Ik verstikte en verdween in mezelf.
Ik overleefde nog altijd, dus ik leefde nog steeds. Ik had van alles veel te veel en van de rest had ik veel te weinig. Zelfs jullie, idioten die het waard vinden om mijn verhaal te lezen, jullie weten niet eens wie ik ben. Ben ik een jongen of een meisje of misschien al een man of een vrouw. Misschien ben ik al wel op pensioen. Jullie weten net zoveel van mij als alle anderen. Het enige wat jullie van mij denken te weten is dat ik serieus depressief ben. Maar hoe kunnen jullie dat zelf weten. Jullie hebben nog maar 1200 woorden over mij gelezen. Hoe weten jullie dan dat jullie mij kennen? Het antwoord is simpel, jullie kennen me gewoon helemaal niet.
Niemand kent mij zoals ik mij ken.
Ik zou naar de hel gaan, terwijl jullie zouden denken dat ik naar de hemel zou gaan.
JE LEEST
Wenen Zonder Tranen
Short StoryIk LEEFDE LEEFDE in mijn gedachten OverLEEFDE in mijn fantasie Ik WAAKTE WAAKTE over mijn dromen OntWAAKTE in de realiteit Ik VOND VOND de realiteit maar niets BeVOND me in een nachtmerrie Ik DACHT DACHT na over het leven BeDACHT dat niets beter was...
