vampire

Hoofdstuk 13

Hij loopt weg. Hij loopt gewoon weg... Wat?! Verbaasd ren ik hem achterna. "Jason! Wacht nou!" Ik pak zijn pols en ga voor hem staan. Als ik in zijn ogen kijk schrik ik. Ze zijn bloedrood en je kan zien dat hij boos, maar ook verdrietig is. Ik kijk even weg en slik. "Jason." zeg ik nog een keer. "Wat!" gromt hij. "Ik heb niks met Alex. Hij kwam gewoon naar me toe en..." "En wat?! Dan ga je tegen hem aan liggen. Je moet wel met een beter excuus komen dan dit!" onderbreekt hij mij. Hij trekt zich los en loopt verder. Jeetje, zo kan ik het ook spelen! "Weetje Jason, ik heb er ook niet om gevraagd om dit te worden! Jij hebt niet één seconde eraan gedacht dat ik dit misschien helemaal niet wil! En dan ga jij boos en jaloers doen om iets wat voor mij helemaal niks betekent. Loop maar weg, want ja, ik heb inderdaad Alex!" roep ik hem boos na. Met een brok in mijn keel draai ik me om. Kate, ga nou niet janken, oké! Als ik voorbij school ben ren ik op vampi-snelheid weg. Waar naar toe? Geen idee, als het maar weg is van Jason.

Ik merk dat ik richting het strand ren. Bij de duinen stop ik. Gefrustreerd plof ik neer. Waarom doet Jason nou zo moeilijk? Het betekende helemaal niks. Opeens voel ik mijn gsm trillen in mijn zak.
Roos: Waar ben je? De bel is al gegaan!
Ik: Meld me maar ziek, ik kom niet.
Roos: Is het Jason?
Ik: Je kan mijn gedachten lezen...

Ik sta weer op en loop het strand af. Vroeger ging ik vaak naar het strand, ook als ik depri was. Achter de rotsen, waar het bos begint, is namelijk een geheim baaitje. En aangezien ik er nooit iemand heb gezien, is het een plek geworden waar ik altijd naar toe ga als ik rust nodig heb. Eenmaal aangekomen ga ik op het kiezelstrand liggen. Ik doe mijn handen onder mijn hoofd en sluit mijn ogen. Heerlijk even aan niks denken...

Ik was blijkbaar in een trance, want zodra ik wakker word, zie ik op mijn mobiel dat het zes uur later is. Ik ga weer liggen en kijk naar de heldere, blauwe lucht. Plots begint mijn huid te branden. Snel ga ik staan. Au! Wat gebeurt er?! Au, shit! Mijn hele huid wordt rood en verbrandt. Ik ren gauw naar de schaduw. Gelukkig stopt mijn huid met verbranden, alleen irriteert het nog wel. Stom, stom, stom... helemaal vergeten. Het drankje van Alex is natuurlijk uitgewerkt. Zuchtend plof ik neer onder een boom. Wat nu... De enige die me zouden kunnen helpen zijn Alex of Jason. Alleen het probleem is dat Jason mij waarschijnlijk niet wilt helpen en ik heb geen idee hoe ik Alex moet bereiken. Voorzichtig probeer ik mijn hand ik het zonlicht te doen, maar meteen trek ik het terug. Mijn vingers zijn rood en een beetje verbrand. Hopeloos kijk ik om me heen. Niemand zal mij natuurlijk kunnen helpen zonder erachter te komen wat ik ben. Ik moet Jason gewoon proberen te bereiken. Ik pak mijn mobiel en bel hem. "Met Jason." hoor ik hem vragend zeggen. "Eh... hi, met mij." zeg ik voorzichtig. "Kate?" "Jupp, dat ben ik. Ik heb eh... een klein probleempje." Oh, laat hij me alsjeblieft helpen! "Je hebt Alex toch? Waarom heb je mij dan nodig?" zegt hij boos. "O, kom op! Vergeet Alex! Ik zit hier gevangen op het strand door die stomme zon!" zeg ik geïrriteerd. "Kan je me alsjeblieft komen helpen?" smeek ik hem. Aan de andere kant van de lijn hoor ik hem zuchten. "Oké, waar ben je?" "Yes! Super, Jason! Ik ben op het strand bij het baaitje waar..." Piep. Piep. Piep. O, fijn. Hij heeft gewoon opgehangen.

Een paar minuten later staat Jason voor me. "Hier." bromt hij en ik pak het aan. Als ik het op heb steek ik langzaam mijn hand in het zonlicht. Deze keer verbranden mijn vingers gelukkig niet. "Dankje." zeg ik dankbaar. Hij wil weer weg gaan, maar ik houd hem tegen. "Jason, ik wil geen ruzie tussen ons hebben. Ik weet dat ik niet zo tegen je had moeten doen en dat ik Alex niet meteen moet vertrouwen." zeg ik zachtjes. Hij draait zich weer om naar mij. "Ik snap het Kate, maar je weet niet wie Alex is en hoe gevaarlijk hij kan zijn. Ik weet dat je mensen veel te snel vertrouwd, net zoals je bij mij deed, maar Alex is geen gewone vampier." zegt hij en ik zie dat zijn ogen weer rood worden zodra hij het over Alex heeft. Ik doe een stap dichter bij en kijk hem recht in de ogen aan. "Had dat dan eerder gezegd. En als ik niet zo roekeloos zou zijn geweest had ik nooit gezien wat voor een geweldig en lief persoon jij bent. Ik heb echt spijt dat ik zo tegen je gedaan heb. Echt..." fluister ik. Langzaam worden zijn ogen weer normaal. Ook hij zet nog een stap naar voren, zodat onze gezicht nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd is. Oké, nu klopt mijn hart echt in mijn keel. "Laten we dan opnieuw beginnen. Ik ben Jason, een vampier." zegt hij en ik grinnik even. "Ik ben Kate en sinds kort ook een vampier." "Oké Kate, zullen we vanavond ergens wat gaan drinken?" Een glimlach siert zijn gezicht. Even bijt ik op mijn lip. "Kan het ook morgen?" "Eh, ja hoor." zegt hij speels. Voordat ik nog iets kan zeggen buigt hij naar voren. Ik sluit mijn ogen en wacht op het gevoel van zijn zachte lippen op de mijne. Maar in plaats daarvan voel ik een windvlaag. Als ik verbaasd mijn ogen open doe is hij verdwenen.

Oké... Ik draai me om en loop naar huis. Als ik in de straat ben, zie ik dat mijn moeder al gek genoeg thuis is. Ik doe de deur open en zodra ik mijn moeder zie weet ik dat ik in de problemen zit. "Ehm... hi mam. Hoe gaat het?" zeg ik nerveus. "Kate, de school belde om te zeggen dat je er vandaag niet was." Ze kruist haar armen en tikt ongeduldig op haar arm. "Maar Roos heeft mij toch afgemeld?" "Ja, maar aangezien je er zelf niet bij was heeft de school maar voor de zekerheid gebeld." Shit... "Eh, nou... Ik had gewoon even geen zin in school." probeer ik te verzinnen. "Kate, ik vind dit echt niet kunnen! Je hebt een week huisarrest." zegt ze boos en aan haar blik te zien wilt ze geen tegenspraak. Ik zucht en ga naar mijn kamer. Dan moet ik dus sneaky naar Alex gaan. Moet ik eigenlijk wel gaan? Jason zei dat hij gevaarlijk is, maar heeft hij gelijk? Mijn verstand zegt dat ik niet moet gaan, maar mijn gevoel wilt het wel. Mijn gevoel is sterker, dus als ik die avond in mijn bed een soort van slaap, besluit ik om toch te gaan. Ik doe een simpele skinny jeans aan en een paarse trui. Zo stil mogelijk doe ik het raam open en spring geruisloos naar buiten. In vampi-snelheid ren ik naar het veld.

Daar aangekomen zie ik dat Alex er nog niet is. Ik loop naar het midden van het veld en kijk om me heen. "Dus je bent toch gekomen." hoor ik opeens een stem in mijn oor fluisteren. Geschrokken draai ik me om en stap van hem weg. "Jeetje Alex, laat me nou niet de hele tijd schrikken!" zeg ik een beetje nerveus. Hij lacht even en zet een stap naar me toe waardoor ik automatisch een stap naar achteren zet. Plots springt hij op de grond en rent weg. Verbaasd probeer ik hem nog te volgen, maar na een tijdje is hij nergens meer te bekennen. Ik stop en kijk om me heen en zie dat ik op een afgelegen bouwterrein ben. Gelukkig hebben vampiers een perfect nachtzicht, dus kan ik alles zien. Zoekend naar Alex loop ik het bouwterrein rond. Nergens zie ik hem. Opeens hoor ik een geluid achter me. Snel en op mijn hoede draai ik me om. Niks. Dan hoor ik een gil. Geschrokken kijk ik om me heen. Achter een paar tonnen verschijnt Alex, met een meisje. In haar nek zie ik allemaal bloed. De ijzige geur bereikt mij neus en ik moet moeite doen om niet op het meisje af te springen en haar helemaal leeg te zuigen. "Doe haar weg!" sis ik tegen Alex. Maar die grijnst alleen maar en luistert niet. "Je kan me voor een beginneling goed volgen. Omdat ik ouder ben, ben ik natuurlijk sneller. Voordat we verder gaan heb je wel wat meer energie nodig, dus heb ik een snackje meegebracht." Het meisje begint te trillen en zachtjes te huilen. Voordat ik het tegen kan houden heeft Alex zijn tanden in haar nek gezet. "Stop!" gil ik en duw hem van haar af, zodat ik onder het bloed zit. De geur is nu te overheersend en ik verlies de controle over mezelf. Ik pak het meisje beet en begin gulzig van haar te drinken. Verschrikt laat ik haar weer
los en laat haar uit mijn handen vallen. Snel kniel ik neer en voel aan haar pols. Geen hartslag. Ik voel de handen van Alex op mijn schouders. De woorden van hem dringen nauwelijks tot me door.

Ik heb iemand vermoord...

*****
Hi iedereen!
Het duurde echt super lang tot deze update, maar ik had gewoon even geen inspiratie meer. Gelukkig is dit een lekker lang hoofdstuk! Enjoy en fijne Sinterklaas!!
Vote
Comment
Share

Xoxo anf-love-book