Gitsen De... || Emma&Norman

🌸5🌸

Uyku çok tatlı geldiğinden kalkıp işe gidesim gelmemişti. Uyandığımda Ray'in yine benden önce kalktığını gördüm. Bu gece de uyumadıysa eğer gerçekten korkmaya başlayacaktım. 

Bu çocuk ne gördü de bu hale geldi

Ray'in yatağından kalktım ve mutfağa gittim. Ray çoktan kahvaltı hazırlamaya koyulmuştu. 

''Ray?'' 

Yapmış olduğu işten o an için uzaklaşıp omzunun üzerinden bana bakarak dikkatini bana verdi. 

''Erken uyanmışsın''

''Evet'' derken esnediğini fark ettim

Yanına yaklaşıp yüzünü daha yakından incelemek istedim. Uyumadığını gösteren emareler olup olmadığına bakacaktım.

''Ray? Yine uyumadın demi sen?''

''Hayır''

''Doğruyu söyle''

''Emma beni sorgulamayı keser misin artık!''

Yüzünü bana çevirdiğinde göz altı torbaları daha da belirginleşmişti. İki gündür uykusuz kalmanın insana bıraktıklarından yalnızca birisiydi.

İçimi çektim ve arkasına geçip kollarımı beline sardım. 

''Senin için endişeleniyorum Ray. Neden böyle yapıyorsun?''

Ray ona bu denli bir yakınlık göstermemi beklemiyor olmalıydı ki bu nedenle affaladı biraz. Ellerimi daha sıkı sardım beline, başımı da sırtına yasladım

Ray'in soğuk teni kısa bir anlığına ellerime dokunmuştu. 

Bana yüzünü döndü ve parmaklarını saçlarımın arasından geçirdi

''Üzülme''

''Sende son iki gündür bir şeyler var sanki''

''Beni merak etme lütfen. Ben iyiyim'' 

Burnumun ucuna bir öpücük kondurdu. 

''Hadi bana yardım et de kahvaltıyı hazırlayalım'' derken ilk kez dudaklarının yukarı doğru kıvrıldığını gördüm. 

 Yüzü yıllardır solgun bir çiçeği andırıyordu. Bu defa ilk kez bana gülümsemişti. 

Belki de, ikimize bir şans vermeliydim. Ray'i sevmeye çalışmalıydım. 

Norman'ı unutmak anlamına gelmiyordu bu. Aynı şekilde Ray'i yara bandı olarak kullanmak da değildi. 

Anılarımızı kalbimize gömmekti. Yaramızı derinlerimize saklamaktı. 

Acıyı da hatıralarımıza

Biz kahvaltı hazırlarken Don'un merdivenlerden gelen gürültüsü duyuldu.