Teach me to be myself - Zayn Malik

Part 2

'Kan je de onderste rij nog lezen?' Ik kijk naar het witte bord met de lettertjes. 'T, Y, U, S, F, T, I.' Ratel ik op.

'En als ik nu zo doe?' De opticien verstelt het meetapparaat. 'Zie je het dan slechter of beter?' Vraagt hij.

Ik haal mijn schouders op. 'Nou, gewoon hetzelfde eigenlijk.'

De opticien haalt het meetapparaat voor mijn ogen weg. 'Ik denk dat er dan niet aan je ogen mankeerd.' Zegt hij. Ik sta op uit de stoel.

'Hi.'

Ik kijk op. Die stem ken ik.

'Zayn?! What are you doing here?' Vraag ik verbaast als ik Zayn in de deuropening zie staan.

De jongen haalt zijn schouders op. 'Ik zag je fiets buiten staan.' Zegt hij en loopt verder naar binnen.

'Ah, mijn mooie oranje fiets.' Mompel ik met een glimlach.

Zayn knikt.

'Je bent gek.' Lacht hij dan.

'Sorry?' Ik kijk hem met hoog opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Waarom ben ik gek.'

De opticien tikt op mijn schouder. 'Je mag gaan.' Zegt hij zacht.

'Oja, sorry. Ehm, bedankt.' Mompel ik en geef de man een hand. Samen met Zayn loop ik naar buiten.

'Maar waarom ben ik gek?' Vraag ik nogmaals als we buiten staan.

Zayn stopt met lopen als ik mijn fiets pak. 'Dat je naar de opticien gaat, omdat je flitsen in de bioscoop zag.' Zegt hij terwijl hij mijn achterbankje vasthoud.

'Ik vond het gewoon vreemd. Jij zag ze niet dus het moest aan mijn ogen liggen.' Vertel ik hem. Ik kijk in zijn donkere ogen en stap dan snel op de fiets, maar echt fietsen lukt me niet.

Zayn houdt mijn achterbankje zo stevig vast dat ik niet weg kan. 'Laat mij maar fietsen.' Grijnst hij.

Ik stap met een zucht van mijn fiets af. 'Oke.' Lach ik zachtjes.

Zayn pakt het stuur en gebaart dat ik achterop moet komen zitten.

Met twee handen grijp ik me vast aan zijn rug.

Dan fiets hij ergens naartoe. Er valt een lange stilte tussen ons, maar na een paar minuten verbreekt Zayn die stilte.

'Gisteren was leuk.' Zegt hij zacht. 'Ik denk dat we vaker moeten afspreken.'

Ik grijns en kijk naar de blauwe lucht. Waarschijnlijk heeft hij geen vriendin. Met mijn hoofd draai ik naar hem toe. 'Dat denk ik ook.' Glimlach ik.

Ik voel gewoon dat hij nu ook glimlacht. Maar dan denk ik weer aan die eerste nep-date. Waar zou het echt voor zijn? Misschien was het wel gewoon een manier van hem om mij uit te vragen. Dat zou het vast zijn. Er was geen reden voor. Hij wou me uitvragen op een waarschijnlijk speciale manier.

Zayn slaat het stuur om en rijdt een klein paadje op tussen de bomen door. Dan komen we aan bij een klein meertje. Daar stopt hij.

Ik spring van mijn fiets af en Zayn zet hem opslot.

'Waar zijn we?' Vraag ik hem. Zayn pakt alleen mijn hand vast en trekt me ergens mee naartoe.

We lopen een heuvel op. Het lijkt wel een soort bos waar we zijn. Maar dan als we best hoog zijn stopt het bos. De zon leek ineens nog feller te schijnen.

Zayn laat mijn hand los en ik loop langzaam naar voren.

Met mijn mond open staar ik naar het mooie uitzicht.

Vanaf de heuvel kijk je heel erg mooi uit over heel Londen.

'Wauw! Dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb.' Zeg ik zacht tegen Zayn die naast me is komen staan.

'Ik kom hier vaak. Om even mijn geheugen op te frissen, enzo..' Vertelt hij. Ik knik begrijpelijk. Hier kan je inderdaad goed tot rust komen. 'Er is veel gebeurd in de laatste twee jaar.' Vertelt hij verder.

'Leuke dingen, slechte dingen?' Vraag ik. Ik zie dat hij glimlacht.

'Leuke dingen.' Glimlacht hij. 'Maar het ging allemaal zo snel.'

Ik knik weer begrijpelijk. 'Sommige dingen gaan te snel en sommige dingen gaan te langzaam.' Zeg ik. Even flitsen alle beelden uit het verleden weer door mijn hoofd. Ik probeer Zayn even niet aan te kijken en staar weer naar het uitzicht.

'Heb je ook wel eens het gevoel dat je altijd alles goed moet doen? En dat je nooit echt je eigen gang kan gaan?' Vraagt Zayn aan me terwijl hij op een steen is gaan zitten.

Ik kom naast hem zitten. 'Ja.' Antwoord ik kort. Ik kijk voor me uit. Zayn zegt ook even niets meer.

'Ik ben blij dat ik je kon helpen.' Grijns ik. Zayn kijk verbaast maar al snel betrekt zijn gezicht. 'Oh!' Lacht hij. 'Tja..' Mompelt hij iets minder enthousiast. 'En ik ben blij dat ik je buspas vond.' Glimlacht hij dan. Ik glimlach terug en pak zijn hand.

'Nee, echt. Ik ben blij dat ik je ontmoet heb.' Zeg ik gemeend en kijk hem diep in zijn ogen aan.

Het is best ongemakkelijk, dat is ook waarom we beiden weer wegkijken.

'Leana?' Begint Zayn. 'Ik moet je iets vertell..' De Big Ben slaat vier keer.

'Shit! Vier uur? Sorry, ik moet echt gaan.' Ik spring op van de steen. Helemaal vergeten dat ik ook nog naar dat gesprek met de decaan van school moest.

Zayn staat ook op. 'Maar..'

'Sorry. Echt sorry. Ik moet nu echt gaan.' Roep ik en loop snel naar beneden met Zayn achter me aan.

'Oke, ik ga wel met de bus.' Moppert hij.

Ik draai me om. 'Ohja, nee sorry. Kan je me dan naar huis brengen, alsjeblieft?' Zeg ik snel en schud met mijn sleutel.

Zayn pakt mijn sleutel aan en loopt snel naar beneden. 'Tuurlijk.' Roept hij.