Zwart, Wit of Grijs.2.

14. De orde der nimfen-bescherming

Marco gooit de magische krant op de ontbijttafel. "Moet je nu eens lezen," zei hij tegen Leyla. Leyla pakt de krant en leest de kop. Prinsessen Isalorina en Tessalina zijn ter dood veroordeeld. "Dat meen je niet," Leyla zakte op de stoel. "Leon en Arno zouden bij hun toch beschermen?" "Misschien heeft Felice ze ook te pakken," was Marco's logische antwoord. Leyla keek gekwetst naar Marco. "Sorry," zei Marco. Leyla glimlachte fijntjes. "We moeten de andere leiders om hulp roepen. "De orde der nimfen-berscherming?" Vroeg Marco. "Die mag alleen in tijden van nood worden opgeroepen." "En vind jij dit geen noodsituatie? De twee volgende beschermers van de nimfen worden ter dood veroordeeld en mijn beste vriendin en jou beste vriend gaan samen met hen en de rest van The White World of Dreams mee ten onder." was Leyla's gebrande antwoord. Marco keek zijn vrouw aan. Ja, als ze zo parate ging ze echt voor haar doel. En zelf wist hij ook dat hij dat zijn eigen rijk en familie niet aan kon doen. "Goed dan," zei hij uiteindelijk

"Leuk, zo door je eigen vriendin verraden worden," zei Tessa sarcastisch. En ze gooide een steen tegen de cel muur. "Hoe kon het dat dat niet in de boeken van onze bieb stond?" zei Isa. "Wel misschien is er een pagina uit gescheurd," zei Tessa die naast Isa kwam zitten. Ze was woedend. Hoe had ze Esmeralda zo blindelings kunnen vertrouwen. Arno had er zijn twijfels over gehad en later ook Isa. En zij had bij hoog en bij laag volgehouden dat er niets met Esmeralda was. "Morgen worden we 14," zei Isa. Tessa keek op. Ze was het bijna vergeten. "De nacht waarop de maan het dichtste bij de aarde staat," droomde Tessa hardop. "Dan zou ik met Arno bij het fonteintje in het park zitten." Isa schoot rechtop. "Dat is het!" riep ze. Tessa keek Isa vreemd aan. "Ik kan het hier moeilijk uitleggen met al die camera's, maar ik heb wel een idee om het je te laten snappen," zei Isa en ze ging naast Tessa zitten.

"Leyla, we snappen je ongerustheid Leyla, maar de prinsessen gaan zich er zelf uit moeten helpen. Dat kunnen ze best." klonk de Valerie, de leidende nimf van de orde der nimfen-bescherming. "Maar mijn zonen," zei Leyla. "Vertrouw erop Leyla, we houden alles in het oog en als we er zeker van zijn schieten we in actie." toen werd de lijn verbroken. Leyla keek een beetje vreemd naar de telefoon. Marco kwam de kamer binnen. "En?" vroeg hij. Leyla schudde haar hoofd. Ze barsten in het huilen uit en zakte in een stoel. Marco probeerde haar te troosten toen opeens alle kaarsen werden uitgeblazen door een windvlaag. De deuren werden open gegooid en de twee schrokken zich een ongeluk. In de deuropening stond een meisje met zwart haar en ze droeg een zwarte rok met een zwart grijze bloes. Ze hield de MM3 voor zich uit. Leyla en Marco hielden hun handen in de lucht. "Meekomen," zei het meisje.

Nog een paar uur en het moment van de waarheid was aangebroken. Dan zouden Isa en Tessa worden gedood."Nooit de dacht dat ik op mijn veertiende zou sterven," zei Tessa. "Ik wou nog zoveel doen in mijn leven." Isa legde haar hoofd op Tessa haar schouder. "Ik weet zeker dat het goed zal komen." Tessa keek Isa vreemd aan. Er werd op de deur geklopt. Het was voor Isa en Tessa even slikken toen ze zagen wie er allemaal binnenkwam. Leyla, Marco, Valentinus, Eveline en Flora. Tessa en Isa hoopte dat Leon en Arno ook nog zouden komen, maar tevergeefs. "Oké, ik weet wel zo'n beetje hoe mijn ouders en koning Marco en koningin Leyla zijn gevangengenomen, maar Eveline hoe ben jij hier terechtgekomen?" vroeg Isa. "Het verwonderd mij dat je geen visioen hebt gekregen over mij," zei Eveline. "Ik stond in de deuropening van de keuken toen Felice iedereen in een stenen beeld veranderde." Isa en Tessa knikte. "Hoe is het met Arno? Vroeg Tessa. "En met Leon?' voegde Isa er snel aan toe. Niemand antwoordde en keek naar de grond. "Ze zijn toch niet..." "Nee," Zei Valentinus snel. Toen was het stil.

"Zijn jullie klaar om te sterven?" vroeg Felice. "We willen nog even iets tegen Arno en Leon zeggen," zeiden de meisjes in koor. Felice stond het na wat gewantrouw oké. De jongens werden voor de meiden gezet. De eerste zonnestralen braken door en de meisjes begonnen te zingen.

Ik voel me warm, en dat al lang sinds je in mijn leven kwam.

Je maakt me blij, want jij bent voor mij het lichtje in mijn hart.

En duizenden lichtjes maken licht.

De schijnwerpers zijn op mij gericht.

Ik voel me vrij, want diep in mij weerklinkt de melodie

Van liefde en fantasie.

Hou me vast. En laat me niet los. ik sta altijd voor je klaar.

Door jou voel ik vlinders in mijn buik. Door jou worden duistere dagen weer licht.

En duizenden lichtjes maken licht.

De schijnwerpers zijn op mij gericht.

Ik voel me vrij, want diep in mij weerklinkt de melodie

Van liefde en fantasie.

Als ik jou zie gaat mijn hart veel sneller slaan.

Laat me nu toch niet alleen.

En altijd als je naar me lacht komt er steeds een lichtje bij in mijn hart.

En duizenden lichtjes maken licht.

De schijnwerpers zijn op mij gericht.

Ik voel me vrij, want diep in mij weerklinkt de melodie

En duizenden lichtjes maken licht.

De schijnwerpers zijn op mij gericht.

Ik voel me vrij, want diep in mij weerklinkt de melodie

Van liefde en fantasie.

"Dat was wel genoeg," zei Felice. En ze trok Isa van Leon en Tessa van Arno. Er schoten bij iedereen tranen in de ogen. En net voor Felice haar spreuk kon uitspreken vloog de deur open. In de deuropening stond de orde der nimfen-bescherming. "In naam der nimfen verbieden wij de dood van deze twee meisjes!" Isa kende de vrouw in het midden. Dat was Valerie. Zij had Isa en Tessa een ketting gegeven toen ze weer werden herenigd. Er verscheen dan ook meteen een glimlach op de gezichten van Isa en Tessa. "Jij wil mij verbieden deze twee etters te doden?" vroeg Felice. "Ten eerste zijn die twee etters mijn petekinderen en ten tweede mag jij hier niet zomaar over beslissen. Dat weet jij goed genoeg," zei Valerie. "Ikben nog lang niet vergeten wat jij ons jaren geleden hebt aangedaan." "Wat dan?" vroeg Tessa. Niemand antwoordde. De orde ging rond Felice en Esmeralda staan en ze geven hun armen op. Toen waren Felice en Esmeralda verdwenen. "Zijn ze weg?" vroeg Arno. "Nee, ze zijn gevlucht," zei Valerie. "Maar ze komen terug. Dat is zeker."