"მოდი დაწყნარდი და ისე დამელაპარაკე..."
"იცით.. მე.. კიბო..."
"გასაგებია... " კაცმა ამოიხვნეშა.. "ანუ.. შენც ისე უნდა დატოვო როგორც მან დამტოვა?"
"მე... არ ვიცი" ბიჭმა ხმას უფრო აუწია..
"არ უნდა გამოაცდევინო მას ეს გრძნობა... ვერ გადაიტანს.."
"რ-რა უნდა ვქნა..."
"უბრალოდ.. გაქრი მისი ცხოვრებიდან.. "
"რ-რა??"
"სანამ შეგეჩვევა.. უნდა დატოვო.."
"ხო მაგრამ.. როგორ.. არ შემიძლია.. ვერ მივატოვებ.."
"თეჰიონ!!! კიბო გაქვს.. მასთან ვერ იქნები.. ის წლები რაც შენ დაგრჩენია მალე გავა.. დამიჯერე.. დრო მხოლოდ და მხოლოდ მიფრინავს... "
"ის.. ის დაიტანჯება მე თუ ახლა მივატოვებ..."
"დამიჯერე ახლა თუ არ მიატოვებ მერე უფრო გაუჭირდება.. ახლა მარტივად გადაიტანს.. ნუ ეს მარტივად ბრჭყალებში ჩავსვათ... "
Jungkook pov
რა უნდა გავაკეთო..
ანუ.. მიმატოვებს?!
დარჩენილ წლებს ჩემთან არ გაატარებს?!
ასე დამტოვებს...
ასე მომექცევა?!
ანუ.. რა გამოდის.. დარჩენილი ცხოვრება ტანჯვაში უნდა გაატაროს?!
ანუ.. ჩემს გამო უნდა დაიტანჯოს?!
ეს იმას ნიშნავს რომ მე უნდა გადავდგა პირველი ნაბიჯი და უნდა მივატოვო??
არა.. მე ვერ მივატოვებ... და არც იმის უფლებას მივცემ რომ მიმატოვოს..
ასე რატომ გაგვწირე ორივე...
[no one pov]
თეჰიონს ჯონგუკის ხმა ჩაესმოდა მაგრამ გარკვევით მაინც არა... მხოლოდ ის გაიგო ყველაზე კარგად ბოლოს რომ "თქვა". "ასე რატომ გაგვწირე ორივე..."
ტირილს მორჩა და მოხუცს ანიშნა რომ გაჩუმებულიყო..
აქეთ-იქით მოიხედა და..
"ქუქი?!"
ჯონგუკმა ტირილი დაიწყო.. მეტი არაფერი შეეძლო...
"მე დაგტოვებთ.. " თქვა მოხუცმა კაცმა და სადღაც წავიდა..
"თეჰიონ... ეს რას ნიშნავს... ანუ... ეს 7 წელი..."
"7 წელი ან უფრო ცოტა ხანი... ეს ექიმის ვარაუდია.."
"ა-ანუ.."
"მოდი ჩემთან..."
"თეჰიონ.. დარჩენილ დროს ჩემთან გაატარებ ხომ?" ტირილს უმატა..
"ხო.."
"ხომ არ დამტოვებ როგორც იმ კაცმა გითხრა..."
"ჯონგუკ.. იქნებ დავშორდეთ.. მერე შენთვის რთული იქნება.."
"არა.. არა და არა.. არ დავუშვებ.. მხოლოდ ჩემი ხარ.. მხოლოდ ჩემი.."
" შენს გარდა არავისი ვიქნები.. რომც დავშორდეთ მაშინაც კი..."
"სისულელეებს ამბობ.. ჩუ.. "
ბიჭმა სწრაფად იხელთა დრო და თეჰიონის აკანკალებული ტუჩები თავისას შეუერთა..
ორივე სევდას..
სიყვარულს..
ტკივილს..
ტანჯვას გრძნობს..
ვერ ჩერდებიან..
.........
