UMUTSUZ AŞK

                                                                         BEN..

 Ogün yine benim kötü günlerimden biriydi. Yine uyurken tıkanmıştım, annem gecenin bir yarısı beni alıp hastaneye götürdü, yine heryerimi o saçma sapan borularla doldurmuşlardı.

Ben baygındım, gözlerimi yavaşça açmaya çalışırken annemin gözlerinden damla damla akan göz yaşlarını farkettim, annem benim uyandığımı farketmiş olacak ki elinin tersiyle hemen gözlerinde ki yaşları sildi ve ben daha bişey diyemeden gidip dokturum Ahmet Beyi çagırdı.

Doktor sanki Karadenizde gemileri batmış gibi bir suretle yanıma yaklaşıp yatağa oturdu ve elimi sıkıca tuttu -ki bu beni çok tedirgin etmişti-  ve bir bana bir anneme bakarak konuştu '' kızım akşam geldiğinde sana herzaman yaptığımız testleri yapdık'' dedi ve birden duraksadı. Ben tedirgin bir şekilde '' ee yani '' diye inledim, dokdor sözüne devam etti, '' hastalığın gereğinden fazla ilerlede, artık hayatın gerçekden zor olmaya başladı kızım'' dedi.

Birden bir şok geçirdim sanırım, anneme baktığımda kendini sıkmayı bırakarak ağlamaya başlamıştı, doktor sıktığı elimi bıraktı ve anneme teselli sözleri söylemeye dönmüştü. Ben gözlerimi hiç kırpmadan bir annemin yüzüne birde doktorun yüzüne bakmaya başladım, duygusuz bir ifadeyle anneme; '' burdan gitmek istiyorum, beni hemen eve götürün '' diye bağırmaya başladım...

Adım Su, ben 7 yaşındayken bir gece kötü bir rüya görümüşüm korkuyla karışık çığlık atarak uyanmışım, sesime annem koşmuş.

Annemle birlikte yaşıyoruz babam ben doğduğum zaman annemi terketmiş onu hiç tanıyamadım ama onu seviyordum ona karşı içimde bir sevgi birikmiş hiç bir zamanda azalmamıştı.

Annem yanıma geldiği zaman agzımdan kan geldiğini görmüş kadın ne yapacağını şaşırmış ve hemen bir ambulans çağırmış, ambulansa bindiğim zaman baygın bir hal almışım. Hastahaneye gittiğimiz de bana bircok test yapmışlar, testlerden çıkan sonuç ta pek iyi değilmiş. Doktorlar anneme ilerlemekte olan bir kanser olduğumu söylemişlar annem şoka girmiş. Ben hiç birşeyden habersiz yatakta yatırken annem yanıma gelip bana gelip hasta olduğumu söylemiş tabi yaşım küçük olduğu için durumun ciddiyetini anlayamamışım -tabi şuan anlıyorum- 11 yaşıma kadar kemoterapi gördüm ve daha sonra kanserin ilerlemediğini, durduğunu söylediler bu nedenle kemoterapiye ara verdik. Daha birkaç ay geçmeden nefes tıkanıklığım başlamıştı ve herşeyden uzaklaşmak zorunda kalmıştım. Okulu, benim için herşey olan basketbolu bırakarak hayatımı evde odamda kapalı bir şekilde geçirmeye başladım.

Şuan 17 yaşındayım hep yanlız olduğum, hiç arkadaşım olmadığı için doktorum Ahmet Beyin de tavsiyesiyle beni benim gibi hasta gençler olan bir konuşma terapisine yazdırdılar.