Hey! That Bitch Is Mine

Epilogue

Third Person's POV

Today is 14th of february roses, chocolates, heart shapes at madami pang iba ang nasa paligid. Napatitig nalang si Parker dito habang buhat buhat ang  batang babae na nasa isang taong gulang narin mahigit.

"Dada chokoweyts"napatulalang saglit si Parker sa batang super cute. Saglit syang napangiti. Habang tinitignan ang babaeng bumibili ng ice cream.

Bumalik na ito sakanila at masayang inabutan sya ng ice cream. Huminga ng malalim ang babae. Bago ito ngumiti sakanya.

"Kamusta kana?"she asked as she arched her brow at him. He just gave her a laughed dahil sa mukha nitong binungad sakanya.

"Im fine, pogi pa din!"napabusangot naman ang babae sakanya at kinuha ang anak.

"hindi ka pa din nagbabago ano?"tanong pa ng babae sakanya he just gave her the most playful smile.

A Parker smith Killer smile.

"Ikaw lang naman nagbago Pink"napatitig panandalian ang dalaga sakanya at binigyan sya ng makahulugang tingin.

"Because you've changed me"Hindi pa din naman mawala sa isip ng babaeng ito kung paano tinanggap ni Parker ang nasa sinapupunan nya kahit na alam nitong hindi naman nya anak ito.

   Pink had a one night stand with some random guys nung gabi na sobrang nasaktan sya kay Parker. Actually she really appreciate how Parker accept the child even if hindi sakanya 'to. At mas lalo nya lang minahal si Parker dahil sa napakabai nito. Bonus nalang siguro ang kagwapuhan ng binata.

"Ako ba? Matindi pala ang impact ko sayo. "saglit na napatigil ang binata at tinitigan ang tumatawang baby"Pero bakit moko tinakbuhan nung araw na yon?"its like a time machine, rumehistro lahat sa isip ni Parker. Pati na rin ang kasal na naudlot sa pagitan nila ni Pink.

"Natakot kasi ako Parker eh"mahinahong pagkakasabe ni Pink. As the tears started to fall from her eyes"Nung naglalakad ako papalapit sayo sa altar , Nakita ko yung mga ngiti mo"napataas amg kilay ng binata sa natura ng dalaga. Tila nagugulumihanan.

"Its been 2 years, since that day pero ramdam ko pa din yung pain"napakamot sa ulo si Parker. Gusto nya lamang kasing alisin ang tensyon sa pagitan nilang dalawa.

"Pero bakit ka natakot?"

"dahil sa ngiti mo nung araw na yon"huminga ito ng malalim bago muling nagsalita"I know hindi na totoo pa ang mga ngiting iyon. And if you marry me, Those smile that I used to love, the funny you, the real you will be gone kasi...."napangiti nalang si Pink habang inaalo amg batang dala nya na nagsisimula ng manghingi ng kinakain nya. Kaya agad naman itong binigya ni Parker.

"K-kasi ano?"

"I know those real smile doesnt belongs to me its for her.... At ayokong nakawin ang mga ngiting iyon sa lalakeng pinakamamahal ko"natigilan si Parker sa sinabi nito. That wedding day of them. Pinilit nyang ipakita kay Pink na masaya sya. He even practice how widely he will smile pag nalita nya na ito. Ayaw nya kasing ano pa ang isipin nito kapag hindi ito naging super saya.

But still eyes cant hide the truth.

"A-ayokong maging dahilan upang mawala ang lalakeng pinakamamahal ko. "ngayon ay naunawaan nya na kung bakit.

Bakit sya tinakbuhan ni Pink nung araw na yun....

"Im sorry for hurting you"umiling naman si Pink sakanya.

"Nope, ako ang nakasakit sayo. Ako ang naging selfish biruin mo, Eventhough wala na tayo tinulungan mo pa din ako sa pag aalaga kay Baby Maxine"They broke up after that dahil sa kagustuhan ni Pink. Pero never syang iniwan ni Parker sa pag aalaga sa bata.