Tüm Bsa okuyucuları göz bebeğimdir benim. Bsa 2'ye başlıyoruz şimdi de. O göz bebeklerim yine benimle. Seviyorum sizi çok çok🍃
Satir arası yorumları bol tutmaya çalışın. Bölüm sonlarında tahminlerinizi, fikirlerinizi ve istediğiniz sahneleri yazın.
Bsa2'ye başladığınız tarihi de buraya not edin...
Keyifli okumalar dilerim..
.
Ambulans sirenleri...
Mustafa abimin gözlerimin önünde sesi çıkmayan feryadı,
Yengemin çığlıklarıyla konağın her yerinde yankılayışı,
Yangazlar.. Yine sessiz sessiz ağlayışları,
Sonra bir kadın..
Sırtımda hissettiğim elleriyle sarılmış sımsıkı bana şimdi. Bırakmam seni der gibi, beni kendine saklar gibi.
Kokusu misk-i amberle yarışır ama. Teni de yumuşacık. Saçlarıyla kokusunu, gözleriyle sevgiyi yayan bir kadın.
Sonra da camda bana bakan bir kız çocuğu. Öylesine temiz yüzlü, öylesine güzel. Biraz beni biraz da bana sarılmış kadını andırıyor sanki. Yeşil gözleri yüreğime işleyen bir çocuk var o camda.
Sonrası yok..
Sonrası karanlık..
Ne Kaleli konağına, ne abime-kardeşlerime, ne yengeme, ne anneme rastladım. Her anı bölük pörçük. Sanki orada yaşadığım o son hatırladığım an rüya gibi. Annem yok çünkü o anıda. Babam yok. Annem babam yerine bana sarılan kadın ile camda beni ağlayarak izleyen bir çocuk var.
Sürekli gördüğüm bu rüyadan yine kan ter içinde uyandım. Nefesim ciğerimi parçalıyordu.
Nefesim?
"Tahiir.. "
"Nefesim.."
Beynimde yankılanan sesleri silmek için yatakta doğrulup sımsıkı kapattım gözlerimi. Son günlerde hissettiğim bu saçma gelgitler beynimi kurcalıyordu. Anlam veremiyordum bu duruma. Gördüğüm kabuslar, aniden yüreğime basılan acı, gözümün önüne gelen bir küçük kız. Hepsi psikolojik bir rahatsızlığa dönüşmüştü artık.
Rahatlamak için derin bir nefes alacakken boynuma dolanan kollarla aniden irkildim.
"Hayatım? İyi misin?"
"E-evet iyiyim."
"Yine mi kabus?"
"Beynimi kurcalıyor sanki Hira. Uyurken, gezerken, çalışırken, yemek yerken.. Artık her anımda gözümün önündeler. Gün geçtikçe daha da artıyor." dedim beni seven tek kadına sarılarak.
"Korkma. Tamam mı sakın korkma. Vardır mutlaka bunun bir açıklaması." Biraz duraksayıp devam etti. "Tamer.. Bak daha öncede söyledim. Hastaneden, ambulans sirenlerinden neden korktuğunu bilmiyorum ama bunu yenmen lazım artık. Bu korkunu yenebilirsen doktora gidip bu kabuslara çözüm bulabiliriz."
"Nedenini bilmiyorum ki. Bir bilsem belki korkumu yeneceğim. Zaman ver bana."
Ellerini yüzüme getirip nazikçe okşadı. "Tamam." diyip yanağıma sabah öpücüğünü bırakmıştı. "Sen nasıl istersen."
Aniden yataktan kalkıp ellerini çırptı. "Hadi beraber kahvaltı hazırlayalım. Sonra da dışarı çıkalım kafa dağıtalım biraz hı?"
Her sıkıntımda, her sorunumu bıkmadan dinleyen ve beni iyileştirmek için herşeyi yapan bir karım vardı benim.
