ცხოვრება საშინელებაა.. რთულია... თითქოს ბედნიერი ხარ მაგრამ არ ხარ..
მიუხედავად იმისა რომ ორივემ ძალიან კარგად იცოდა ის თუ რაოდენ შეყვარებულები იყვნენ ერთმანეთზე.. კლასში მაინც დისტანციას იჭერდნენ..
/თეჰიონ მეჩვენება თუ ისევ თავს მარიდებ?!/
/არა.. უბრალოდ.. სკოლაში ვართ.. და ხომ ხვდები?/
/რა? ანუ გრცხვენია რომ ჩემთან ხარ?:
/არა.. უბრალოდ.. /
/არ მინდა რომ ჩემთან ყოფნა გრცხვენოდეს..... /
/არ მრცხვენია../
/კი.. კლასელებმა ჩვენს შესახებ არ გინდა რომ გაიგონ.. მეწყინა.../
/ქუუქიიიი...../
......
[გაკვეთილების შემდეგ..]
"კარგი რაა...ჯონგუკ.. "
"რა გინდა.."
"რატომ არ მცემ ხმას.."
"იმიტომ რომ ნაწყენი ვარ.. ჩემგან შორს ხარ.. ამას ვერ ვეგუები.. "
"არ ვარ შორს.. ხედავ აქ ვარ?"
"მინდა რომ ჩვენს შესახებ ბევრმა გაიგოს.."
"ქუქი.. სკოლა სკოლაა.. იტყვიან "ფუუ გეები" ან რამე ეგეთი.. ხომ არ გინდა ეს?? გინდა რომ ბულინგის მსხვერპლნი გავხდეთ..?"
"ჰომოფობების დედაც.."
"დამშვიდდი.. მთავარია ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი და ნებისმიერ მომენტში ლაპარაკი შეგვიძლია.."
/თეჰიონ.. ეს არ უნდა გაგეკეთებინა.. გრძნობებში არ უნდა გამომტყდარიყავი../
"რატომ თეჰიონ?!"
"ამმ.. უბრალოდ.. მე ხომ იცი.. ამმმ.... ააა... ანუ... მე ხო იცი რომ უტეხი ვარ..." თეჰიონი ბრინჯივით დაიბნა.. და სიტუაციის განსამუხტად დებილივით გაიკრიჭა...
"მაინც საყვარელი ხარ კიმ თეჰიონ.."
"მხოლოდ ჩემი ხარ ხო?"
"მხოლოდ შენი.. მხოლოდ ჩემი.."
ჯონგუკი მისკენ დაიხარა.. უნდოდა რომ შეერთებინათ ტუჩები მაგრამ თეჰიონმა შეაჩერა.. "სკოლაა პატარავ"
