Hoofdstuk 1

806 53 70
                                    

HOOFDSTUK 1
Verse muntthee & zoute tranen
—»«—

Het was druk in Bustina Di Tè. Meneer Marteli stond, voor de zoveelste keer vandaag, buiten te vechten met het stoepbord. De stormachtige februari wind blies hem telkens weer ongenadig hard omver, maar de baas van het eetcafé vertikte het om hem naar binnen te halen.
    Het regende aan één stuk door. Ik kon me de dag eigenlijk amper herinneren wanneer het wel droog was gebleven. Maar dat waren de winters in Nederland — koud, nat en somber.

'Ry, kom op nou,' zeurde mijn beste vriendin, terwijl ze op een barkruk plaatsnam. 'Het is niet alsof we gaan bungeejumpen of skydiven.'

Ik rolde met mijn ogen, al betwijfelde ik het of ze het zag. Het boenen van de bar was op dit moment veel belangrijker dan het gezeik van Lisa. Als ze ergens kampioen in kon worden, was ze zeker weten wereldkampioen doorzeuren geweest.

'Ik hou gewoon niet van afspraakjes. Al die gênante stiltes — nee, ik bedank.'

Lisa gooide haar hoofd in haar nek, zuchtte gefrustreerd en draaide zich op de barkruk om toen ik achter de bar vandaan kwam. Met een sprongetje ging ze van de kruk af en liep achter me aan naar een tafel die nog vol afwas stond.

'Je kent de jongen niet eens. Wie weet vallen er deze keer helemaal geen vervelende stiltes.'

Ik stapelde de vieze borden op elkaar en legde al het bestek daarop. Met mijn andere hand pakte ik een lege broodmand vast. Ik moest voorzichtig zijn om niet tegen mijn beste vriendin aan te knallen toen ik me omdraaide.

Met een schuin hoofd keek ik haar aan. 'Dat is juist het probléém, Lies. Ik heb geen idee wie hij is. Hij kan net zo goed een seriemoordenaar zijn.'

'Denk je dat Stefan een seriemoordenaar mee zou nemen naar een etentje met zijn vriendin?'

'Nee,' gaf ik eerlijk toe en haalde nonchalant mijn schouders op. 'Maar misschien heeft Stefan het niet door dát hij er één is.'

Lisa vouwde haar armen voor haar borstkas inéén. Ze leek altijd een beetje op een kleuter als ze dat deed, vooral als ze er ook nog bij ging fronsen. 'Serieus, Riley?'

Ik zette de afwas op de bar neer en stak plechtig twee vingers op. 'Ik ben bloedserieus.'

'Ik snap het gewoon niet.' Mijn beste vriendin nam weer voor de bar plaats. 'Je bent een hartstikke toffe meid; je ziet er leuk uit en je hebt een top karakter. Ik ken jongens die graag met je uit zouden willen gaan. Waarom zeg je nooit toe?'

'Omdat ik geen interesse heb. Ik wil mijn studie afronden, niet verliefd worden en vervolgens te dealen met een gebroken hart.'

'Waarom probéér je het niet eens een keer?'

'Omdat,' zei ik geërgerd, 'jongens allemaal egoïsten zijn, Lisa. Het gaat ze om kwantiteit, niet kwaliteit.'

Ze snoof verontwaardig. 'Stefan niet.'

'Nee, want daarom heb ik hem nog nooit gezien in die drie maanden die jullie nu samen zijn.' Het sarcasme droop van mijn stem.

Ik wist dat het geen verstandige opmerking was om te zeggen, maar — zoals wel vaker bij mij gebeurde — floepte het eruit voordat ik doorhad wat ik zei. Stefan was nog nooit op komen dagen wanneer ik er ook zou zijn en dat maakte mij achterdochtig. Desalniettemin was het Lisa's eerste, échte vriendje en ik wist hoeveel ze van hem en van mij hield. Ik wilde haar absoluut niet het gevoel geven alsof ze tussen één van ons moest kiezen.

Helaas kwam het overduidelijk wél zo op haar over.

'Weet je wat?' Ze liet even een stilte vallen, maar ik durfde niet te antwoorden. 'Ik vraag Roos wel of ze mee wilt. Je zoekt het maar uit.'

Milkshakes en gebroken hartenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu