Herkese merhaba^^Sizi bölmek istemezdim fakat artık bölümler azar azar gelicek çünkü bu aralar pek ilhamım yok :D.Bölüm hakkında yazacağınız yorumları merak ediyorum.Ayrıca yukarıdaki müzikle dinlerseniz daha bir hoş oluyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tüm arkadaşlarımı salonda görünce çok şaşırdım. Hepsi bana bakıp gülüyordu. Bir anda salonun ortasında konfetiler patladı. İçimden düşündüm, bugünün ne önemi var diye sonra bir anda aklıma geldi. Tabii ya nasıl unuturum BUGÜN BENİM DOĞUM GÜNÜM. İstemsizce gözüm dolmuştu neredeyse ağlayacaktım ama bu sefer üzüntüden değil mutluluktan. Belkide haketmiştim çabalarımın karşılığında hayatım düzelmeye başlıyordu. Ama birşeyler eksikti içimdeki o his beni bitiriyordu. Neyse şuan bu düşüncelere kafamı yoramazdım.Arkadaşlarıma odaklandım onlar benim için bu kadar hazırlık yapmşken ben nasıl tepkisiz durabilirim ki. Hepsine kucağımı açtım ve bana sarıldılar. Bu kadar çok kişiye sarılmak ne kadar iyi gelmişti anlatamam.Hepsine teker teker teşekkür ettim hepside annen olmasaydı yapamazdık deyip güldüler.Annem de yanımıza gelmiş bizimle beraber oturuyordu. Anneme döndüm ve yanağına bir öpücük kondurdum ve sonra ona sıkıca sarıldım. İstemsizc göz yaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu annem kulağıma fısıldadı;
- Herşeyin en iyisini hakediyorsun canım kızım. Bundan sonra hep mutluluk göz yaşları dök olur mu ? bunun gibi, dedi ve gülümsedi.
Hemen annemin gözlerine baktım ve dedim ki;
- Asla anne, asla beni gereksiz şeylerin üzmesine izin vermiyeceğim.Ayrıca hepsi mutluluk göz yaşları olucak bana inan, dedim ve buruk bir şekilde gülümsedim.
Arkadaşlarımla çok güzel eğlenmiştik. Belkide uzun zaman sonra ilk kez bu kadar güldüm, ilk kez bu kadar rahatlamış olduğumu hissetim. O gece yatağıma huzurlu bir şekilde kafamı koydum ve kazadan sonra uyuduğum en iyi uykuydu sanırım bu. Aradan 2 yıl geçmesine rağmen hala psikolojik olarak o anları, yaşadığım krizleri, çektiğim zorlukları hatırlıyorum. Ve bundan kurtulabilmek için psikolojik destek alıyorum.Ama işe yaradığı pek söylenemez. Herşey bu kadar üstüme gelmişken birde içimdeki bu duyguyuçözemiyorum. İki yılımın mutlu huzurlu geçmesi gerekirken birden bana zindan gibi olmuştu. Emreyi özlemem ve onun yanımda olması güvenini hissetmem çok güzel bir duyguydu. Ben bunları düşürken saatler gece yarısıydı. O anda telefonumdan gelen bildirim sesiyle irkildim. Telefonumu sessize almayı unutmuşum. Bu kim diye kendi kendime sorgularken telefonun ekranında " EMRE KİŞİSİNDEN MESAJ" yazıyordu. Gözlerimi şaşkınlıktan öyle bir açmışım ki kaç dakika telefona öyle baktığımı hatırlamıyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
