Kalabalıklar içinde yalnızlık diyordum ya hani son satırda,
Yalnızlık içinde ruhu kırık iki kişi
Biri yarım, diğeri boşluk...
Bazen bir resme bakıp saatlerce ağlamak gelir ya hani içinizden, bu öyle işte...
Kırgın gözleriyle boynu bükük bakan çocuk resimlerine birde virane olmuş evlere ağlarım...
Ama bu çok başka anlatıyor,
Ruhunu görebiliyor musunuz?
Insanların hayır, fakat bu objelerin ne kadar bariz görünüyor...
Yıpranmış,
solmuş,
yitmiş...
Zaman...
Zaman insanı tüketiyor,
Kayıp giden tek şey zaman...
Bazen...
Bazen yazmaya kelimeler tükenir...
Çok şey anlatıyor sessizliği...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SON SATIR
PoetryŞiirlerimin başlıkları yok , Gerek görmedim kalıplara girmeye. Siz içinizden geçen kelimeleri kullanın İlk satır için, Ben son satırı yazdım... Başlangıç tarihi 06.03.2017
