Opposites attract

Hoofdstuk 4

Hannah

Oké, overwinnen 1 was hiernaartoe gaan. Overwinning 2 wordt de wc. Ik moet nu toch echt. Iedereen zit in de hut bij het haardvuur, de wc is buiten. Of eigenlijk het gat in de grond met 4 houten muren eromheen is buiten. Ik verzamel moed en excuseer me. Ik betrap Jack erop dat hij naar me kijkt. Wat moet hij toch, ik zal vast wel weer iets fout hebben gedaan in zijn ogen. Het valt me op dat hij al een tijd niets gezegd heeft. Het boeit hem vast niet wat hier allemaal te bespreken is. Daar voelt hij zich vast te goed voor. Ik kleed me dik aan en ga op pad. Het is donker en nog kouder buiten. Het is inmiddels een uur of tien. Rillend loop ik naar het hok. Gelukkig zijn de honden in de buurt. Wat is het eng hier buiten zeg. Gelukkig hoef ik 's nachts nooit naar de wc. Ik hang half boven de wc, maar het lukt. Opgelucht kleed ik mij weer aan. Het valt best mee houd ik mijzelf voor. Ik ren snel naar binnen, glij bijna uit maar het lukt me om ongeschonden binnen te komen. Binnen zijn ze al aan het opruimen en hun tanden aan het poetsen. "We hebben besloten om te gaan slapen, vind je dat goed?" vraagt Rosalie me als ik binnenkom. Ik knik "Goed plan."

Rosalie ligt bij Daan, Josie bij Rick en de enige plek die overblijft is de plek naast Jack. Het is niet tegen hem aan. Gelukkig. Maar wel naast hem. Het moet maar denk ik. Snel poets ik mijn tanden en kleed me om achter het scherm. Snel kruip ik in mijn slaapzak. "Welterusten!" roept iedereen naar elkaar.

Ondanks de vreemde omgeving slaap ik die nacht als een roosje. We ontbijten met crackers en koffie en thee, ruimen op, verzorgen de honden en gaan op pad. De ochtend verloopt goed. De honden hebben er zin in. Jack en ik hebben besloten dezelfde volgorde aan te houden. Ik in de ochtend, hij in de middag. Ik denk even aan thuis. We hebben geen telefoons bij ons, tenminste geen mobieltjes. Rosalie en Daan hebben wel een noodtelefoon. Het is onderdeel van het avontuur. Daarnaast hebben we geen elektriciteit, dus zo lang had de telefoon het toch niet uitgehouden. Mijn ouders zijn nu aan het werk, mijn vrienden vast aan de studie en in mijn appartementje woont nu iemand anders. Toch een gekke gedachte. Het is pas dag 2 maar ik ben lang niet zo offline geweest. Het is raar om niet even te kunnen appen om te laten weten hoe het is of om te horen hoe het thuis is. Mis ik ze al? Hmm, ik denk het niet.

Vandaag mochten wij de lunch maken. Soep met brood en wat te drinken. Ik heb samen met Robin geprobeerd om het vuur te maken. Robin deed het meeste werk, maar het was wel gelukt. Ik probeer zoveel mogelijk uit de buurt van Jack te blijven, volgens mij snapt hij de hint want hij laat me met rust. Ik betrap me er toch op dat ik hem nauw in de gaten houd. Hij gaat elke keer in mijn gezichtsveld zitten. Daarom kijk ik zoveel naar hem. Uhghh, hij blijft toch irritant..

Inmiddels zit ik weer in de slee. Het is weer koud, maar het is hier zo indrukwekkend dat de kou niet zo erg is. Het is de adrenaline die me warm houdt. We beginnen allemaal gewend te raken aan het besturen van de hondensledes waardoor er steeds grotere gaten tussen de sledes ontstaan. Ineens trapt Jack op de rem. Ik schrik en kijk naar de honden voor me. De voorste twee zitten helemaal in de knoop. "Je moet ze uit elkaar halen!" beveelt Jack me. Ik weet dat ik het moet doen omdat hij op de rem moet blijven staan. Toch mopper ik "En wat zeg je dan nog meer?"

Uhg, ik lijk mijn moeder wel.

Jack kijkt me met gespleten ogen aan. "Alsjeblieft" mompelt hij. Ik grinnik, hij doet het nog ook. Ik stap uit de slee en loop naar de honden toe. Probeer ze uit elkaar te halen en stuntel een beetje als inmiddels de achterste twee ook in elkaar zitten. "Je moet overwicht hebben." roept Jack. "Laat ze horen wie de baas is." Ik knik en spreek de honden met verheffende stem toe. Het werkt. Inmiddels staat iedereen, zonder knopen, weer op de goede plek. "Hielp je me nou?" vraag ik terwijl ik weer in de slede ga zitten. "Ik kan wel aardig zijn." Mompelt Jack. Ik rol mijn ogen en kijk voor me. We zijn de laatste slede en de Josie en Robin zijn niet meer te zien. Ze hebben vast niet doorgehad dat we gestopt waren. Ik hoop dat we ze toch snel tegenkomen en probeer me er niet druk om te maken.