Teach me to be myself - Zayn Malik

Part 4

Heel erg bedankt voor de stemmen, de lezers en de reacties! Hier is dus een nieuw hoofdstuk.

Veel leesplezier!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik loop over de straten ergens in Londen. De zon schijnt en er is geen enkel wolkje aan de hemel te zien. Niet echt het weer dat je hier elke dag treft. Als het nu niet de sterfdag van mijn ouders zou zijn, zou het de perfecte dag zijn om naar het strand te gaan, of iets anders.. Met Zayn. Het is zo raar. Zo'n beetje alles wat ik doe, doe ik met hem, behalve dan het gedenken van mijn ouders strefdag. Bij hem heb ik het gevoel dat ik mezelf ben, maar als ik aan het verleden denk, voel ik me weer zoals eerst. Het liefste zou ik hem nooit willen vertellen dat ik na het overlijden van mijn ouders mijn normale leven niet meer kon oppakken en mijn problemen oploste met drugs. En helemaal niet wat er daarna is gebeurd. Hij vond het al erg dat ik ontsnapt was van huis, laat staan uit de jeugd gevangenis. Ik wil helemaal niet het meisje zijn dat aan de drug zat, opgepakt uit vanwege illegale drugs handel en ontsnapt is. Hoe ik hiervoor was, was ik zelf niet. Ik wil dit keer dan ook mezelf zijn. Net als hoe het voor de treinramp was. Als ik bij Zayn ben, vergeet ik alles, hij is nu een soort van drugs voor me. Maar als ik niet bij hem ben gaat het mis. Het is allemaal nog zo moeilijk.

Als ik in de verte het treinstation zie voel ik me steeds zwakker worden.

Daar zouden mijn ouders moeten aankomen, na hun vakantie in Parijs.

Ik sla links af een steegje in. Dan kom ik uit bij een grote snelweg waar ik oversteek.

Ik zie de verroeste spoorlijn. Daar was alles gebeurd. De hele ramp. Ik zie dat er kransen zijn neergelegd bij het monument. Er was eerst ook een herdenkings dienst geweest, maar ik wou het liever herdenken in mijn eentje. Zonder dat ik het door heb, loopt er een traan over mijn wang heen. In stilte loop ik naar de spoorlijn waarbij het monument staat.

Ik weet nog dat ik hier stond, acht jaar geleden.

Schreeuwen en huilend, net als de andere mensen. Iedereen wist toen wat er ging gebeurden.

Ik veeg mijn tranen weg en kijk naar het monument. Het is een stenen trein met zilveren plaatjes erop.

Elk slachtoffer heeft zijn eigen plaatje.

Ik lees op de zilveren plaatjes de namen van mijn ouders.

Luke Lorentz en Sophie Lorentz.

Een lange tijd blijf ik naar de plaatjes staren, maar na een tijdje kan ik door mijn tranen de letters niet meer lezen. Ik slik en snik een paar keer en wrijf in mijn ogen.

Net op het moment dat ik dacht hoe ik hier met Zayn zou staan, voel ik een arm om me heen.

'Je weet me ook altijd te vinden, hè.' Glimlach ik door mijn tranen heen.

Zayn veegt een pluk haar uit mijn gezicht. 'Ik wist dat het je ouders waren.' Zegt hij zacht.

'Hoe bedoel je?' Vraag ik hem verward.

'Luke en Sophie Lorentz. Mijn oom kende ze en had ooit verteld over hun en die trein ramp. Toen je zei dat je geen ouders meer had, dacht ik al dat dat jou ouders moesten zijn. Er zijn niet heel veel mensen met als achternaam Lorentz.' Knipoogt hij.

Ik glimlach. 'Dat klopt. Maar hoe wist je dat ik nu hier zou zijn?'

'Ik ken je langer dan een dag.' Glimlacht hij. 'Ik wist dat je niet naar een herdenkings dienst zou gaan.'

Ik lach. 'Je kent me zo ongeveer twee weken.'

Zayn haalt grijnzend zijn schouders op. 'Tja..'

Even is het stil en staren we beiden naar de spoorlijn.

'Sorry.' Zeg ik dan zacht.

Zayn kijkt me verward aan 'Waarvoor?' Vraagt hij.

'Dat ik je het nooit verteld heb.' Mompel ik.

Zayn is even stil. 'Sommige dingen zijn moeilijk te vertellen.' Zegt hij.

Ik knik. 'Welke dingen vind jij moeilijk te vertellen?' Vraag ik dan.

Zayn wrijft over zijn hoofd. 'Eh.. Bijvoorbeeld mijn beroep.' Antwoord hij.

Ik kijk hem vragend aan. 'Het is nooit erger dan mijn vorige beroep.' Mompel ik dan zacht.

'Nee, het is niet erg. Het is juist leuk, vind ik. Maar sommige vinden dat niet.' Zegt hij.

'Wat is je beroep dan.' Vraag ik.

Zayn haalt zijn schouder op. 'Ik ben een zanger.' Vertelt hij langzaam. 'Vandaar die microfoon tattoo.'

Ik vind het raar. 'Maar dat is toch niet zo erg.' Vraag ik verward.

'Nee.' Zegt hij kort.

'Ik vind het juist wel leuk, hoor.' Zeg ik terwijl ik hem een knuffel geef.

'Gelukkig maar.' Lacht Zayn met een gemaakte glimlach.

'Hé, ga je mee naar mijn huis?' Vraagt hij dan ineens.

Mijn mond valt open. 'Heb je een eigen huis?' Vraag ik vol verbazing.

Zayn knikt tevreden.

'Waarom heb je dat niet eerder gezegd?' Roep ik en geef hem een zachte klap in zijn zij.

Zayn haalt lachend zijn schouders op. 'Wil je nu nog mee?' Vraagt hij lachend.

'Tuurlijk!' Roep ik.