vampire

hoofdstuk 4

Ik loop de gang op en zie dat ik drie voicemails heb en 2 berichtjes. Je kunt vast al raden van wie.

Roos: Kom je nog?! Straks zijn de winkels dicht!

Ik: De winkels gaan heus niet om drie uur sluiten en ik ben pas net klaar!

Roos: Top, dan zie ik je in de stad over tien minuutjes.

Zuchtend loop ik verder door de gang. Links van me staat een lokaal open. Als ik langs loop zie ik een man op de grond liggen. Zijn nek ligt open en hij maakt vreemde geluidjes. OMG! Gepakt door de angst blijf ik staan. Al kijkend naar het lichaam pak ik mijn mobiel. Doordat mijn hand zo trilt is het moeilijk om een nummer in te typen. 'Goedendag. U spreekt met de hulpdienst. Wat kan ik voor u doen?' Ik hoor aan de stem dat het een mevrouw is. Stamelend zeg ik: 'Kunt u zo snel mogelijk een ambulance sturen naar het Kroon-college?' Dat is het enige wat ik eruit krijg. 'We komen zo snel mogelijk.' Ik weet niet hoe lang ik in de gang sta, kijkend naar de man, maar opeens voel ik twee sterke armen om mijn middel en word ik weggetrokken. Buiten word ik op een bankje neergezet en krijg ik wat water. 'Gaat het?' Ik kijk op en zie dat Jason voor me staat. Bij de schoolpoort zie ik Roos aankomen rennen. Mijn hoofd is nog een beetje wazig, ik kan niet goed nadenken. En deze keer komt dat niet door Jason. 'Hoe kan dat zijn gebeurd?' Vraag ik nog altijd stamelend aan Jason. Hij kijkt me met zijn amberkleurige ogen aan en ik kom weer een beetje tot rust. 'Ik heb geen idee Kate.' Er is iets aan zijn stem dat me dat niet doet geloven... 'Omg! Kate! Gaat het! Wat vreselijk dat je dat hebt gezien!' Roos trekt me half huilend in een knuffel. 'Je gaat met mij mee, kom maar. Bedankt Jason, maar ik neem haar nu van je over.' Al strompelend lopen we het schoolplein af. De ambulance is inmiddels gearriveerd. Als ik naar het bankje kijk, is Jason weer plots verdwenen.

 Bij het huis van Roos komt haar moeder al bezorgd naar buiten gerend. 'Wat is er gebeurd Roos?' Terwijl we naar binnen lopen vertelt Roos kort aan haar moeder wat er is. Ik zie dat haar gezicht langzaam een beetje witjes wordt. 'Och arm meissie! Ik maak wel wat chocolademelk. Ik bel je moeder ook wel even om te zeggen dat je hier bent.' Langzaam knik ik. Samen met Roos loop ik naar haar kamer. 'Denk je dat je nog de audities kunt doen?' Vraagt Roos. Ik knik. Gelukkig kan ik weer een beetje helder nadenken. Natuurlijk ga ik die audities doen. Het is een kans die ik niet zomaar moet laten gaan! Ondertussen is Roos naar haar kast gelopen en pakt wat jurkjes eruit. 'Je mag van mij wel wat lenen. Het lijkt me niet zo'n goed idee om nu nog te gaan shoppen.' Ze gooit een stapel jurkjes op het bed en pakt dan wat pumps. Na een tijdje hebben we een zacht roze jurkje met een groen lint om de taile gekozen en zwarte pumps. Als ik het aandoe begint haar gezicht te stralen. 'Je ziet er echt gaaf uit! Nu nog je haar.' Zegt ze enthousiast en ze duwt me op een stoel.

'Oké, adem in, adem uit.' 'Roos, ik ben niet zenuwachtig! Jij bent degene die zo zenuwachtig is!' Ik sta met Roos voor de gymzaal. Mijn jurkje heb ik aan en Roos heeft mijn haar een beetje krullend gemaakt. De audities beginnen zo en Roos flipt bijna van de zenuwen en enthousiasme. Zelf weet ik me gelukkig een beetje rustig te houden. 'Zeg, waar is Jason? Hij had hier toch allang moeten zijn?!' Vraagt Roos en ik kijk om me heen. Hij had hier inderdaad allang moeten zijn. Hij is het toch niet vergeten? 'Hij komt wel. Geen zorgen.' Volgens mij heeft Roos het meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'Ik ga wel even buiten kijken.' 'Weet je dat zeker? Moet ik niet meegaan?' Roos kijkt me bezorgd aan. 'Het lukt wel.' Zeg ik en snel draai ik me om en loop naar buiten. Het is al donker en ook best wel frisjes. Met een beangstigd gevoel loop ik verder. Wat nou als mij hetzelfde overkomt als die docent en... Nee! Niet daaraan denken Kate! Hij is vast tegen een tafel opgebotst ofzo! Ik besluit maar om op een bankje te gaan zitten en te wachten tot hij komt. Ik kijk naar de hemel en zie allemaal sterren. Het is echt een mooi plaatje. 'De sterren zijn mooi hè.' Plots zit Jason naast me. Mijn hart maakt een sprongetje als ik in zijn amberkleurige ogen kijk. 'Zei ik niet dat je moest ophouden met mij te laten schrikken.' Zeg ik nep-boos. Hij glimlacht en ik glimlach nerveus terug. 'Als we deze ronde winnen, wil je dan een keertje met me uit?' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Meen je dat? Ik bedoel graag, maar we kennen elkaar niet zo heel lang en...' 'Ja ik meen het.' Hij staat op en pakt mijn hand. 'Kom je, volgens mij zijn wij zo aan de beurt.' Met vlinders in mijn buik loop ik met hem mee naar binnen.