Gitsen De... || Emma&Norman

🌸28🌸

Norman'ın göğsünde uyuyup kalmıştım. Uyandığımda sabah olmuştu. Norman'ın hareket ettiğini hissedince ben de uyandım.

Bizim hiç böyle sabahımız olmamıştı. Gözlerimizi açar açmaz birbirimizi görmemiştik.

Ama şimdi görüyorduk.

Yüzümde Norman'ın teninin gezdiğini hissedebiliyordum. Gözlerimi yavaşça araladım.

Bu gözlere uyanmak, uyanır uyanmaz okyanus gözlerle derinlerde kaybolmak...

Sende kaybolmak...

''Günaydın''

''Günaydın'' diye karşılık verdim uykulu bir sesle

''Birlikte ilk sabahımız. Seninle bir sabah'' dedi önce pencereden odaya süzülen güneşe sonra da bana bakarak

''Evet. Seninle ilk sabahım. Hayatın çalkantılarından sonra ilk kez mutlu uyanıyorum, hem de senin yanında''

Yüzünü okşadım. Yanağıyla elimi okşadı.

''Hadi. Kahvaltı yapalım''

Üzerime sabahlığımı geçirdim. Birlikte kahvaltı hazırlamaya başladık. Norman yemek konusunda epey becerikliydi. Bir ara iş yaparken arkasından sarıldım.

Masayı kurduk. Sabah neşemle ağzım tatlanmıştı.

''Eee? Ne yapacaksınız şimdi?''

''Gireceğiz oraya. Bu gece. Ben çiftliğin yöneticisini, Ray de evin yeni annesini oyalayacak''

''Polise haber vermeyecek misiniz?''

''Vereceğiz. Ama önce yolu açmamız gerek''

''Yolda ne varmış?'' dedim ağzıma dilimlenmiş salatalığı atarak

''Biz kaçtığımızdan bu yana şeytanlar Zarafet Sahası'na geçiş yapılan altın geçide gardiyan kesilmişler. Önce şeytanları yolumuzdan çekeceğiz, sonra yolu açacağız, ondan sonrası da dediğim gibi işte''

''Bir şey soracağım Norman''

''Sor''

''Bütün bunları kimden öğrendiniz? Yaptığınız planların hepsinin yolunda gideceğinden emin misiniz?''

Norman birden duraksadı, tuttuğu çatalı yavaşça bıraktı

''Kimden öğrendiğimizin bir önemi yok aslında''

''Niye? Ben de bilmek istiyorum''

''Emma!''

Norman öyle bir tepkili söylemişti ki sadece susmuştum

''Peki''

''Yav tamam neyse...'' dedi platin saçlarını karıştırarak