Opposites attract

Hoofdstuk 12

Hannah

Hoe kan ze me dat aan doen? Eerst vertellen dat hij niet met mij in een slee wil en dan me bijna verplichten om bij hem in een hut te slapen. Hij lijkt dit keer geen bezwaar te hebben, tenminste hij ging niet tegen het voorstel in. Al was daar ook niet echt kans toe. Ik heb nog niets tegen Jack gezegd. Hij probeerde het wel, maar ik had er geen zin in. Hij hoeft niet net te doen of hij me aardig vindt. Dat heb ik eerder meegemaakt.

Ik zucht diep en focus me op de honden en de omgeving. We zijn nu al een aantal dagen op pad, maar de honden blijven enthousiast om te rennen. Het uitzicht verveelt ook niet. Het blijft zo adembenemend. Rosalie had inderdaad gelijk. Er lijkt steeds meer sneeuw te liggen. Ik wist niet dat het kon. Ik vraag me af hoeveel meter het wel niet is. De bomen lijken het zwaar te hebben met de enorme deken aan sneeuw. Ik denk dat we er bijna zijn. De honden voelen het. Ik moet ze afremmen om ze een beetje op een normaal tempo te laten gaan. "Het is hier boven op de berg denk ik." Roept Jack vanuit de slee. We zien de anderen voor ons stoppen. Daan komt naar ons toe gerend. "We moeten allemaal even met de honden mee rennen. Anders is het te hoog." Roept hij naar ons. "Dus ook degene in de slee." Ik knik, ik vroeg me al af hoe ze dat stuk gingen doen. Het is normaal om mee te steppen of te rennen als je de slee bestuurd bij het opgaan van een heuvel.

"Zal ik de slee duwen?" oppert Jack als hij naar me toe komt lopen. "Denk je dat ik dat niet kan?" ik kijk hem boos aan. "Jawel, ik probeer een gentleman te zijn." kaatst hij terug. "Het is best een stuk." Hij kijkt omhoog.

"Ik bestuur de slee, dus ik duw hem omhoog." Zeg ik beslist. Wat denkt hij wel niet. De honden blaffen hard. Die zien deze heuvel waarschijnlijk alleen maar als een uitdaging. "De honden willen wel." Zeg ik nu wat aardiger. "Die willen altijd." Beaamt Jack.

Halverwege de heuvel krijg ik spijt. Het rent onhandig, want ik loop half naast en tussen de slee om mee te duwen. Mijn benen voelen zwaar en ik de kou snijdt in mijn longen. Ik betrap Jack dat hij me in de gaten houdt en probeer snel te doen alsof het niets is. "Al moe?" zeg ik hijgend. Hij lacht met die mooie lach van hem, "Dat kan ik beter aan jou vragen." Hij knipoogt. Bijna struikel ik, maar ik weet me te redden. Gelukkig heb ik de slee om me aan vast te houden. Ik focus me op het duwen en redt het tot de top. Als ik uit gehijgd ben zie ik het uitzicht. "Wauw" mompel ik. We kunnen precies zien waar we vandaag gekomen zijn. Ik snap waarom Rosalie hier heen wilde.

Niet veel later komen we aan bij onze volgende overnachtingsplek. Het aftuigen en verzorgen van de honden gaat al een stuk soepeler dan de eerste keer. Het teamwerk tussen Jack en mij verloopt goed. Hij pakt de honden vast en ik doe ze hun tuigje af en hun halsband om. In het hele proces zeggen we niets. Soms raken we elkaar aan. Ik irriteer me eraan dat het me zo opvalt. Alsof we magnetisch zijn. ik gluur af en toe naar hem. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij me zo haat. Ondanks dat hij af en toe gemene dingen zegt, geloof ik het toch niet. Waarom vind hij het dan te vrouwelijk? Het blijft door mijn hoofd spoken. Wat kan dat toch betekenen. Je zou bijna denken dat hij me leuk vindt.. Snel schud ik het van me af. "Wat zit je te lachen?" mompelt Jack terwijl we met de laatste hond bezig zijn. "Niets!" zeg ik snel.

De anderen lopen al naar de hutten met alle spullen, maar ik treuzel. Ik voel me ongemakkelijk. Jack wil niet met mij in een slee, dan wil hij helemaal niet in een hut. Ik had het moeten zeggen, maar ik wilde het niet verpesten voor iedereen. Ik kan nog vragen of Josie wil ruilen? Ik knuffel een van de honden, mijn stiekeme favoriet. Ik blijf echt een softie. Hij is blij met mijn aandacht en ik kan zijn aandacht ook waarderen. Ik probeer mijn gedachte op orde te krijgen. Oké, eerst aan mijzelf denken. Vind ik het erg om alleen met Jack in een hut te zitten? Ik denk het niet, moet ik aan mezelf toegeven. Ik vind het erg dat hij het niet leuk vindt. Ik verzamel moet en loop naar de hutten. Tot mijn verbazing zijn er vier hutten. Misschien heeft Rosalie zich vergist? Ik zucht opgelucht, er is dus een uitweg. "Dat is jullie hut." wijst Robin. "Dit is de gezamenlijke hut." Mijn hoop op een vierde hut valt in duigen. Ik kijk even naar binnen, op zich genoeg plek om te slapen. Vol goede moet loop ik naar "onze" hut.

Het is klein, maar gezellig. Er liggen twee kleine bedden in de hut en een haardkachel. De bedden zijn opgemaakt, tenminste mijn eigen slaapzak en kussen liggen er al netjes. "Uw slaapplek is gereed mijn prinses." Jack stapt binnen met de laatste spullen. Hij brengt allemaal sneeuw mee naar binnen, dat wordt natuurlijk allemaal water zo. Ik staar er geïrriteerd naar. "Sorry" mompelt hij als hij ernaar kijkt. Hij glimlacht, de sorry lijkt gemeend. Wat is er toch vandaag met hem. Hij lijkt wel.. aardig, misschien heeft hij zich er bij neergelegd dat hij met me opgescheept zit. Dat herinnert me aan mijn plan. "Weet je zeker dat je het oké vindt dat je met mij in een hut slaapt?" vraag ik hem zonder hem aan te kijken. "Eerlijk zeggen."

Hij zegt niets maar gaat voor me staan. "We hebben niet veel keuze." brengt hij alleen uit. "Nou.. Ik kan ook in de gezamenlijke hut slapen." Opper ik. Hij is even stil en kijkt me dan indringend aan, "Wil jij met mij in een hut slapen?"
Nu is het mijn beurt om niets te zeggen. "Eerlijk zeggen." Nog zeg ik niets. Ik wil zeggen dat ik het niet erg vindt, maar het lukt niet. Ik wilde het juist van hem weten. "Dan slaap ik in de andere hut." hij pakt zijn spullen en stormt naar buiten. Te laat.

Ik blijf teleurgesteld achter. Ik heb spijt. Ik wil niet helemaal alleen in de hut slapen vannacht.