Zwart, Wit of Grijs.2.

7. Het ziekenhuis

Tessa keek naar de witte muren van het ziekenhuis. Ze mochten nog niet naar binnen bij Isa. Arno sloeg een arm om Tessa heen. "Het komt goed. Dat beloof ik je." Tess glimlachte en legde haar hand op de arm van Leon die haar dankbaar aankeek. Ze hoorden iemand de gang inkomen. Het waren de pleegouders van Isa en ook Flora en Valentinus kwamen, in kleding die hier toepasselijk is, de gang inlopen. "Weten jullie hoe het met haar is?" vroeg Sofie, de pleegmoeder van Isa. Ze schudden alle drie hun hoofd. Thomas, de pleegvader van Isa begon boos tegen Valentinus en Flora te praten. "Het is jullie schuld dat ze hier ligt. "Jullie hadden ze nu nog niet in de klauwen va' die heks moeten sturen." "Rustig Thomas, zij kunnen er ook niets aan doen. Ze stuurden hun kinderen naar hier om ze veilig te stellen. Ze hebben die Felice al eens eerder verslagen dus nu zal het ook wel weer goed komen. Wij hebben deze twee mensen beloofd voor hun dochter te zorgen. Ze weten net zo goed als jij hoe het voelt om je dochter in het ziekenhuis te hebben liggen," zei Sofie. Dat wist Thomas ook wel. De deur van de kamer van Isa ging open en er kwam een dokter naar buiten. Iedereen ging op het puntje van zijn of haar stoel zitten. "Ik heb net telefoon gekregen. De kinderen moeten beneden een verklaring bij de politie afleggen waar jullie haar hebben gevonden en zo. Daarna mogen jullie nog even bij jullie vriendin komen. Arno, Tessa en Leon knikten en liepen richting de lift. Flora, Sofie, Valentinus en Thomas mochten wel even bij Isa komen.

"Hoe is het met haar?" vroeg Sofie. Ze zag Isa in haar bed liggen. Haar ogen waren dicht. Ze had een verband om haar armen, er stak een infuus in haar armen en ze was verbonden met een ademhalingsmachine. Op de monitor zagen ze de hartslag van Isa. "Ze heeft een harde klap op haar hoofd gehad. Als we wat meer over haar zouden weten konden we misschien wat meer achterhalen. Ze heeft wel heel veel slaag gehad aan haar lichaam te zien. Dat zal wel beteren. Ze is naast haar verwondingen ook erg ziek. Als ik het goed heb was ze een hele tijd verdwenen?" Ze knikten alle vier. "De persoon die haar in handen had is zeker genadeloos toegestaan." "Dokter, weet u of ze het gaat halen?" Thomas keek de dokter priemend aan. "Ik geloof het wel. Ze ligt nu wel even in een kunstmatige coma, maar als we merken dat het beter gaat zullen we haar er wel uithalen." De dokter gaf de ouders nog een hand en liet ze alleen met hun dochter. "Dag m'n meisje," Sofie ging door de haren van haar dochter. "Ik beloof je dat alles goed komt." toen schoten de tranen in haar ogen. Er werd op de deur geklopt en Mathijs, de pleegbroer van Isa kwam binnen. "Mama, gaat alles goed met haar?" Thomas knikte. Flora gaf Isa nog een zoen en liep met Valentinus da kamer uit. Mathijs liep naar het bed waar zijn zusje inslag. "Isa, ik weet dat je niet mijn echte echte zusje bent, maar je moet weten dat ik echt enorm veel van je hou." Ook de tranen bij Mathijs vonden hun uitweg. Thomas legde zijn hand op de schouder van zijn zoon, maar Mathijs veegde zijn tranen weg gooide de hand van zijn schouder en liep de kamer uit.

"Wat gaan we nu tegen de politie zeggen?" vroeg Tessa. "We kunnen moeilijk zeggen dat we haar langs de straat aan de ingang van het park vonden," zei Arno. "We hebben dat wel tegen de ambulancier gezegd," viel Tessa hem in rede. "Dat weet ik. En als ze naar de bewakingscamera beelden gaan kijken zijn we de klos," zei Arno. "Als ze de beelden kunnen nakijken wel," zei Leon op een geheimzinnige manier. "Ik heb alle bewakingscamera beelden van de voorbije 72 uur gewist." Tessa vloog hem om de hals. De lift stopte op de begane grond. Ze liepen naar de balie waar twee agenten op hen stonden te wachten. "Zijn jullie Tessa De Wit, Leon en Arno Lemo?" vroeg de vrouwelijke agente. Ze knikten. Loop maar mee.

Even  later zat Tessa in een kamer. Ze hadden van te voren al goed afgesproken wat ze zouden zeggen, maar aan zo'n getrainde agent ontsnapte zeker niets. "Luister Tessa, ik ga je een paar vragen stellen," zei de agente vriendelijk. Tessa knikte. "Je mag me nu gewoon uitleggen wat er is gebeurt." Tessa begon. "Op 1 of 2 september verdween mijn zus/vriendin. Mijn vrienden en ik hebben haar overal gezocht, maar we vonden haar niet. Toen we deze nacht aan net wandelen waren, mijn vriendje en ik gingen naar de sterren kijken, vonden we mijn zus zomaar langs de weg op het pad van het park. We zagen Leon, haar vriendje bij haar zitten. Hij wou ons net bellen, maar wat hij al bij Isa deed weet ik niet." De vrouw glimlachte. "Wisten je ouders dat je met je vriendje ging wandelen?" Tessa knikte. De vrouw bedankte haar en liet Arno komen die precies hetzelfde vertelde als Tessa. "Weet jij wat je broer al bij je vriendin deed?" Arno schudde zijn hoofd. Ook Leon moest zijn verhaal komen doen. "Wel, toen mijn vriendinnetje was verdwenen was ik radeloos. We vonden haar nergens. Toen ik hoorde dat Tessa en Arno die nacht gingen wandelen wou ik nog eens in het dorp gaan kijken of ik haar daar vond. Ik kwam net uit het park toen ik haar daar op de grond had zien liggen. Ik wou net mijn broer bellen toe. Ik hem al zag aankomen." De agente knikte en Leon mocht gaan. Zo snel ze konden sprinten ze naar de kamer waar Isa lag. De kamer was leeg. Tessa kon het niet aanzien. Haar arme zus lag daar zo. Ze vond het verschrikkelijk. Tessa durfde niet naar het bed te lopen. Gelukkig pakte Arno haar hand. Ze liep met hem aan haar hand naar het bed. "Hey Iz," zei ze, "Ik mis je. Ik heb mijn carrière als filmster opgegeven voor jou. Ik heb zelfs ingebroken om je te redden. Kom je snel terug?" Tessa begon te huilen en samen met Arno verliet ze de kamer. Leon bleef even op zijn plek bij het raam staan. "Je mag gerust dichterbij komen hoor," zei een verpleegster die binnenkwam. Ze verving het infuus en liep de kamer weer uit. Leon ging op een stoel naast het bed zitten en pakte Isa's hand. "Isa, lieve Isalorina De Wit. Beloof je me sterk te zijn" Leon slikte even. "Je moet weten dat ik niet meer zonder jou kan leven. Jij bent het beste dat me ooit is overkomen. Weet je dat?" Leon bleef naar Isa kijken. Het was net of ze elk moment kon wakker worden. Leon kneep in de hand van Isa en probeerde contact met haar te maken via geestelijke stemmen.

Isa hoor je mij?

Leon?

Ja ik ben het i...

Ik kan niet meer...moet...

Isa blijf hoe ga niet weg .

Maar het contact was verbroken. De tranen van Leon stroomden als riviertjes langs zijn wangen. Arno kwam binnen. "We moeten gaan," Leon wou niet weg. Tenslotte liet hij de hand van Isa los.

Het was stil in het ziekenhuis. Af en toe liep er een dokter of verpleegster door de gangen, maar voor de rest was het stil. De kamerdeur van Isa werd geopend en er kwam iemand naar binnen. Met een injectienaald werd er een doorzichtige vloeistof in de infuus gespoten. Het gedaante liep stil het ziekenhuis weer uit. Naar de baas om een evaluatie te geven en om te zeggen dat het plan gelukt was.