თითქმის ერთი კვირა გავიდა.. ხვალ ექსკურსია..
თეჰიონს იმედები ჰქონდა რომ რამეს "იჩალიჩებდა" მაგრამ რა იცოდა რომ ჯონგუკი არ წავიდოდა ექსკურსიაზე...
[სკოლაში]
"ბავშვებო იმედია ყველანი მზად ხართ.. ნუ ჯონგუკის გარდა.. საპატიო მიზეზების გამო ის ვერ წამოვა.."
"რა????" წამოიყვირა თეჰიონმა..
"დედამისმა დამირეკა.. ეს დედამისის ნებაა.. ასე რომ..."
/ჯანდაბა ჯონგუკ.. ეს რას ნიშნავს?/
/გეგმები ხომ არ ჩაგიშალეთ?/
/უნამუსო ხარ/
/იმის მერე რაც გააკეთე როგორ ბედავ ჩემზე უნამუსოს დაძახებას?!/
ამის მერე "გაჩუმდნენ"..
....
გაკვეთილების შემდეგ
....
"გთხოვ.."
"რას მთხოვ თეჰიონ.. რა გინდა.."
"მაპატიე.."
"არა..."
/მინდა რომ ის დრო რაც დამრჩენია შენთან გავატარო.../
"რას ბოდავ."
/მინდა რომ შენთან ვიყო დარჩენილი დრო/
"ისე ფიქრობ გეგონება კვდებიო" სიმწრის სიცილით ჩაიცინა ჯონგუკმა..
თეჰიონმა დრო იხელთა და მალევე დაეწაფა მის ტუჩებს.. ეს გრძნობა.. ორივეს მონატრებული ჰქონდათ.. ჯონგუკი მას უბრალოდ აჰყვა.. ამაზე უარს ვერ იტყოდა.. მას უყვარს ეს შეგრძნება...
ყველაზე გასაკვირი ის იყო რომ ჯონგუკმა თავად შეუცურა ენა..
/მაპატიებ?/
/არ ვიცი/
/ხვალე წამოხვალ?/
/წამოვალ/
/მიყვარხარ../
/მეც/
/ჰაჰ/
/მოვიტყუე../
/მაშინ რატომ მკოცნი/
/არ ვიცი.. ვერ გშორდები../
/ჰაერი არ მყოფნის/
/არ მაინტერესებს/
თეჰიონმა საბოლოოდ კოცნა გაწყვიტა.. ჯონგუკმა "გაბუტული" სახე მიიღო..
"კარგი კარგი ბოდიში"
ისევ ახლოს მიიწია და ამჯერად კოცნა უფრო უხეში გახადა..
"ჯანდაბა სკოლა"
"არაუშავს "
"თეჰიონ ეს შენ ამბობ ამას?"
"ხო.. მე ვამბობ.. დაე ყველამ გაიგოს რომ ერთად ვართ.."
ჯონგუკი შინაგანად სიხარულისგან დახტოდა..
ამჯერად პირველი ნაბიჯი მან გადადგა და ისევ აკოცა მოწყვეტით.. ორივე ისეთი ბედნიერები იყვნენ...
"ხვალამდე"
"ხვალამდე"
...............................
"დედა.. შევრიგდით"
"მართლა? როგორ?? ანუ ხვალ მიდიხარ?! მოიცა მოყევი..."
"არაფერი.. ისეთი.. უბრალოდ შევრიგდით.."
"დეტალებში მაინც არ მიყვები ქუქი.. კაი არაუშავს.. მომილოცავს და ესაა.."
"მადლობა... მაგრამ..."
"მაგრამ?!"
"იცი უცნაურად თქვა.. უფროსწორად გაიფიქრა.. რაც დრო დამრჩენია მინდა რომ შენთან გავატაროო.."
"საყვარელი.."
"დედა უცნაურად არ გეჩვენება??"
"არა.. "
"კარგი..."
.................
შემდეგი თავები უფრო დიდი იქნება😏😏🤩😍
