One Step Closer (Yakın)

Ümit

Uyandım, iğrenç bir gün daha diye düşündüm. Ev arkadaşım benden önce uyanmış, telefonla konuşuyordu. Muhtemelen sevgilisiyle kavga ediyorlardı her zamanki gibi. 

Rabia'yla yıllardır dosttuk. Liseden beri yollarımız hiç ayrılmadı ve en sonunda üniversite için Eskişehir'e geldik beraber. İkinci yılımızdaydık, üniversite hayatı hayal ettiğimiz gibi geçmiyordu. İlk yıl güzeldi, istediğimiz her şeyi yaptık. Ama ikinci yıl, ikimiz de tekrar düştük boşluğun kollarına. Boşluktaydık. Rabia sevgilisiyle ve annesiyle sorunlar yaşıyordu. Benim sevgilim yoktu, ailemle de her şey yoluna ilerliyordu. Benim sorunum kendimleydi. Hala lisedeki gibiydim, arayış içinde olmaya devam ettikçe kimse gelip beni bulmuyordu. Artık kimse dikkatimi çekmiyordu, kimseye ihtiyaç duymuyordum. Yalnızlığa alışmıştım, ilk yıl flört ettiğim kişiler olmuştu ama hiç kimseye güvenmemem gerektiğini çok iyi biliyordum. Rabia'nın sevgilisi galesiz salağın tekiydi. Tıpkı lisedeki sevgilisi Ali gibi. 

Rabia yanıma geldi.: ''Tamam ayarladım. Haftasonu gidiyoruz Ay'a. Güzel kasabaymış gitmişler daha önce. Çocuk da fena değil bak bu sefer bulacaksın istediğini'' dedi ve güldü. Hiç sanmıyorum diye düşündüm. Lise 1'deyken Levent vardı, Rabia ve sevgilisi tanıştırmıştı bizi ve ben ona aşık olurken, o bana karşı bomboştu. Hiçbir zaman bir şeyler hissetmedi. Beni görmedi bile. Görmezden geldi duygularımı, aşkımı. Aynısı olacaktı. Ben aşık olacaktım, o görmeyecekti. 

''Acaba gitmesek mi Rabia ya korkuyorum kim bu çocuk?'' 

''Saçmasapan konuşma ayarladık artık.'' dedi ve mutfağa gitti. Peşinden gittim. ''Ya Levent'teki gibi olursa?'' dedim. Şimdi anlamıştı ne düşündüğümü. İçini çekti ve konuşmaya başladı: ''Hayır Hİlal. Leventin seni görmeyişi, Ali'nin beni bırakıp gidişi; onların hepsi sahteydi. Belki şimdikiler de sahte olur, ama emin ol yaşamaya değer. Hatırla, lise yıllarımızda sen derdin bana bunları. Tamam mı?'' Haklıydı. Gidecektik hem de 4 kişi olacaktık filmlerdeki gibi. Sonunda hüsran olacağına adım kadar emindim ama Rabia'yı kıramazdım. Lisedeyken ben onun psikoloğuydum şimdi ise o benim. Zaman onu çok değiştirdi, beni değiştirmeyen zaman ona bir sürü şey öğretti, bir sürü güzellik kattı.

Değişmiyordum. Bencildim kendime karşı. Kabullenmiyordum kimseyi. Böyle devam edemezdi, etmemeliydi. Kendimden uzaklaşmalıydım ve bunu sağlayacak olan tek bir kişi vardı, kim olduğunu bilmediğim bu kişi belki de haftasonu tanışacağım adımdı. Evet belki de oydu. Hiç belli olmazdı değil mi?