Wenen Zonder Tranen

3. Verdronken

Langzaam aan verminderde mijn weerstand en toch kon ik ze niet laten winnen.

Het was weer avond, ik had weer een schooldag overleefd. Ik snapte niet dat niemand mijn nachtmerrie zag, alleen een paar leraren die zeiden dat ik er wat bleek uitzag, meer niet. Natuurlijk zag ik er bleek uit na 138 wakkere uren. Ik voelde me alsof ik zelf niet meer kon lachen. Grapjes waar ik in het droomstation zo hard mee kon lachen, deden me nu juist wenen. Ik wilde terug, maar dat kon niet. Ik hield me sterk aan de oppervlakte, maar vanbinnen zakte ik steeds meer in elkaar als een ijsje dat smelt in de zon. Verborgen onder een diamanten masker. Maar diamant is het sterkste ding op aarde, daar maak je niet zomaar een gat in. Ik was nog steeds alleen.
Niemand die me zag verdrinken en niemand die me wilde leren hoe ik moest zwemmen.

Mijn nachtmerries en mijn masker trokken me naar de bodem van de wereld. Ik verdronk alleen, als een klein onbelangrijk ding.