O günden sonra hiçbirimiz birbirimizin yüzüne bakmadık.Küslüğümüz,dargınlığımız,nefretimiz... hala devam ediyordu nereye kadar süreceğini bilmemekle.
Beşimiz kardeş iken bir gecede birbirimize yabancı olmuştuk. Belki de düşman.
Aslında daha çok ben uzaklaşmıştım onlardan. Sevdiğimden,kardeşlerimden, kendimden.
Suskunluğumuz devam ediyordu. Sessizlik oyunumuz Norman'ın gelişiyle başlamıştı. Norman hayatımızı mahvetmeden önce hiçbir şey olmamış gibi davranan neşeli çocuklardık biz.
O gece sabaha kadar uyuyamadım. Uyandığımda göz altlarıma halkalar düşmüştü. Saçlarım darmadağın olmuştu. Aynadaki yansımam başka birini andırıyordu.
Norman'dan sonra bir daha eskisi gibi olamamış bir Emma'yı
Saçlarımı topuz yaptım. Kot pantolon gömlek ve botlarımı giydim. Yüzümü güzelce yıkadım.
Bu evde konuşabileceğim tek kişi Gilda'ydı artık. Odadan çıkar çıkmaz göz göze geldik. Sabahıma neşe katan Gilda'nın o iç ısıtan gülümsemesi de yok olup gitmişti. İkimiz de boynunu bükmüş güller gibiydik
Hepimizi düşünecek olursam, dört duvar arasındaki hücreye sıkışmış mahkumlardık yine. Tıpkı yetimhanedeki günlerimiz gibi.
"Günaydın"
Gilda'nın neşeli sesini duymamıştım bu defa. Birbirimizi donuk bir şekilde selamladık.
Aşağı inip salona geçtik. Kanepeye oturduk ve bir süre sessizliği dinledik
"Emma? Sana bir şey söylemem gerek"
"Duymak istemiyorum Gilda lütfen. İşe gideceğimizi söylüyorsan hiç gidemem. Kanna da istediği kadar söylenip gammazlasın"
"Artık Kanna'yı dert etmene gerek kalmayacak."
Ne demek istediğini anlamak için bakışlarımı ona çevirdim kaşlarımı çatarak.
"Ne?"
"Sen dün üzgün olduğun için sana söyleyemedim. İşimizi kaybettik Emma. Geçmiş olsun"
Her şeyin üstüne bir de işten atılmamız eksikti. Vız geliyordu bana bu zorluklar Norman'ın ani gelişinden sonra.
"Bir bu eksikti. Hayatımızın içine edilişi tamamlandı. Gözümüz aydın"
"Başka iş bulacağız artık. Kanna gibilerinin olmadığı yerlerde"
"Umrumda değil. Kanna yüzünden atıldık ya da başkasının. Ne fark eder ki Gilda?"
"Ama geçinmek zorundayız. Evin kirasını zor ödüyoruz"
Elimi başıma götürdüm. Parmaklarımı saçlarımda gezdirdim
"Gücüm kalmadı Gilda. Kanatlarım koptu. Uçamam artık"
Omzumu sıvazladı
"Yapma böyle. Sen hiçbir zaman pes etmeyen birisiydin Emma. Böyle güçsüz gibi davranmak sana yakışmıyor. Seni böyle gördüğüme de inanamıyorum"
Kimseye boyun eğmezken, Norman'ın gelişine yerle bir olmuştum. Tükeniyordum giderek. Kabullenemiyordum yüzüme baka baka söylenen yalanları. Affedemiyordum
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gitsen De... || Emma&Norman
FanfictionSesini bir daha duyamamaktan korktum. O yüzden seni yarı yolda bıraktım. Ne olur beni affet. Oysa ben hep seni sevdim. Her ne kadar yanımda olmasan da. Sen Ray'e benim emanetimdin Emma. Sadece güvende olmanı istedim. Mutlu ol istedim. Hepsi bu.
