Teach me to be myself - Zayn Malik

Part 15

Ik was blij toen Zayn mij vertelde dat hij zijn boete had afbetaald. Schijnbaar had hij dus het geld van zijn ouders gekregen. Net toen ik de verbinding wou verbreken zei hij nog wat.

'Eh, Leana? Ik denk dat ik je niet meer zie voor een paar weken. Ik ga in therapie. Om dat alles wat gebeurd is te verwerken, snap je?' Ik schrok. Een paar weken in therapie? Hoeveel weken kan dat zijn? Hoe dan ook, één week was al te lang.

'Ik beloof je dat ik je bel, zolang ik weg ben.' Ik mompelde. 'Maar hoelang blijf je daar?' Vroeg ik hem.

'Twee, drie weken.. Niet langer!' Twee drie weken? Ineens schoot ik in de stress. Wat moest ik dan doen, als ik me alleen zou voelen. Of bang ben. Naar wie moest ik dan toe? Ook nu het zomervakantie was had ik niet echt veel te doen.

'Je red het wel! Je mag me bellen als je me nodig hebt.' Zayn wist dat ik het erg vond, en dat ik hem deze dagen hard nodig had. Waarom moest hij precies op dit moment weg gaan? Hij kan nu niet weg, en dat wist hij! Maar waarom doet hij het dan toch?

'Leana, ik heb het echt nodig. Ik kan niet meer normaal slapen snap je.'

Ik zuchte. Hij had het er vast erg moeilijk. Dat snap ik ook wel. Dat had ik ook, toen.. Ik stopte. Ik wilde niet denken aan toen. Ik wou alles uit mijn geheugen wissen. Voorgoed. Toen was toen en nu is nu.

'Goed dan.' Mompelde ik.

'Ik zie je morgen nog.' En Zayn nam afscheid. Ik liet mijn mobiel van mijn oor naar beneden glijden.

Zuchtend plofte ik neer op mijn bed. Wat moest ik doen gedurende Zayn weg was? Ik dacht aan wat hij vertelde over zingen. Maar ik kan nu natuurlijk ook niet ineens een zangeres worden.

Ineens voelde ik mijn mobieltje trillen. Wat moest Zayn me nu weer vertellen. We spraken elkaar 3 minuten geleden nog. Ik keek op het schermpje. Het was een onbekend nummer. Wie zou dat kunnen zijn? Ik legde mijn mobieltje tegen mijn oor.

'Hallo.' Zei ik afwachtend.

'Hallo, is dit Leana Lorentz?' Vroeg een man met een zware stem.

Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. 'Ja.' Mompelde ik. De man maakte een opmerkend geluidje.

'Kijk eens aan. Na vier maanden hebben we je eindelijk gevonden.'

Ik schoot overeind. 'Wie is dit?'

De man lachte. 'Je spreekt met de rechercheur.'

Ik zette mijn ogen op. Hij was.. Ik was.. Ik gooide mijn mobieltje op mijn bed. Hoe kwam hij aan mijn nummer? Hoe wist hij dat? Ik moest hier weg. Ze wisten waar ik was. Ze kwamen me halen, ik wist het zeker! Waar moet ik heen. Ik pakte mijn tas en gooide er wat kleren en geld in. Ik rende de trap af, naar buiten toe. Ik pakte mijn fiets en reed zo snel als ik kon weg. Ik ging naar links en rechts, totdat ik bij een bus kwam. Ik stapte in zonder te weten waar de bus heen ging. Het enigste wat ik wilde was weg. Weg uit het verleden.