Opposites attract

Hoofdstuk 2

Hannah

Het is koud, -15 C om precies te zijn. Ik sta achterop een hondenslee en adem diep in. Wat een rust. De besneeuwde bomen razen voorbij. Voor mijn gevoel gaan de honden wel 40 kilometer per uur. De eerste week van mijn Lapland avontuur is een week met de hondenslee op pad. Samen met de twee Nederlandse gidsen Rosalie en Daan leren we alles over het land, de natuur, de cultuur en de honden. Gedurende een maand worden we opgeleid om alle activiteiten die het resort aanbied te begeleiden. De groep bestaat uit Josie, Rick, Jack en ikzelf. Josie en Rick is een stel uit Groningen die dit avontuur samen zijn aangegaan. En Jack, Jack is de jongen die naast me zat in het vliegtuig. Juist, de jongen die het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. Hij zit nu voor me in de hondenslee. Het lijkt wel of hij voelt dat ik aan hem denkt. Hij kijkt even omhoog en steekt zijn duim op. Ik glimlach niet terug maar steek wel mijn duim op. Ik zie hem genieten. Dit is denk ik het eerste moment van vrede tussen ons. Ik schrik uit mijn gedachte, de slee voor ons stopt plots. Snel spring ik op de rem. "Remmen!" roept Jack uit. Terwijl ik daar al mee bezig ben. "Let nou eens op!" roept hij. "Ik zit hier in die slee, dood eng dit." Weg moment van vrede. Ik rol met mijn ogen. Langzaam komen de honden tot stilstand. De voorste kijkt nog even achterom. Alsof hij even wilde checken of alles goed gaat. "Ik remde hoor!" roep ik hem bits terug terwijl ik probeerde boven het kabaal van de honden uit te komen. Het moment dat we stilstaan beginnen de honden te blaffen. Ze willen weer! Ik moet op de rem blijven staan om te voorkomen dat ze er weer van door gaan. Ik grinnik even in mezelf. Wat een fijne dieren zijn het toch en wat een power. Ik stap weer van de rem en laat de honden rennen. "Wanneer mag ik nou?" Jack draait zich omhoog en kijkt me aan met zijn heldere blauwe ogen.

Die muts staat hem goed.

"Straks, als iedereen omwisselt. Nog lang niet hoop ik!" zeg ik hem plagend. Het was me gelukt om als eerste op de slee te mogen. Het had me wat moeite gekost, maar het was gelukt. Hij zucht overdreven geïrriteerd. Ik besluit me niet meer door hem te laten opjutten.

Na 10 minuten stoppen Rosalie en Daan hun hondenslee weer. "Pauze" roepen ze. "Ha! Straks mag ik.", roept Jack terwijl hij de slee uitspringt. "Sneller dan gedacht he, Hannah." Hij steekt zelfs zijn tong uit. "Klein kind." bijt ik hem toe. Oké, voornemen mislukt. Vanaf nu dan. We zetten de honden vast en ik blijf nog even bij hen staan om ze allemaal een aai over hun bol te geven. "Goed werk, jongens." fluister ik. "Wie is hier nu een klein kind." Jack schatert het uit. "Volgens mij heb je die iets minder lang geaaid, straks is hij jaloers." Ik kijk hem boos aan en zeg niets. Inmiddels is er een vuur gemaakt. Daan warmt de soep op het vuur op en Rosalie deelt warme bessensap uit. Op een rendierenvel zitten we rond het vuur en raken niet uitgepraat over de honden die inmiddels uitgeteld naast de slee liggen. Ik probeer mij vooral te focussen op iedereen behalve Jack.

Niet veel later zit ik in de slee. Het is een stuk kouder nu ik stil zit. Ik kruip dieper weg in mijn jas en kijk om me heen. We zijn op weg naar de eerste overnachting hut midden in de wildernis. In de hut is geen stroom, geen stromend water en we moeten daar alles zelf doen. Door middel van vuur kunnen we koken en de honden moeten ook verzorgd worden.