We redenn de parkeerplaats van de kermis op. Alles was versierd met neon lichtjes, en er stonden allemaal snoep tentjes, en natuurlijk attracties. "Dus, cutie, eerst naar het horrorhuis of in de achtbaan?" vroeg Ethan. "Hah, geen van beide." antwoordde ik. "Nou, je zal toch echt moeten kiezen, en er kan je niks gebeuren, ik ben bij je." Hij liet lachend zijn spierballen zien. "Okeee, dan kies ik voor de achtbaan." "Oke."
Ik liep achter hem aan naar de achtbaan. Ik merkte dat hij langzamer ging lopen, waardoor hij uiteindelijk naast me liep.
"Dus, ben je fan van iemand?" Begon hij heel droog.
"Niet echt. Ik luister gewoon naar wat er op de radio komt."
"Oh. Ik vind zelf Ed Sheeran leuk."
Ik lachtte daarom.
"Wat?"
"Dat zijn vooral van die zoetsappige nummers, ik had van jou meer rock verwacht ofzo." Antwoordde ik.
"Huh? Hoezo?" Vroeg hij mij verbaasd.
"Nou, ik hoor van iedereen dat je broer zo'n badboy is, en ik dacht misschien heb jij ook wel zo'n badboy kant." Ik lachte
"Nou, dan moet ik je teleurstellen, ik ben echt een softie" lachte hij.
Ik merkte wel dat ik steeds meer een klik begon te voelen, maar niet echt de soort klik die ik had gehoopt. We kunnen het goed met elkaar vinden, maar ik voelde dus nog niet echt de vlinders in me buik. Ergens vond ik het ook wel dom van mezelf, hoor. Maar denken bij de eerste beste knappe jongen dat ik van hem me alles kan maken. Ik miste gewoon die houdvast, die je hebt met een vriendje, gewoon iemand die om je geeft en bij wie je kan uithuilen. Natuurlijk kon dat bij vrienden ook, maar dat is gewoon toch wat anders. Ik wilde niet dat iemand in me leven is, ik wilde dat iemand we leven weer is. Ik miste het zo sinds Bram, maar ik hoefde nooit meer iemand zoals Bram terug. Hij gebruikte mij, en dat vergeef ik hem nooit weer, ookal mis ik hem soms. Ik dacht geeneens dat ik hem als een persoon miste, maar meer als een gedachte, snap je? Maar ik moest het dus gewoon niet zo met Ethan forceren, ik ontmoette echt wel weer een keer een leuke, goede jongen. Iemand die zo perfect was dat ik geen perfectie met hem nodig had.
"Waar denk je aan?" Vroeg Ethan.
Ik realiseerde me nu pas dat ik waarschijnlijk een paar seconden, misschien zelfs wel minuten, heel dom voor me uit zitten staren terwijl ik aan het dachtdromen was.
"Niks hoor" zei ik lief terug.
We kwamen aan bij de achtbaan. Voorzichtig keek ik naar boven, en wat was hij intens hoog!
"Ik denk toch niet dat dit zo'n goed idee is hoor" zei ik snel
"Zoals ik al zei, ik ben toch bij je? In het ergste geval storten we neer en zijn we dood." Hij lachte
Ik keek hem boos aan. "Niet grappig, zullen we gewoon naar het horror huis gaan?"
"Als jij dat wilt, cutie."
Ik haat die bijnaam echt.
Heeeyyy! Sorry dat ik zo lang niks had gepost, ik had gewoon geen zin om dit hoofdstuk te schrijven, omdat er niet echt iets in gebeurd. Het liefste wou ik gelijk naar het hoofdstuk waar Grayson kwam, maar dat kan natuurlijk niet zonder een beetje opbouw van het verhaal. Ennnn, we zijn ook nog maar een paar hoofdstukken verwijderd!
Heel erg bedankt voor de 175 reads trouwens! Er staat bij mij ook dat we #2 in #dolantwins zijn, maar dat is helaas een glitch volgens mij.
Love youuuuu! xx
JE LEEST
MY FAVORITE BAD BOY ~ a Grayson Dolan fanfiction (Nederlands)
Fanfiction"Begrijp je het dan niet?" Hij keek me zo boos aan. Het enige wat ik wou doen op dat moment is me hoofd tegen een deur aan slaan, en keihard huilen. "Ik doe het voor ons." Ik zag zijn ogen ook waterig worden. Wat wou ik hem graag vastpakken, slaan...
