Milkshakes en gebroken harten

Hoofdstuk 7

HOOFDSTUK 7
Schaamteloos dansen & onverwachte verzoeken
—»«—

Ik kon met moeite een gaap onderdrukken. Het was acht uur in de ochtend en ik stond nog half slapend op de toonbank geleund. Mijn kin werd ondersteund door mijn handpalm en ik sloot vermoeid mijn ogen.
Meneer Marteli had me na het fiasco van drie dagen geleden vrij gegeven voor vandaag, maar het voelde niet goed om dat te accepteren. Tenslotte maakte het me echt geen zak uit dat Stefan boos uit het restaurant was gestampt als een vierjarige kleuter, maar dat kon ik natuurlijk niet tegen mijn baas zeggen. Dus had ik hem maar verteld dat ik het geld goed kon gebruiken voor een nieuwe laptop, ondanks dat ik net een nieuwe had gekocht.

Officieel waren we nu al open, maar uit ervaring wist ik dat er tot tien uur niemand langskwam. Ik had nu al heel wat vroege uurtjes gedraaid en dat was nog geen één keer voorgekomen — meneer Marteli's vrouw niet meegerekend uiteraard.

Op de achtergrond klonk de ontspannende, Italiaanse muziek die er altijd op stond. Waar het me altijd een rustig gevoel gaf, maakte het me nu alleen maar slaperiger, en dus besloot ik dat het een goed idee was om de aux-kabel aan te sluiten op mijn telefoon. Ik stond toch alleen tot negen uur — niemand zou last van mijn muziek hebben.

Ik pakte de bezem uit de vooraard kast en tikte één van mijn favoriete nummers aan uit mijn Spotify lijst. Va Va Voom van Nicki Minaj klonk keihard door de speakers. Een grijns kwam tevoorschijn op mijn gezicht.

Terwijl ik de vloer aanveegde, gebruikte ik de steel van de bezem als mijn microfoon. Ik rapte alle tekst mee, ik had hem al zo vaak geluisterd dat dat geen probleem vormde, en deed net of er een publiek voor me stond. Al dansend en wijzend — naar niks in het bijzonder — bewoog ik me door het eetcafé.

Het was pas toen het nummer af was en hij doorschakelde naar Hot Right Now van DJ Fresh en Rita Ora, dat ik iemand hoorde klappen. Ik draaide me om, maar struikelde in die beweging over de bezem die ik nog in mijn handen had en viel voorover op de grond. Beschaamd hees ik mezelf van de grond af en zag een schaterlachende Lukas in de deuropening staan. Ik veegde het niet bestaande vuil van mijn schort af en wist niet hoe snel ik mijn muziek stop moest zetten.

'Wat doe jij hier?' siste ik hem toe. Ik voelde mijn wangen gloeien.

Lukas wees met een scheve grijns op zijn gezicht naar het bordje dat aan de deur hing. Met grote, rode letters stond er OPEN op. 'Ik kom verse muntthee bestellen.'

'De muntthee hier is niet vers.'

'Lieverd,' hij hield zijn hoofd schuin, waardoor zijn haar ook die kant op viel, 'dat weet ik toch allang al.'

Ik knikte, te diep in mijn eigen schaamte verzonken om daar een goed antwoord op te formuleren. Uit een keukenkastje haalde ik een kopje, waarin ik het warme water goot en een zakje muntthee in legde.
Ondertussen was Lukas druk bezig met rondkijken in de zaak. Hij had zijn beide handen achter zijn rug in elkaar gevouwen en leek erg geïnteresseerd in de foto's aan de muur.

'Iedere keer nemen we een groepsfoto van de werknemers tijdens het jaarlijkse uitje,' legde ik aan hem uit.

Hij knikte langzaam, maar scheurde zijn blik niet van de muur af. 'Is het leuk? Hier werken?'

Ik haalde mijn schouders op, maar besefte dat hij dat niet kon zien als hij met zijn rug mijn kant op stond, dus antwoordde ik: 'Mwah. Mijn collega's en mijn baas zijn super aardig, maar het is meestal niet erg druk hier. Dan verveel je je af en toe behoorlijk.'