vampire

hoofdstuk 12

"Shit" mompel ik. "Wat is er?" Vraagt Alex. "Ik was even vergeten dat ik niet kan slapen." zucht ik. Hij grinnikt even. Ik sta op en loop naar het raam. De nacht vind ik altijd iets moois en geheimzinnigs hebben. Als ik iets beter kijk zie ik een schim wegrennen. Is dat Jason? Alex komt naast me staan en ik voel zijn kilte om me heen. Ik draai me om en plots sta ik heel dicht bij hem, veel te dicht bij. Meteen moet ik aan Jason denken en ik stap vlug opzij. "Hoe doe jij dat met slapen enzo?" vraag ik maar om de stilte te onderbreken. "Vampiers kunnen in een soort van trance raken." antwoordt hij. Hij doet het raam open om weg te gaan. "Maar ik moet nu gaan, nog wat dingetjes regelen." zegt hij met een geheimzinnige grijns. "Ik zie je vanavond." En weg is hij. Ik plof weer op mijn bed en ik zie dat het twee uur is in de ochtend. Hij zei dat ik in een soort van trance kan raken. Hmmm... Ik sluit mijn ogen en denk helemaal nergens meer aan. Opeens hoor ik mijn wekker af gaan. Verschrikt doe ik mijn ogen open om het irritante ding uit te zetten. Helaas ben ik blijkbaar sterker geworden dus sla ik mijn wekker kapot. Fijn. Ik kijk op een andere klok en zie dat het (yes het is gelukt!) zeven uur is. Oké, wat nu... Mijn mobiel is afgepakt en ik kan niet naar buiten behalve als het donker is. Dan zie ik een flesje met groenachtig spul op mijn bureau staan. Ik sta op en loop er naartoe, er zit een briefje bij. Als je dit drinkt kan je voor zes uur (niet langer!) tegen het zonlicht. -Alex Yes! Dat betekent dat ik Roos toch nog kan zien. Ik loop naar de badkamer en stap onder de douche. Als ik mijn haar wil föhnen zie ik mezelf als een vage schim in de spiegel. Ik slaak een gilletje. Wat is er met me aan de hand?! Geschrokken voel ik aan mijn gezicht. Het voelt gewoon normaal. Ik vraag het vanavond wel aan Alex. Mijn spiegelbeeld probeer ik te negeren terwijl ik verder ga. Ik pak een spijkerbroek, een roze topje en mijn gympen. "Kate, kom je ontbijten!" hoor ik mijn moeder roepen. "Ik heb niet zo'n honger mam." roep ik terug al lopend de trap af. Als mijn moeder me ziet wordt ze spierwit. "W-w-wat..." stamelt ze. Ik kijk haar raar aan. "Wat is er mam?" "Je ogen..." Shit! Vergeten mijn zonnebril op te zetten. "O... ehm..." Snel probeer ik iets te bedenken. "Op school zijn er audities voor de musical en ik wil zo goed mogelijk op de hoofdpersoon lijken door deze contactlenzen." Opgelucht haal ik adem als ik zie dat haar gezicht weer een normale kleur krijgt. "Laat me alsjeblieft niet meer zo schrikken, oké?! En je had toch een oogontsteking?" "Ja, maar dat is al beter." zeg ik snel. Mijn moeder kijkt me nog even argwanend aan, maar gaat dan naar de keuken. Dat hebben we ook weer opgelost. Stiekem drink ik het drankje van Alex op. "Maar Kate, je moet wel wat eten." hoor ik haar zeggen en ik zucht even. "Mam, ik zei toch dat ik geen honger heb." Mijn moeder luistert niet en duwt een boterham in mijn hand. "En ik zeg dat je wat moet eten!" zegt ze besluitend. Ik duw de boterham weer terug in haar handen en pak mijn schooltas. Mijn protesterende moeder geef ik een kus en ik loop de deur uit. 

Heerlijk! Ik kan de zon weer eens normaal voelen op mijn huid. Ik pak mijn fiets en ga naar Roos. Bij haar huis aangekomen klop ik op de deur. Om meer verwarring te ontwijken heb ik mijn zonnebril maar weer opgedaan. De moeder van Roos doet open. Ze is een iets wat mollige vrouw met dezelfde blonde krullen als Roos. "O hi Kate! Wat leuk dat je er bent. Roos is in haar kamer." zegt ze glimlachend. Ik mompel een bedankje en loop naar boven. Zachtjes doe ik de deur van haar kamer open. Potverdorie! Ze ligt gewoon nog te slapen! "Wordt wakker doornroosje!" gil ik in haar oor. Meteen springt ze haar bed uit en neemt een vecht-positie aan. "Ho! Rustig ninja! Ik ben het maar!" lach ik. Nep-boos geeft ze me een schop. "Grrr... Dat is niet grappig! Ik lag net zo fijn te dromen." zegt ze chagrijnig en ze ploft weer terug op haar bed. "Over Theo zeker." zeg ik grijnzend, wat me nog een stomp oplevert. "Wat doe je eigenlijk hier?" murmelt ze. "Je mocht toch pas komen als je eens goed had nagedacht?!" Ik plof naast haar en doe mijn zonnebril af. "Ik heb er ook over nagedacht. Vanavond gaat Alex me helpen met dit en dan hoop ik dat ik er beter mee kan leren leven." Roos kijkt me vragend aan. "Alex...?" "O, die jongen van het veld." zeg ik erachteraan. "En Jason dan?" vraagt ze voorzichtig. "Ik bedoel, is het niet een beetje raar dat je die Alex meteen vertrouwt terwijl je hem pas maar één minuut kent?!" "Nou, dat is niet helemaal waar..." zeg ik en ik kijk blozend weg. Helaas ziet Roos het en ze pakt mijn schouders vast zodat ik wel moet kijken. "Kate...! Wat heb je gedaan?!" vraagt ze op een bestraffende toon. "Tja... hij kwam langs en ja..." stamel ik. "Ja...?!" "En toen kwam hij op mijn bed zitten en ik ging tegen hem aan liggen en zo hebben we een tijdje gepraat."  murmel ik bijna onverstaanbaar. "Je hebt wat?! O nee, ongelovelijk! Hoe kan je iemand nou zo snel vertrouwen. Voor hetzelfde geld was hij een psychopaat! Je moet echt leren om vreemden op een afstand te houden." zegt Roos ongelovig terwijl ze haar hoofd schudt. "Moeten we niet zo naar school?" zeg ik om het onderwerp te veranderen. Ze kijkt op haar wekker en ziet dat ze nog maar tien minuten heeft. "Ships! Oké, hier hebben we het later wel over." zegt ze en loopt snel naar haar kledingkast. Even later gaat ze naar de badkamer en komt terug met een klein doosje. "Hier." zegt ze en ze geeft me het doosje. "Dit zijn kleurlenzen, die had ik nog van een feestje. Gelukkig zijn ze jouw bruine oogkleur." Dankbaar pak ik het aan en loop ik naar de spiegel. Ik wil in de spiegel kijken om de lenzen in te doen, maar ik zie: niks. Een gilletje ontsnapt uit mijn mond en Roos komt aangesneld. "Wat is er?" Vraagt ze geschrokken. Ik wijs met een trillende vinger naar de spiegel. Verbaasd kijkt ze ernaar, maar zodra ze het ziet valt haar mond zowat open. "Waar is je spiegelbeeld?" stamelt ze. "Verdwenen." fluister ik angstig. "En nu...?" vraagt ze. Even zeg ik niks, maar dan herpak ik mezelf en kijk weg van de spiegel. "Als jij nou deze lenzen indoet, gaan we gewoon naar school en doen we net alsof dit normaal is." Roos trekt haar wenkbrauw op. "Hoe kan dit nou normaal zijn?" Ik rol met mijn ogen en geef haar de lenzen. "Kan jij ze indoen?" Ze knikt en wast haar handen.

Even later zitten we op de fiets naar school. "Zeg Kate, hoe kan je eigenlijk buiten zijn? Je kan toch niet tegen zonlicht?" vraagt Roos opeens. "Klopt, alleen heeft Alex mij een drankje gegeven waardoor ik nu zes uur tegen zonlicht kan." Glimlachend kijk ik haar aan. "Wat ga je doen als je Jason ziet?" vraagt ze nieuwsgierig. "Ik denk dat ik mijn excuses maar moet aanbieden." Ik kijk haar aan en zie dat ze me begrijpelijk aankijkt. "Ja, dat zal ik zeker doen als ik jou was." zegt ze zacht. We fietsen verder en ik zie het gebouw al staan. Ons lieve gebouw waar iedereen met plezier naar toe gaat. Sarcasme... Als we er zijn dump ik mijn fiets in de stalling en loop ik zuchten naar de ingang. "Helemaal gelijk." hoor ik Roos naast me mompelen. In de verte zie ik Samantha en haar groepje staan. Zodra ze me ziet kijkt ze me vuil aan. "Wat ben je bleekjes Kate." zegt ze lachend. "Ach, houdt je mond toch poederdoos." snauw ik terug. Roos gniffelt zachtjes. We lopen verder en komen langs het sportveld. De voetballers staan nonchalant tegen het hek aangeleund te praten. Ik voel Roos in mijn arm knijpen en kijk op. Ik volg haar blik en glimlach. Ik knik en Roos rent naar, wie anders, Theo. Grijnzend strompel ik achter haar aan. Maar dan zie ik iets waardoor mijn grijns verdwijnt. Of eigenlijk iemand: Jason. Hij staat te praten met Josh. Zodra Roos Theo om de hals vliegt kijkt hij op en ontmoeten zijn ogen de mijne. Blozend kijk ik weg. Oké Kate, het is nu of nooit. Ik adem even diep in en uit en loop naar hem toe. "Eh... Jason. Kan ik je even spreken?" vraag ik voorzichtig. Hij lijkt even te aarzelen, maar komt gelukkig mee. We lopen naar de fietsstalling waar niemand ons kan zien. "Het spijt me Jason." fluister ik zachtjes. "Ik had nooit zo tegen je moeten doen, maar ik was gewoon zo verward en geschokt."  Ik kijk naar de grond en dan weer naar hem. Zijn gezicht staat neutraal. "Waarom kom je terug als je toch al Alex hebt." zegt hij en ik hoor iets van verdriet in zijn stem. Ik kijk in zijn ogen en ze zien er zo verdrietig uit dat ik weg moet kijken. "Nou..." vraagt hij weer. Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Hij zucht. "Dat dacht ik al." En hij loopt weg.

*****

heey allemaal, eindelijk een nieuw hoofdstuk. Ik kon niet updaten omdat ik in een toetsweek zat. Maarja...

wat vinden jullie ervan dat Jason zo doet. Moet hij het haar vergeven? Hopelijk is het niet saai! ;)

PLEASE

Vote

Comment

Follow

Share

xoxo Anf-love-book