Park Jimin -
4 şubat 2019, 07:49, Seoul
"Geç kaldın! Daha fazla bekleyemem, ben derse giriyorum."
Iç çekerek cevap verdim kulaklıktan gelen sese: "Yardım isteyen birine göre fazla mızmızlanıyorsun. Ayrıca kulağımın dibinde bağırmayı bırak artık, seni yeterince iyi duyabiliyorum."
Hoseok, beraber büyüdüğüm ve en yakın iki dostumdan biri; Beni buna nasıl ikna etti hiç bilmiyorum. Benim için çok değerli olmasaydı, bunu bana kesinlikle yaptıramazdı.
Okulunda tuhaf şeyler oluyormuş ve bu onu endişelendiriyormuş. Kendi okulumu daha yeni bitirdim ben, şimdi ise zorla onunkine gidiyorum.
Bilgisayar dahisi olduğundan kendisi, beni sorunsuzca okulun öğrenci kayıtlarına ekleyebildi.
"Alt tarafı bir, iki hafta gelip bakacaksın, asıl mızmızlanan sensin. Hmpf! Iyilik isteyende kabahat."
"Tamam, tamam. Millet bu niye kendi kendine konuşuyor diye bakmaya başladı. Geldim oldum ben."
"Onlar kendi kendine konuşmana değil, sana bakıyorlardır..“ Cevap vermedim.
Telefonumun titremesiyle istemsizce ürktüm. Alışamayacağım şu elektroniklere.
Namjoon, iki can dostumdan bir diğeri, mesaj yazmış: "Vardın mı okula? Istiyorsan bende gelebilirim, geleyim mi?"
Dudağımı ufak bir gülümseme kapladı.
Beraber büyüdük, üniversiteyi beraber bitirdik, ama söylendiği kadar kolay olmadı.
Beraber geçirdiğimiz zaman dolayısıyla bizimle 'gay' diye dalga geçtiklerinde, kendimi tutamayıp sözde sınıf arkadaşlarıma saldırmış bulunmuştum. Normalde sinirlenen biri değilimdir ben, ama o kavgada kendimi tamamen kaybettim, gücümü ayarlayamadım ve bu yüzden canım arkadaşlarımı istemeden hastanelik etmiştim.
Bekletmeden cevap yazdım: "Gerek yok, Hon. Kendi başımın çaresine bakabilirim diye düşünüyorum.”
Gönderir göndermez cevap geldi: “Ne tripleniyon lan. Özledik. Suç mu?”
..!
“Hon, sevgilin görecek, yine bana patlayacak senin yüzünden.”
Gay dedikoduları çıktığında Namjoon sevgilisiyle büyük kavgalar etmişti. Kendimi birnevi tutamama nedenim buydu. Kendimi suçlu hissettim diyebiliriz. Tabi üstüne sevgilisinin bana okulda meydan okuması hiç hoş olmamıştı. Istemeden ona zarar vermekten korkmuştum açıkçası. Ama kavgaya karışmadan sorunu çözebilmiştik.
“Toplantı başladı, ben kaçar~.~”
Okula vardığımdan mesajına cevap vermedim. Saat 7:59. Geç kalmışım. Vaktin nasıl geçtiğini hiç anlamamışım bile.
Başımı telefondan kaldırdım ve yeni okuluma ilk kez göz gezdirdim. Yıldız şeklinde 5 binadan oluşan devasa bir kampüs. Üniversite demesi zor. Muhteşem görünüyor.
Sınıfı bulmam 10 dakikamı aldı. Harika. Iyice geç kaldım. Görünüşüm yüzünden heryerde ve herzaman üzerime çektiğim bakışlar yetmiyormuş gibi sanki. Beyaza yakın gri saçlarım ve kan kırmızısı gözlerimle vampire benzediğimi tahmin edebiliyorum. Dikkat çekmem çok normal. Yinede hoşuma giden bir durum değil. Bu yüzden bugünde siyah lenslerimi taktım, gereğinden fazla dikkat çekmemek için.
Pekala. Çok sık kez kılık değiştirip ortamlara sızmama rağmen birden bire heycanlanmaya başladım. Hmm.. Tuhaf. Önceden hiç böyle hissettiğimi hatırlamıyorum. Sanırım okulun görünüşü biraz hoşuma gitmiş olabilir. Düşüncelerimi kenara koyup, derin bir nefes aldım. Ve kapıyı tıklatıp içeri girdim.
“Geciktiğim için özür dilerim. Sınıfı bulmam biraz vaktimi aldı.”
“Sorun değil. Kendini tanıt ve yerine geç.”
Ve herkes yine büyük ilgi ve kısık gözlerle beni izliyor. Öğretmen dahil. Wow. Yeni öğrenci. Get over it already*..
Sıkılmış bir ses tonuyla: “Adım Jimin, burada doğup büyüdüm, 23 yaşındayım. Teşekkürler.”
Dahi arkadaşım yaşımı değiştirmeyi akıl edebilmiş, ama ismim aynı kalmış. Umarım bu hata yüzünden başımıza bir şey gelmez.
“Pekala Jim. Yerine geçebilirsin.” Bir ismimin yanlış söylenmediği kalmıştı, o da oldu.
“Bu arada, ben senin hem inglizce, hemde rehber öğretmenin, Lalisa Manoban. Herhangi bir sorun olursa bana her zaman gelebilirsin.”
“Teşekkürler.”, diyerek en arka sıradaki boş yerlerden birine oturdum. Hoseok ön sıralarda oturuyor, onun haricinde herkes hala bana bakıyor. Inatla başımı dik tuttum ve dersi dinlemeye başladım.
