Φτάνουμε έξω από την πολυκατοικία και αμέσως παρκάρει στο χώρο στάθμευσης της. Το κτίριο δεν είναι παρα ένα μουντό, παραδοσιακό κτίριο σαν οποιοδήποτε άλλος της Θεσσαλονίκης. Έχει γύρω στους δέκα ορόφους κι είναι βαμμένο σε μια απόχρωση ανοικτού γκρι. Βγαίνουμε από το αμαξι και αφού κλειδώνει προχωράμε αργά κι σταθερά με την βαλίτσα μου στα χέρια του προς την είσοδο της.
Αφήνει για ένα λεπτό την βαλίτσα στην άκρη και αρχίσει μανιωδώς να ψάχνει τα κλειδιά. Έπειτα από πέντε λεπτά που μου φάνηκαν αιώνες, τα βγάζει από την εσωτερική τσέπη της ζακέτας του. Ξεκλειδώνει την πόρτα και έπειτα προχωράμε προς τον ανελκυστήρα. Μπαίνουμε μέσα κι πατάει το κουμπί του έκτου ορόφου. Η ανάσα μου επιβραδύνεται όσο ο ανελκυστήρας ανεβαίνει. Αν είναι κάτι που ανέκαθεν φοβόμουν είναι τα ύψη.
Το καμπανάκι του ανελκυστήρα χτυπάει, σηματοδοτώντας μας ότι φτάσαμε το επιθυμητό όροφο. Οι πόρτες ανοίγουν και με γοργό βήμα περπατάμε προς το διαμέρισμα του. Ξεκλειδώνει τη πόρτα κι δίχως να χάσω ούτε ένα λεπτό, μπαίνω μέσα για να το εξερευνήσω.
Είναι αρκετά μικρό μπορεί να πει κανεις, έχει ένα σαλόνι σε αποχρώσεις πετρολ και λευκό, μια κουζίνα φτιαγμένη από λευκή λάκα και ένα μπάνιο με ντουζ υδρομασάζ. Περπατάω ακόμα πιο μέσα και βλέπω ένα μεγάλο δωμάτιο το οποίο είναι διαμορφωμένο για να κοιμάται. Το κρεβατι είναι διπλό κι ξύλινο με λευκές κουρτίνες να κρέμονται από τα δοκάρια του και έχει δυο κομοδίνα, μια συρταριερα και μια αρκετά ευρύχωρη ντουλάπα.
Βγαίνω έξω από το δωμάτιο και ακριβώς απέναντι από αυτό βρίσκω έναν μικρότερο χώρο. Μπαίνω μέσα και βρίσκω σε έναν από τους τοίχους μια μεγάλη σχετικά βιβλιοθήκη κι στο αντικριστό τοίχο ένα μαύρο γραφείο με λευκή καρέκλα με ροδάκια και ένα λαπτοπ. Τότε συνειδητοποιώ πως υπάρχει μόνο ένα υπνοδωμάτιο και όχι δυο που νόμιζα αρχικά.
«Θωμά» φωνάζω και έντρομος τρέχει στο δωμάτιο
«Τι έγινε μικρή;»
«Που είναι το δεύτερο υπνοδωμάτιο;»
«Δεν έχω»
«Μα εσυ είπες πως θα κοιμόμαστε ξεχωριστά» παραπονέθηκα
«Ναι φυσικά, έλα να σου δείξω» λέει και με τραβάει πίσω στο σαλόνι
Προχωράει προς τον καναπέ και αφού σπρώχνει στη άκρη το λευκό ,μεταλλικό τραπεζάκι του καφέ ανοίγει τον καναπε και γίνεται κρεβάτι.
DU LIEST GERADE
Μισώ να σε αγαπώ
RomantikΠρώτο βιβλιο. «Εγώ Αλέξη δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζι σου! Πάει κι τελείωσε» φωνάζω τόσο δυνατα που η φωνή μου ηχεί σε όλο το σπίτι «Άκου μικρή, σε εμένα όχι τέτοια. Μην μου πουλας εμένα τσαμπουκά. Δεν σου ταιριάζει» Το αίμα μου να βράζει, ανο...
