახის.
- შენთვის სიუპრიზი მაქვს. მეუბნება და სხვანაირად მირიმის.
- არ მინდა
- დაგაინტერესებს
მითხრა თუმცა არ გავნრძრეულვად
- დროზედაიყვირა და ხელზე მომექაჩა. თავრბრუს ხვევა ვიგრძენი თუმცა არაფერი მითქვია, არ იცის ბავშბზე და რომ გაიგოს არ ვიცი რა მოხდება.
- კარგი. უხეშად ვუთხარი და ვეკი ხელი გამოვგლიჯე.
სპორტულებით გავყევი. პირველ სართულზე შევიდა მერე კი სულ ქვეკით ალბათ სარდაფისკენ. კარს ხსნის. ცუდი სუნი ფრიალებს არა ძველებური ნივთენის არამედ საშინელი მესტის და სასმელების სუნი თიტქოს და ბენზინისაც ან მეჩვენება. სინათლე აანთო და თვალწინ დანახულმა სცენამ მთლიანად შოკში ჩამაგდო.
- ჰჰჰარიი? ამოვიბღავლე და მსიკენ წავიწიე.
- შენ ის არ გიყვარს! დამიყვირა და კედელს მიმაჯახა. ჰარიმ წამოდგომა სცადა. სულ ნაცემი იყო და სველი. ნაწამები... იმაზე უარესად ვიდრე ფილებშია ნებისმეირ ფილმზე უარესი სიტუაციაა.
- გამიშვი. დავუყვირე თუმცა კისერში მომიჭირა ხელი და უკან დამაბრუნა.
- ოლლ.. ძვლივს წარმოთქვა ჰარიმ. ხმაც კი შეცვლილი ჰქონდა. აშკარაა ეომ გაციებულია. ის კიდევ ჩემზე დარდობს? ისევ ვუყვარვარ? ან იქნებ და ჩემი სახელი თქვად ა მერე გამლანძღოს?! ღირსი ვარ თუმხა მე რა? ეს მაქსისგან დაიწყო. მე ჰარი მის გაკო მოვატყუე, მის გაკო გავაგდე, მისგამო მივატოვე, მის გამო ვუარყავი ჩემი ჰარისადმი სიყვარული მხოლოდ მაქსის და მისი დაშინებების გამო. ჰარი კი?! ის კსევ მენდობა, იმ დღესაც როდესაც მომმვვარდა სახლში მითხრა რომ გაარკვევდა ყველაფერს... მას ისევ სჯერა ჩემი ... ისევ ვუყვარვარ?!
- ამ პატარა ბიჭმა გაიგო ყველაფერი, ჰგონია ჩემზე ძლიერი და ჭკვიანია, გავლენიანი ხარ შენი სამსახურით თუმცა ყველაერზე წამსვლელი არა. - სიცილი ატეხა- ირაღი მომიშვირა და მერე გასწია. ჰარი სტაილს შანსი გაუსვი რომ არ მესროლე.
- მართალია, უნდა ჩამეძაღლეჰინე და მკვდარიც სიკვდილამდე მეცემე. ამბობს ჰარი მუქარის ხმით.
- შენ კი ვერც წარმოიდგენ ისეთ რაღაცეებს ვაპირებთ მე და ოლივია შენს წინ. მას ისე ვაკვნ3სებ ჩემს ხმაზე რომ სიკვდილამდე მივიყვან მერე კი საკუთარ თავს სენ თბიტონაც მოიკლავ. რომ იცოდე.როგორ მიყვარს როცა ჩემს სახელს კვნესის ხმამაღლა. ნუ ზოგადად ვინმე, ჯერ მას არ გაუეკთებია თუ ერთ შემთვევას არ ჩავტვლით წინა ღამიტ როცა ვაუპატიურებდი- ჰარის ამისბგაგონებაზე ცდილობს ხელების გახსნას. - ჯემდია დღეს მოიეწონება არ პატარავ?! ამბობს გაკომწვებად სა მე მაშტერსება
- არ ელოდო. ბეუბენბი და ჰარისკენ გავრიბავარ, ვერ ასწრებს ჩემს დაჭერას და ამის ბედნიერი ვარ, ჰარისკენ მივდივარ და ამდენი ხნის მონატრებულს გულში მაგრად ვიკრავ. ხელები ბორკილებით აქვს შეკრული და ვუხსნი. მაქსი გაბრაზებული მოდის.
ჰარის ტუჩებს სწრაფად ვეწებები ისიც მყვება, კოცნა რომანტიული, ვნებიანი, სასიამოვნო ამდენი ხნის შმედეგ და ძალიან სევდიანია. თან ვტირი თამ კი მას ვკოცნი. ცრემლები მიიკვლევენ გასასვლელ გზას ჩემი სახისგან და ჰარი მაისურზე ეცწმიან. მაჯაში მწვდა მაქსი და მას მომაცილე
მე ჰარის პერანგს ჩავეჭიდე თუმცა მაქსმა მომიცილა თავიდანვე და იატაკზე ავღმოჩნდი. მივხვდი რომ მუცლის არეში აშკარად უსიამოვნო რამ მოხდა. ფეხსე წამოდგომა ძვლივს მოვახერხე და იქვე მაქსი ირაღს მოვკარი თვალი. მაქსი შეტრიალებული ჰარისკენ და მეც დრო ვიხელთე. მაქს მეორე იარაღიც ჰქონდა.ამიტომაც მასზე დამუქერებას სხვა რამ გადავწვიტწ.
მაქსმა სახეში გარტყდა ჰარის მწარსდ.
- მას შეეშვი! დავუკივლე - შეეშვი თორემ თავს მოვიკლავ! - ამწუთას გიჟს ვგავდი ხელები მიკანკალებდა იარაღი ჩემი თავისთვის მიმებჯინდა, გახეთქილი ტუჩიდან სისცლი მდიოდა და ჩემი თმები აბურდულიყო. - თავს მოვიკლავ გესმის?! არ აგბედოზ დავუყვირე მაშინ როხა მისი ჯიბისკენ წაიღო ხელი. - მის გარეშე არ მინდა სიცოცზლე, იტყვი ეხლადანა ნახე და ასე რამ შეგავყარაო მაგრამ ესე არაა! მას თავი დაანებე! მე.შენ.არასდროს შემიყვარდები. მას ხელი არ დააკარო თორემ ეხლავე ვისვრი ეზლავე. ვუკივლე
- ოლ... ამოიღლუღა ჰარიმ
- არა! აზრი არ აქვს.
დაახლოებით ასეთ მდგომარეობაში ვიყავით 3 წუთი. მან თავისი იარაღი დაიჭირა და ვემი ფეხებისკენ გამომიცურა გასაღებთან ერთად....
________________________________________________
დადადადააამმმ 😂😂❤❤იმედია კარგი თაბვია. მოთხრობა დასასრულისკენ მიდის უკვე. მინდოდა ცოტათი უფრო დიდი გამოსულიყო და სხვასაც ვგეგმავდი მაგრამ ოი და ისევ სკოლა მაგრამ დასასრულით მე კმაყოფილი ვარ თქვენ მეეჭვება ალბატ გამლანძღავთ თუმცა.ვნაზოთ რა იქნება ❤...
ისიამოვნეთ( ნუ თუ კაია რათქმაუნდა)