Doksan bir promil

Pişmanlık

Zorunlu olan ne kadar şey varsa hepsine lanet okumak istiyorum.İstediğimi yapabilecek kadar dilimin mecali var. Sadece   anlayamıyorum sürekli bir şeyler değişiyor.Her şeye boyun eğmeye çalışıyorum.Hayattaki amacım insanları üzmemek ama bu ülküye ulaşmamı engelleyecek ne varsa hepsini tek tek yapıyorum.Onu bıraktığımdan beri duygularım değişmedi.Hala çok sevdiğimi inkar edemem.Terk edip de sevmenin gözle görülür bir mantığı yok?Hani söz vardır ya ''Benim şiddete meyilim vallahi dertten.''diye aynen öyle işte.Benim gitmek için sebebim vallahi sevgim.Seven gitmez,bu bir altın kural ama hiçbir şey net ve kesin değil.Hele söz konusu aşksa.İçinde fırtınalar kopar dışarıdan gözlerine vuran dalgalar sessiz sakin bir sahille basit bir gemi görünür.Pink'i şimdi anlıyorum belki de.İki kişi arasında kalmak değil ama benimki,bir seçim yapmak.Sevdiğiniz adamın sizi reddetmesi kadar berbat.Her gün ağlıyorum.Burçin diyor ki ''Yaptığın hiçbir şeyden pişman olmamalısın.''Pişmanım işte çok pişmanım.Aynı kahvaltıda olurduk hep.Bir de benden önce uyanırdı,her gün her sabah öperdi ve bu hiç değişmedi.Her sabah yedi tane zeytin yemek şarttı.Ona göre bunu yapmalıydık.Sıra sıra markete giderdik bazen mızıkçılık yapardı ama ona hiçbir zaman kıyamadım,üşengeçlik favori eylemimdir ona bile karşı gelip ben giderdim.Midesine girecek o küçük parçaların hazzına varınca yüzündeki tebessümü düşününce markete gitmek zor bir eylem gibi gelmiyor.

Her gün ağlıyorum,hiçbir şeyin önemi yok bu saatten sonra.Ölüden farkım da kalmadı.Hastalığımı öğreneli sadece iki gün oluyor.Öleceğini sanarken onu teselli ederdim,hiç bırakmayacağıma dair sözler söylerdim.Ölüm bile ayıramamıştı bizi bir ölümlü ayırana dek...Monoton bir şekilde sürüyor mutsuzluluğum.Onu bıraktığımdan beri son bulmadı.Kaç gün geçti bilmiyorum ama az gibi gelmiyor.Mutsuz kadınları hiçbir zaman sevmedim doğal olarak benliğimi de reddediyorum.Hastalığım yüzünden birilerine uğramam gerekiyor ama zaman bulamıyorum oysa benim tek bir ilacım var;o.Kim bilir ne haldedir?Çok gözyaşı döktürdüm ona.İlerleyen her saat her dakika pişmanlığımı katlıyor.Ama böyle yapmasam da bilemezdim neyin doğru olduğunu.Bıraktım,bunlar sadece boş teselli sözleri.Özümü avutmak için.Ama özüm o.Gitme diye yalvarırken tek bir kelimesine kurban olduğum adam nasıl bu kadar acımasız olabildim?Sana ithaf ettiğim tüm şiirlerin öznelliğiydi belki duyduğum sevinç ya da sana yazmanın huzur veren mükemmelliği,mükemmelliğin...Kalem yalnızlığını paylaşırken kağıtla bana sadece ölmek seçeneği kalıyor.Yaşamaksa bir seçenek değil,tercih meselesi sadece.

Saçlarında eriyen karlar,tüm bedenimse sıcak

Benim elim bir cesetle tutuşmakta

Gözyaşlarına batırdığım mektupta ıslanan tüm kelimeleri sana ithafen idam ettim

Ve yıldızlar geceden kalma bir halde sabahlarken gözlerinde

Ruhun teslim almışken tüm bedenimi

Gecenin karanlığı gözbebeklerimin ardına saklanmış

Hatta aşktan kelimeler dudaklarını meşgul ederken bahar gelmiş saçlarına

Canlanmışsın,onca yıldan sonra

Öpmek bir rica değil ihtiyaçtı,bir tutku

Başkaları giremez senle arama

Ruhunu çıkarmaya çalışırken bedenim

Yüzümde hissettiğim elin gözyaşlarımı sahiplenirken

Sana ait olmanın verdiği tutku esir aldı ve tekrar güneş doğdu

Yağmur,son bulurken gözlerinde