(Zawgyi)
" Baek မင္း တကယ္ ဘယ္မွထက္ထြက္မသြားပါဘူးေနာ္ ! "
ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္ၿပီး အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ေဆးေသာက္ ၿပီးသည္ႏွင့္
ေဆး အရိွန္ေၾကာင့္ ကုတင္ထပ္တြင္ မ်က္လံုးစင္းစ ျပဳေနေသာ
Chan ။
သူ႔ ကုတင္ အစြန္းတြင္ တင္ပါးေစာင္းေလး ထိုင္ေနသည့္
ကြၽန္ေတာ့္ လက္တစ္ဖက္အား ဆုတ္ကိုင္ထားလ်က္ သူ႔အား
ထားမသြားဖို႔ ေျပာေနသည္မွာ တဖြ ဖြ ။
တကယ္ပါ ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ Chanဆိုတာေလ တျခား အခ်ိန္ေတြသာ
လူႀကီး ဆန္တာ ။
ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ဂ်ီ က်လိုက္တာမွ
၅ႏွစ္သားေတာင္ အရံႈး ေပးရေလာက္တယ္ ။
" Baek! "
" ဟင္ "
" ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ ! ... ကိုယ္ေမးေနတယ္ေလ
ကိုယ့္ကို ထပ္ၿပီး ထားမသြားဘူးမဟုတ္လားလို႔ ! "
နႈတ္ခမ္း ထူထူေလးကို ဆူေထာ္ျပၿပီး ေျပာေနတဲ့Chan ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒီေလာက္နဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ တက္တဲ့
Baekရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ဒီထက္ပိုၿပီး ေလာဘေတြ
ၾကီးလာေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ Chanရယ္ ။
" Baek ! "
အေတြးထဲ နယ္ခ်ဲ့ေနမိသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ျပန္ ေျဖေပးတဲ့
အေျဖစကားကို မၾကားရလို႔ ထင္ ။ လဲွအိပ္ေနရာမွ ေငါက္ခနဲ
ထ ထိုင္လိုက္တဲ့ သူ ။
သူနဲ႔ 5cm ကြာကြာတြင္ ရိွေသာ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာအား
ေစ့ေစ့ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ သူ႔ ရင္ခြင္ထဲသို႔
ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေလးအား ဆြဲသြင္းျပီး တင္းၾကပ္စြာ
ေထြးဖက္ထားလိုက္ျပန္တယ္ ။
ဘာကိုေၾကာက္ေနတာလဲ Chanရယ္...
Chanအနားမွာ Baekမရိွလဲ
Chanခ်စ္တဲ႔ သူမ ရိွတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား ။
" Baek !!! "
လိုခ်င္သည့္ အေျဖစကား မရမခ်င္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲက
ျပန္ လႊတ္ေပးမည့္ ပံု မေပၚသည့္ သူ႔ေၾကာင့္ ။
