SON SATIR

Hep Biraz Çocuk Kaldım...

Dertsiz, tasasız olmadığım zaman dilimi yoktu.
Çocukluğum bile hep sıkıntılıydı...
Farkettim de, hiç çocuk olmamışım,
Erken büyümüşüm...
Ne arkamda duracak kadar güçlü bir babam
Ne de...
Haksızlık etmeyeyim hiç olmamasını istemezdim tabiki...
Fakat var olmaları sevildiğimi hissettirmedi...

Olanla idare etmeyi küçükken öğrendim,
Azla yetinmeyi, kardeş payı yapmayı
Ve birde kendinden ödün vermeyi...

Çocuk olmadığım gibi gençliğimde de coşmadım,
Pek müsade edilmedi, hep olgunluk beklendi...
Farkettim de ben hep olgun olmalıydım...
Her söyleneni yapan, güven duyulan...
Ahh bak işte ondan hiç gocunmadım,
Hep en güvenilir bendim, şu sırdaş olan hani...

Kimse benim sırlarımı bilmezdi ama ben herkesin her şeyini bilirdim.
Farkettim de ben kimseye nasıl olduğumu hiç söylememişim zaten sormamışlar...

Neler gördüğümü,neler yaşadığımı, bir bir dile döksem roman olur...
Olur mu ki, olsa da kimse okumaz çünkü ben hep anlayışlı olandım...
Hiç çocuk olmadım...
Hiç genç olmadım...
Hep olgun bir insandım ve şimdi geriye dönüp
Hem çocuk, hem genç olmak istiyorum...
Ruhun yaşı, zamanın önemi yok...
Sevgiye aç, azara müsait hep biraz çocuk kaldım...

Fiziksel yaşın ne önemi var değil mi, önemli olan ruhun ne diyor :))
Hissettiğim yaştayım ve size bir tavsiye Hayat Cesurlara Torpil Geçer'i bir okuyun içinizdeki çocukla barışın gerisi teferruat...
Çocukluğunuz ne yaşamış olursa olsun can gibi tutun elinden , çok sevin ihtiyacınız olan bütün sevgiyi önce çocukluğunuzdaki size verin. Sonra kimseye ihtiyaç duymazsınız...
Sevgilerimle...

Katkılarından dolayı paralel evrendeki kardeşim e teşekkür ederim Acrakcay ...