Teach me to be myself - Zayn Malik

Part 13

De volgende dag lopen we langs de kamer. Kamer 379 moest het zijn. Op het bordje staat zijn naam. Jack McCartney. Het vreemde is dat er niemand in de kamer is. Zayn loopt naar een verpleegster. 'Mevrouw, mag ik wat vragen?' De verpleegster knikt. 'Waar ligt Jack McCartney? We willen graag weten hoe het met hem gaat.'

De verpleegster kijkt spijtig. 'Jack McCartney is gisteren helaas overleden.'

Haar woorden dringen als boren door mijn oren. Wat?! Wat zei deze verpleegster hier nu net? Mijn ogen puilen uit. 'D-dood..' In mijn ooghoeken kijk ik naar Zayn. Hij zucht en wrijft geschokt in zijn ogen. Zijn wangen zijn rood en hij draait zich schuldbewust om.

'Zayn..'

Ik weet niet precies wat ik moet zeggen. Zachtjes leg ik mijn hoofd op zijn schouder.

'Dit wou ik niet.' Fluistert hij terwijl er een traan over zijn lippen drupt. 'Ik wou dit niet!'

Ik maak een sussend geluid. 'Het is..' Weer weet ik niks te zeggen. 'Het is.. Weet je, misschien als jij er niet was geweest had ik hier nu gelegen.'

Hij kijkt me aan met zijn behuilde ogen.

'Ik bedoel, je hebt je tegen mij en jezelf verdedigd.'

Hij knikt en mompeld wat. Ik hou mijn hoofd vragend schuin, waarna hij zijn gemompel iets beter verstaanbaar herhaalt. 'Ik zal je altijd blijven beschermen.' Fluistert hij.

Opeens is zijn gezicht zo dichtbij dat ik zijn adem kon voelen. Op dat moment komen er een paar dokters langs. Ze begroeten ons en gaan een kamer in.

'Trouwens, als ik uit het ziekenhuis mag moet ik naar de rechtzaak.'

Geschrokken kijk ik op. Een rechtzaak. Daar had ik nog niet eens over na gedacht. 'Ze gaan bekijken of ik een straf moet krijgen voor de vechtpartij. En die straf zal nu strenger worden nu Jack..'

Hij begint weer zwaar te ademen en slikt een paar keer. 'Ik wil niet kunnen zeggen dat ik.. Dat ik iemand heb..'

Ik schud zachtjes mijn hoofd. 'Je hoeft het niet te zeggen. Het is trouwens niet jou schuld. Ik had je gevraagd om te komen.' Zeg ik.

Hij pakt me bij mijn schouders beet. 'Ik had je toch ook niet alleen kunnen laten.'

Zijn ogen zijn vol liefde, verdriet en angst tegelijk. Ik veeg de tranen die nog op zijn wangen drupten weg.

'Laten we afwachten wat er gaat gebeuren.' Ook mijn eigen tranen slikte ik weg. 'Laten we gewoon afwachten.'