Pansy akşam yemeği için Büyük Salon'a geldiğinde herkesin ona baktığını gördü. Şu Üç Süpürge olayı, üstüne bir de Eleanor'un Hermione ile ikisini görmesi üzerine daha da yayılmıştı ve her kafadan bir ses çıkıyordu.
Pansy sinirini bastırmaya çalışarak Slytherin masasına gitti ve arkadaşlarının yanına oturdu. Draco ve Blaise de olanların farkındaydı. Kendilerince teselli etmek için Pansy'nin sırtını sıvazladılar.
Pansy elinde olmadan Hermione'nin gelip gelmediğine bakmak için salona göz gezdirdi ve o an kaskatı kesildi.
Ne yapıyordu?
Günlerdir oldukça değişik davranmasına rağmen bunu pek sorgulamıyordu. Lanet olsun, o kızın gelip gelmediğine bile bakıyordu. Ne yapmaya çalışıyordu?
Aklına Draco ve Blaise'e Hermione'ye karşı bir şeyler hissetmediğini bağırışı geldi. Bunları derken ciddi değildi ama neden ciddi olmadığını kendisine sormayı ısrarla reddetmişti.
Ona gülümseyişini, onun gülümseyişini düşündü. Günler önce sadece tipik bir Slytherin-Gryffindor atışması yaşamaktan öteye gitmemiş kişiler değiller miydi?
Demek değillerdi. Önceden kabul etmese de, Üç Süpürge'de aslında onu öpmek istediğini itiraf etti. Bu aptal bir inatlaşma sonucu oluşan bir yakınlık değildi. Nefesini dudaklarının üzerinde hissederken kalbinin atışlarını hala hatırlıyordu.
Ama böyle olmamalıydı. Olamazdı.
Hermione Granger sadece ödev arkadaşıydı ve bu nedenle sık sık görüşmek zorunda kalıyorlardı. Eh, durum böyle olunca da ister istemez arkadaş gibi davranıyorlardı. Ötesi yoktu. Kesinlikle yaşadıkları bir şey ifade etmiyordu.
Pansy bu kadar insanın içinde olmasa anksiyete krizi geçireceğine emindi. Durmadan ertelendiği sorular nasıl olduysa bir anda gün yüzüne çıkmıştı.
Duyduğu sesle kafasını kaldırdı ve Eleanor'u gördü.
"Ah, küçük Pansy aşık mı olmuş? Hem de Granger'a?"
Pansy ne olduğunu anlayamadan kendini ayakta buldu. Hızlı adımlarla Eleanor'un yanına gitti ve tam karşısında durdu.
"Hemen burdan defolup git Eleanor. Yoksa bunu ben sağlarım."
Korkak kız sadece kötü bakışlar atmakla yetindi ve gitti. Ama onun ardından salon daha da sesli hale geldi. Şimdi herkes onları konuşuyordu.
Pansy göz ucuyla Harry ile Ron'un etrafa sinir olmuş bakışlar attığını gördü.
Daha fazla bu ortama dayanmayacağını anladığında Büyük Salon'dan çıktı ve sinirle ilerledi.
Eleanor ya da başkaları şu an için önemli değildi. Sorun kendisiydi. Dahası, kendisine itiraf edip edemedikleri.
"Lanet olsun."
Koridorlarda hızlı adımlarla ilerlemeye devam etti. Tam yeni bir kavşaktan sağa dönüyordu ki hayat ona yine gülümseyip (!) karşısına Hermione'nin çıkmasına neden oldu.
Fazla sinirli olduğu için onunla konuşursa kalbimi kırabilirdi.
Al işte! Yine onu düşünmüştü. Gerçekten kalbinin kırılmasını mı umursamaya başlamıştı?
Tam onu geçip gidiyordu ki alaycı sesini duydu.
"Ne o, gizli aşığım artık beni de mi umursamıyor?"
Pansy kendini tutamadı ve hışımla ona döndü.
"Sana aşık olduğumu mu düşünüyorsun?"
Hermione bu ani çıkış karşısında şaşırdı. Henüz birkaç saat önce araları oldukça iyiydi sonuçta.
Pansy Hermione'ye doğru birkaç adım attı.
"Bana cevap ver, Granger. Sana aşık olduğumu mu düşünüyorsun?"
"Bu ne sinir, Parkinson?"
Pansy ona biraz daha yaklaştı.
"Sana cevap vermeni söyledim."
"Bence bunu sen de biliyorsun."
Artık oldukça yakındaydılar ama ikisi de sinirliydi ve bunu fark etmedi. Pansy Hermione'yi duvara doğru hafifçe itti ama Hermione buna karşı koymadı. İstese onu bir güzel lanetlerdi ama önce derdini anlaması gerekiyordu.
Pansy kendini yine tekrar etti.
"Sana aşık olduğumu mu düşünüyorsun?"
Hermione küstahça yanıt verdi.
"Evet."
İşte o an Pansy öne doğru atıldı ve Hermione'nin dudaklarıyla kendininkini birleştirip sinirle öpmeye başladı.
Hermione de sinirliydi, hırsla karşılık verdi. Pansy'nin kısa saçlarına elini daldırıp kendisine yaklaştırırken bir an bile sorgulamadı. Sadece yapmak istediğini yaptı.
Sonunda Pansy uzaklaştı ve alnını Hermione'ninkine yasladı.
"Sanırım ben senden gerçekten hoşlanıyorum, Granger."
