Milkshakes en gebroken harten

Hoofdstuk 11

HOOFDSTUK 11
Open dagen & plotselinge paniek
—»«—

Wat was ik in godsnaam aan het doen.

De grote gebouwen raasde op een hoog tempo voorbij, terwijl ik de zijkant van mijn hoofd tegen het raam aan legde. De zon prikte op mijn wangen en voorhoofd, en bijna kon ik me inbeelden dat ik in een tropisch land was. Ver weg van alle stress die het dagelijks leven met zich mee bracht.

Helaas onderbrak Lukas mijn fijne gedachtes.

'En? Heb je er zin in?' Hij keek me nieuwsgierig aan, zijn ene been bewoog snel op en neer.

Ik haalde mijn schouders op. 'Ik ben vrij neutraal.'

'Nou,' hij leunde iets naar voren. 'Volgens mij ben je gewoon stik nerveus.'

'Sinds wanneer kan jij mensen lezen?'

Lukas wiebelde met zijn wenkbrauwen. 'Ik moet toch een beetje mysterieus blijven.'

Even bleef het stil tussen ons, terwijl de andere mensen in de coupé luid aan het praten waren. Ik wreef over mijn bovenbenen. 'Bedankt.'

'Waarvoor?' Zijn ogen gleden over mijn gezicht.

'Bedankt dat je met me meegaat,' ik zuchtte diep. 'Ik heb nog geen idee hoe ik dit aan mijn moeder moet uitleggen.'

Lukas plaatste zijn hand op mijn knie. 'Leg geen druk op jezelf. Wie weet vind je deze opleiding wel helemaal niks en hoef je er nooit wat over te zeggen tegen je moeder. En anders wassen we dat schaapje wel als we er eenmaal zijn.'

Ik grinnikte, toch een beetje gerustgesteld door zijn woorden. 'Varken.'

'Wat?' Hij keek me verbaasd aan. 'O Jezus. Ben je nu al doorgedraaid? Hoeveel vingers steek ik op?'

Dat leverde hem een speels tikje tegen zijn knie op. 'Het varkentje wassen. Zo gaat het spreekwoord, meneer kijk-mij-eens-de-scenarioschrijver.'

'Hé!' Hij sloeg quasi beledigend zijn armen over elkaar. 'Ik schrijf scrips, geen tegeltjeswijsheden.'

Ik glimlachte, zonder dat ik er erg in had, en liet mijn ogen verdwalen in die van hem. Voor het eerst zag mijn toekomst er rooskleurig uit.

—»«—

Door de grapjes van Lukas vloog de treinreis voorbij, en voordat ik het wist stond ik voor een mega groot gebouw. Het was druk — overal waar je keek zag je mensen praten, lezen of luisteren naar een leerling of leeraar.

Lukas legde voorzichtig een hand op de onderkant van mijn rug. 'Ben je er klaar voor?'

Ik knikte en kon met moeite hem nog een oprechte glimlach schenken. Ergens wilde ik dolgraag dat deze opleiding bij mij paste, maar aan de andere kant was ik doodsbang dat dat zo zou zijn. Het geld dat mijn moeder in mijn huidige opleiding had gestoken kon ze onmogelijk nog een keer in een andere opleiding doen. Al helemaal niet nu ook mijn broertje in zijn één na laatste jaar van de middelbare school zat.

Voor even liet ik de zenuwen voor wat ze waren en besloot ik er gewoon met een open blik in te gaan. Lukas had gelijk. We konden dat later wel uitvogelen.