Milkshakes en gebroken harten

Hoofdstuk 5

HOOFDSTUK 5
Geheime gesprekken & smerige servetten
—»«—

Het weer leek eindelijk, na zo'n periode van vijf maanden met sneeuw en regen, op te gaan knappen. De voorspellingen voor de komende week waren redelijk en dag na dag voelde ik mijn hooikoorts langzamerhand opkomen. De lente hing in de lucht, en mijn humeur verbeterde aanzienlijk.

Het was twintig april en mijn oma was vandaag jarig. Ik stond voor mijn kledingkast, nadenkend over wat ik aan moest trekken naar de brunch die oma voor de familie geregeld had — maar ik had geen enkel idee.

Zo'n anderhalve week geleden begon Lukas mij te volgen op Instagram, en andersom ook, maar hij had nog geen één keer geprobeerd contact met mij op te nemen. Ik was een veel te groot watje om dat zelf te doen, dus wachtte ik hopeloos af of een simpele "hoi" ooit nog door hem gestuurd zou worden.
Waarom de jongen vanaf onze ontmoeting op het voetbalveld iedere dag door mijn gedachtes spookte, wist ik niet. Misschien kwam het doordat ik nog nooit écht interesse getoond had in jongens en dit de aller eerste keer was, maar zeker weten deed ik het niet.

'Riley, schiet je op?' riep mijn moeder vanaf beneden. Dat maakte me alleen maar zenuwachtig, want nu moest ik ook nog eens met drúk een outfit uitzoeken, terwijl ik al geen idee had wat die outfit dan moest worden.

Zonder er nog langer over na te denken, trok ik een lange, grijze broek uit mijn kast en een zwart shirt. Mijn zwarte laarzen pakte ik van het rekje waarop al mijn schoenen uitgestald stonden.
'Ik ben bijna klaar!' schreeuwde ik terug. Nu moest ik alleen nog mezelf aankleden, mijn haar doen en wat make-up op mijn gezicht smeren.

Ik was de hele ochtend bezig geweest met een project voor mijn opleiding en was de tijd vergeten. Ik haatte het als ik me moest haasten, maar helaas zat er niks anders op.

Nadat ik een laatste, keurende blik via de spiegel op mijn verschijning had geworpen, stormde ik tevreden naar beneden.
Mijn broertje stond in de keuken stiekem nog wat chocolade te snoepen en ik kon het niet laten om hem even goed te laten schrikken. Met mijn beste imitatie van mijn moeders stem, tikte ik hem op zijn schouder en zei: 'Wat zit je daar te eten, Max? We gaan zo naar een brunch!'

Max schrok en liet het laatste stukje chocolade op de grond vallen. Ik trok walgend mijn neus op. Pure chocolade, gadverdamme. Van mij mocht hij die hele reep opeten.

'Riley,' verzuchtte mijn kleine broertje geschrokken, maar al snel sloeg hij zijn armen over elkaar en keek me kwaad aan. 'Ik schrok echt niet.'

'Tuurlijk,' antwoordde ik sarcastisch.

'Echt niet! Dat was totaal niet grappig, trouwens.'

Ik haalde mijn hand plagend door zijn haar. 'Ik vond jouw gezicht anders vrij grappig.'

Mijn moeder kwam ook de keuken binnen lopen, op precies hetzelfde moment waarop Max zijn tong naar mij uitstak. 'Max, stop met je zus plagen,' waarschuwde ze.

'Maar ik deed helemaal niks! Zij liet míj schrikken!'

'Aha!' Ik wees met mijn vinger zijn kant op. 'Dus je geeft toe dat je schrok.'

Mijn moeder onderbrak ons gekibbeld door de autosleutels mijn kant op te gooien. Ik ving ze onhandig en trok vragend mijn wenkbrauwen naar haar op.

Mam pakte haar tas van de tafel af. 'Jij rijdt, dan kan ik een drankje nemen.'

Dat vond ik prima, dus klaagde ik niet.
Max nam achter mij in de auto plaats en ik kon het niet laten om mijn stoel expres een stuk naar achteren te zetten. Hierop sloeg hij kwaad tegen mijn hoofdsteun aan, waardoor ik moest lachen. Het was dat ik niet met mijn voeten bij de pandalen kwam, anders had ik mijn stoel zo gelaten.