Mark, her zamanki gibi evde tek başına doğum gününü kutluyordu. Sessizliği, çalan zilin sesiyle bozuldu. Kapıyı açması ise her şeyin başlangıcıydı.
-Mark Lee & Lee Donghyuck-
Donghyuck yavaşça gözlerini açtı ve koltukta oturur pozisyona geçti. Gözleri Mark'ı ararken alnından bir şey üstüne düştüğünde kucağındaki şeye baktı. Islak bir bezdi.
Bezi ortadaki masaya koyup ayağa kalktı ve Mark'ı aramaya başladı. Mutfaktan gelen seslerle oraya yöneldi ve tezgahın başında çorba yapmaya çalışan -ki bunu başaramıyor gibi duruyordu- adam ile karşılaştı.
Onun odaya girdiğini fark eden Mark elindeki hazır çorba karışımını tezgaha koyup bakışlarını çocuğun yüzünde sabitledi. "Uyanmışsın."
Donghyuck başını salladı. Mark ocaktaki 'şeyi' işaret edip dudağını ısırdı. "Sanırım yapamıyorum, bize pizza söyleyeceğim. Yersin değil mi?" Kendine gülerken bir yandan kızıl saçlı çocuğu süzüyordu.
Çocuk gülümsedi. "Her şekilde sana uyarım."
Genç adam kızıl çocuğun gülümsemesinden gözlerini çekmeye çalışarak konuştu. "Adım ne demiştin?"
"Donghyuck."
"Ben de Mark. Evime neden geldiğini merak ediyorum açıkçası... "
Kızıl çocuk kıkırdadı. "Adını biliyorum Mark. Tanımadığım birinin evine böyle gireceğimi sanmıyorum zaten... Her neyse, neden geldiğimi söyledim diye hatırlıyorum? "
Genç adam derin bir nefes aldı."Arkadaşa ihtiyacım olduğunu sanmıyorum, gerçekten. Ama gidecek bir yerin yoksa evimde kalabilirsin. "
Donghyuck onun arkadaşa ihtiyacı olduğunu, her ne kadar yalnızlığı seviyor gibi davransa da öyle olmadığını gözlerinden anlayabiliyordu.
"Teşekkür ederim."
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
