Gitsen De... || Emma&Norman

[Giriş]

Ray endişeyle Norman'ın yanına koştu

''Norman! Norman beni duyuyor musun?''

Norman kulağını tutarak gözlerini sımsıkı kapamıştı

''Sanırım sağır oldum. Çok az duyuyorum''

Lütuf Yetimhanesi'nin beş gülü, aralarında dayanışarak iblislere yem olmadan oradan kaçmayı başarmışlardı. Ancak kaçtıklarını anlayan yönetim ve üst makam iblislerin isteği üzerine onlara tuzak kurmuş ve yolun sonundaki küçük sığınağa bomba yerleştirmişlerdi. Bombaya o sıra en yakın duran Emma'ydı. Norman Emma'yı bombadan uzaklaştırırken kendisi zarar görmüştü. Bombanın 100 desibeli aşan sesi onu sağır etmiş aynı zamanda şiddetli bir beyin sarsıntısına neden olmuştu. 

''Hadi. Seni buradan götürelim'' 

Ray Norman'ı omuzlarına alacakken Norman buna itiraz etmişti

''Olmaz. Ben geleceğim yere geldim zaten''

''Neler diyorsun Norman?''

Yere yığılırken Ray'in kolları arasına düştü. Norman'ın vermek istediği vasiyet kelime kelime dudaklarından dökülüyordu. 

''Dinle...Ray...senden...dileğim...Emma...sana...emanet. Lütfen...ona...sahip...çık. Onu...kimsenin...üzmesine...izin...verme''

Daima duygusuz takılan Ray'in o an ilk defa gözleri dolmuştu. 

''Böyle konuşma lütfen. İyileşeceksin''

''Yok.Olmaz. Bensiz devam etmeniz gerek. Ne olur çıkın buradan. Diğerlerini de al git.''

''Yapamam. Seni almadan gidemem''

''Gitmelisin Ray. Mecbursun. Emma'ya...iyi...bak...Norman...son...nefesinde...bile...seni...seni...sevdiğini...sö...söyledi...dersin. Lütfen...Dediğimi yap...yoksa...seni...asla...aff...affetmem''

Ray istemeyerek de olsa Norman'ın dediğini yapmak zorunda kalmıştı. Onu orada öylece bırakıp diğerleriyle şehre doğru gitmişlerdi. 

Emma Ray'i zorla konuşturmuş ve gerçekleri öğrendiğindeyse hayatında hiç olmadığı kadar yıkılmıştı. 

Norman, onun ilk kalp ağrısı ve ilk hayal kırıklığıydı.