Κεφάλαιο δεκατρία

1.8K 131 0
                                    

Η ανάσα μου κόβεται ενώ γυρνάω προς τα πίσω κι τον βρίσκω να στέκεται με μια απροσδιόριστη έκφραση στο πρόσωπο του. Τραβάει το χέρι του από τον ώμο μου κι έπειτα το στριμώχνει στη στενή τσέπη του παντελονιού του.

«Πρέπει να σου μιλήσω» λέει σιγανά

«Για ποιό λόγο;»

«Απλά δώσε μου λίγα λεπτά, σε παρακαλώ» λέει κι η φωνή του σαν να σπάει στο τέλος

«Εντάξει» λέω κι μπαίνω μέσα στην πολυκατοικία αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή ώστε να με ακολουθήσει

Ανεβαίνω επάνω από τις σκάλες αντί για τον ανελκυστήρα κι ξεκλειδώνω την πόρτα του διαμερίσματος μπαίνοντας μέσα. Αφήνω τα πράγματα μου στην άκρη του τραπεζιού της τραπεζαρίας κι ακούω την πόρτα να κλείνει πίσω μου. Για λίγα δευτερόλεπτα μένει να στηρίζεται σε αυτή,με το βλέμμα του καρφωμένο επάνω μου.

«Λέγε, τι θες;» Τον ρωτάω κι αναστενάζει

«Απλά ήθελα να σε δω»

«Απλά να με δεις;! Μα τι λες;!»

«Μου έλειψες» λέει κι νιώθω το αίμα μου να βράζει

Τρέχω στους δρόμους της Χαλκιδικής για να τον συναντήσω. Η καρδιά μου να χτυπάει από ενθουσιασμό σαν τρελή ενώ η τσάντα κυλάει από τον ώμο μου. Επιτέλους αποφασίσαμε να πάμε μια ημερήσια μαζί.

Φτάνω έξω από το σπίτι του κι χτυπάω επανηλειμμένα την πόρτα. Ωστόσο δεν παίρνω καμία απάντηση. Κοιτάω μέσα από τα παράθυρα αλλά όλα τα φώτα είναι κλειστά. Κοντοστέκομαι λίγο μπερδεμένη κι τότε ακούω μια φωνή από πίσω μου.

«Ελευθερία;»

Κάνω μια σβούρα κι βλέπω τον κολλητό του το Ντίνο να στέκεται με δυο σακούλες από το μπακάλικο στα χέρια του. Με κοιτάει μπερδεμένος κι τότε εγώ τον πλησιάζω. Εφόσον τον φτάνω, στέκομαι μπροστά του κι του χαμογελάω θερμά.

«Γεια σου Ντίνο, τι κάνεις;»

«Καλά μικρή. Εσυ; Πως κι από εδώ;» Ρωτάει κι ανασηκώνω τους ώμους μου τάχα αδιάφορα

«Περιμένω τον Αλέξη, είχαμε πει να πάμε καμία εκδρομή για κανένα μπάνιο»

«Εε είσαι σίγουρη πως το είχατε κανονίσει για σήμερα;» Ρωτάει ενώ τρίβει αμήχανα το σβέρκο του

«Ναι, γιατί;»

«Ο Αλέξης έφυγε ξανά για Θεσσαλονίκη χθες βράδυ»

Μισώ να σε αγαπώHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin