Küstüm.
Senden sonra kimse ikna edemedi beni güzel olduğuma.
Küstüm.
Çünkü sen gitmeseydin kimse inandıramazdı beni güzel olduğuma.
Gülümsemeyi bıraktım senden sonra.
Zaten ben pek gülmezdim ki sen olmadıktan sonra.
Zaman durdu senden sonra.
Seninl...
Göğsümdeki kasvet; paslanmış bir bıçağın ucu gibi saplanıp, sızlatıyordu çelimsiz yüreğimi. "Bak sevgilim! Bir buçuk yıl sonra tüm cesaretimi toplayıp gelebildim karşına. Titrek çenemle, sızlayan burun direğimle, kızaran gözlerimle... Ayaklarıma dolanan bağı aldırmadan girebildim sonunda, şu kapıdan içeri. Aslında defalarca kez geldim yanına ama hiçbirinde cesaret edip giremedim ki mezarlıktan içeri. Sen görmüşsündür değil mi? Hep şu kaldırıma çöküp ağladım saatlerce.
Kabullenemedim ki ben bir türlü gidişini. O son sarılışında hiçte gidecek gibi değildin sen.
Sürekli kokumu içine çekerek omzumu öper, omzumda solmuş karanfiller olduğunu söylerdin sen. Öpüşünle yeşeren karanfillerin, yükümü hafiflettiğinden habersizdin sevgilim. Gittin ve omuzlarındaki koca enkazla başbaşa bıraktın beni, Karanfil.
Yarım kalmış bir hikaye bıraktın, gerinde sen. Tamamlanmamış bir şiir, boyası yetmemiş bir tablo. Kamburumda, solmuş karanfiller bıraktın sen sevgilim.
Çöktüm hastane koridorunun önüne. Zamana inat güneşin doğuşunu değil senin gelmeni bekledim ben. Takılı kaldığım duvara fısıldadım adını. O an ilk kez iliklerime tanrıya yalvardım. "Nolur!" dedim. "Nolur! Hayali dikilsin karşıma, ben şizofren olup çıldırayım burada. Gerekirse üstüme yürüsün duvarlar, şarkı söylesin gölgeler, adını fısıldasın çiçekler ama sen sanrı olarak kal benimle."
Karanfil ayrılık demekmiş sevgilim. Karanfil kalp kırıklığı demekmiş. Birbirimize her karanfil dediğimizde ölümü çağırmışız biz. Bilmiyorduk.
Senden sonra kafamı hiçbir türlü toparlayamadım ben. Kendimi kaybetsemde içimdeki seni kaybedemedim. Bak mecazen söylemiyorum. Kalbimin üstünde bir ağırlık var ve ben seni iliklerime kadar hissedebiliyorum. Akıl unutur kalp unutmazmış. Bu sensin biliyorum.
Her halinle aklımdasın Karanfil. Yüzün, gülüşün, ellerin, mimiklerin aklımdan çıkmıyor. Beraber yaptığımız onca yemek, tartıştığımız konu, izlediğimiz film, beğendiğimiz şarkılar, tattığımız mutfaklar, bağıra çağıra eşlik ettiğimiz konserler, beraber yürüdüğümüz caddeler, kavga edip barıştığımız anlar, bazen sadece susup birbirimizi izlediğimiz zamanlar ya da sadece içtiğimiz çay. Sürekli olarak aklımdasın ama yüzün neden gitgide bulanıklaşıyor?
Ameliyathaneden çıkarıyorlar seni. Çöktüğüm köşede bedenim şuursuzca titrerken, yerden kalkacak gücü bulamıyorum kendimde. Duvardan destek alarak kalkmaya çalışıyorum. Olmuyor, Karanfil. Bir enkaz misali dizlerimin üstüne çöküyorum.
Hemen birkaç kişi koşuyor yanıma. Titreyen çenemde bir damla yaş takılı kalırken, verdiğin nefesi alamamanın korkusu göğsümü daraltırken hemen sağdaki odaya sokuyorlar seni. Takılı kalıyorum sedyenin bıraktığı o tiz sese. Bozuk plaktan çıkan o köhne ses gibi yankılanıyor zihnimin sokaklarında. Koridoru birkaç çığlık dolduruyor. Ne olduğunu anlamıyorum başta. Dudaklarımda acının tatlı tebessümü peydah olurken yavaşca başımı kaldırıp odanın adını okuyorum. Bedenim kaskatı kesilirken ardı ardına çığlıklar çıkıyor dudağımdan. Kontrol edemiyorum ki kendimi. Deli gibi çırpınıyorum beni bırakmaları için.
Göğsümde ceset taşımamalıyım Karanfil. Yapmazsın değil mi bu bana? Hem ağlamama dayanamazsın sen Bak kalbim içli içli hıçkırıyor. Neden gelmiyorsun Karanfil? Kolumda bir sızı beliriyor aniden. Başta etraf bulanıklaşıyor. Göz yaşlarımdan sanıyorum ben. Sarışınım ya ben. Aptalım biraz. Yer ayağımın altından kayıyor bi anda. Sonra. Sonrası karanlık zaten.
****
Öncelikle hepinize selam. Hep ilk kitabımın, diğer kurgum olacağını düşünürdüm ama öyle olmadı. İlk deneyimim olduğu için hatalarımı mazur görün. 💜
İlk bölüm için duygu ve düşüncelerinizi belirtmek isterseniz şuraya alayım.
