Gitsen De... || Emma&Norman

🌸17🌸

*Norman'ın İtirafları*

Emma'nın arkasından yalnızca bakabilmişti Norman. İki dudağının arasından çıkan cümleler pek de şoka uğratmamıştı genç adamı. Çünkü biliyordu. Ray'e emanet etmişti onu

Ama asıl cevabını bulmak istediği soru başkaydı

Onu seviyor muydu? Yoksa Ray'e mi veriyordu?

Kahroluşunu izlememek için mi vazgeçmişti ondan.

Gerçeği Emma'dan duyacağını aklından bile geçirmediğini söylese, yalan olurdu

O değil miydi Ray'in kollarına ittiği kadın?

Birini ittiyse eğer, neden onu tutan kişiyle ilgilenecekti ki

Kafası karışık bir şekilde eve girdi. Eve adımını atar atmaz onu Arisa'nın tepkilerini göğüslemeye hazır hissetmiyordu henüz yarası tazeyken

''Norman! Onun ne işi var burada? Neden gelmiş?''

''Arisa lütfen. Başlama yine''

Odaya geçecekken Arisa onu hayatın sıkıştırdığı gibi sıkıştırmaya devam ediyordu.

''Bu iş raydan çıkmaya başladı iyice Norman! Baksana şuna evimize kadar giriyor! Kusura bakma ama bu evde haddini bilmez bir şıllığı istemiyorum!''

Norman artık son noktasındaydı. Her şeye katlanırdı ama Emma'ya bu kadar ağır hakaret edilmesini asla

''Ne diyorsun sen ya! AĞZINI TOPLA!''

Biriktirdiği öfkesini uzun zamandır akması engellenmiş bir şelale gibi döktü ortaya

''Bak bak! Bir yetimhane pisliği için bana bağırabiliyorsun! Söylesene Norman, Emma diyince niye elin ayağın birbirine dolanıyor?''

''Emma'yı unutmuş da olsam, ona bu tarz bir hakaret etmene göz yumacağımı zannetmen ne kadar alçakça biliyor musun?''

Arisa uzun zamandır gizli kalan bir sırrı açığa vurmak ister gibi konuştu.

''Kendine yalan söyleme artık. Seviyorsun onu hala değil mi? Seviyorsun! Köpek gibi seviyorsun!''

Arisa'nın sesi yalandan da olsa ağlamaklı çıkmıştı

Norman sinirden duvara var gücüyle yumruk vurdu. Elinin acımasını ve parmak boğumlarında oluşan morartıyı umursamıyordu

Kalbinden daha çok acıtamazdı çünkü. Emma'dan da...

''Bak işte! Öfkenden kuduruyorsun. Ne zaman adını duysan için gidiyor. Ne zaman onu görsen çektiğin vicdan azabından ölüyorsun! Daha nasıl bir açıklaması olabilir bunun?''

Norman Arisa'nın titrek sesinden çıkan cümleleri dinlemeye bile yeltenmemişti.

''Kaç Norman kaç! Nereye kadar kaçacaksın bakalım!''

Ceketini ve anahtarları aldığı gibi evden kapıyı çarparak çıktı. Arabaya atladığı gibi uzaklaştı gerçeklerin onu boğduğu bu yerden

Arisa, bir yerde haklı sayılırdı

Kaçsa nereye kadar kaçacaktı?

Her şeyden kaçardı ama, ya kendinden? Kendine söylediği yalanlardan? Emma'ya söylediği yalandan?

Kaç Norman...nereye kadar kaçacaksın?

Kendini bir yere atmak istemişti genç adam, nereye olursa olsun.