vampire

hoofdstuk 11

Geschrokken val ik op de grond. "Au." Kreun ik. "Wie ben jij?! Jij eh... jij hebt niks gezien!" Hoor ik Roos tegen iemand zeggen. Ik sta op en kijk recht in twee groene ogen met een raar roodachtige gloed. "Eh... heey..." Stamel ik. "Zouden vampiers mensen kunnen hypnotiseren?" Fluistert Roos in mijn oor. "Nou sommige vampiers kunnen dat, maar daarvoor moeten ze wel wat oefenen." Zegt de rare jongen simpel. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem vragend aan. Hij zucht en ontbloot zijn tanden. O... hij heeft hoektanden. "Dus jij bent ook een vampier?" Vraag ik verbaasd. "Jup." Zegt hij grijnzend. "Nou, ehm... fijn voor je, maar ik wil niks met vampiers te maken hebben oké! Daaaag!" Zeg ik en sleur Roos mee weg. "Hé!" Hoor ik hem roepen, maar ik negeer het. "Waarom gaan we weg?! Je vroeg niet eens zijn naam. Anders had je een nieuwe vampier vriend!" "Ja leuk!" Mompel ik sarcastisch. Roos rukt zich los en gaat voor me staan. "Luister eens even Kate, je bent nu eenmaal een vampier en je kan of zielig in een hoekje gaan zitten en treuren, of je gaat kijken naar wat je allemaal kan zodat je er tenminste mee kan leven. En ik wil je best wel helpen, maar ik heb geen zin om de hele tijd naar jouw gezeur te luisteren. Dus ga nu naar huis, maak het goed met je ouders en denk na over 'het vampier zijn'. Dan kom je pas weer naar me toe! Oké?" Ze geeft me vluchtig een knuffel en loopt weg. Oké... Verbaasd loop ik naar mijn huis. Eenmaal aangekomen wil ik aanbellen, maar bedenk me net op tijd dat ik m'n zonnebril op moet doen. Ik bel aan en meteen wordt de deur open gegooid. Mijn moeder staat met een betraand gezicht in de deur. Zodra ze mij ziet rent ze naar me toe. Ze neemt me in een knuffel en knijpt me bijna fijn. "O Kate! Waar was je! We waren zo ongerust!" Ze neemt mijn gezicht in haar handen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Mam, ik ben maar twee dagen weggeweest. Ik was bij Jason." Zeg ik geërgerd. "Dan mag je best wel even sms'en! Ik heb je zo vaak gebeld en gesmst en je nam maar niet op!" Ze houdt op met knuffelen en loopt naar binnen. Ik loop haar achterna en zie dat mijn vader en zusje op de bank zitten. Zodra ze mij zien springt Fee op en bespringt ze me. "Kate, ik dacht dat je dood was!" Zegt ze half huilend. "Ahum, Fee... geen adem!" "O, sorry." Snel laat ze me los. Mijn vader gaat ook opstaan en aan zijn gezicht te zien is hij opgelucht, maar ook boos. "Je weet dat wij allemaal heel ongerust waren en dat jij gewoon bij je vriendje was..." "Hij is mijn vriendje niet!" Onderbreek ik hem. Naast me hoor ik Fee zachtjes lachen, wat haar een boze blik van mijn vader oplevert. "Wat wij willen zeggen is dat je niet zomaar twee dagen weg moet blijven zonder ook maar enig teken van leven te geven. Daarom heb je een week huisarrest." Maakt mijn moeder het af. "Nee! Dat meen je niet!" Zeg ik ongelovig. "Sorry schat." Zegt mijn vader en hij steekt zijn hand uit. Vragend kijk ik hem aan. "Je mobiel..." Zegt hij. Grommend geef ik hem mijn dierbare mobiel. "Waarom heb je een zonnebril op?" Vraagt Fee verbaasd. "Oogontsteking." Zeg ik snel. Bezorgd komt mijn moeder naar me toe. "Laat eens zien." En ze wil mijn zonnebril afdoen. Snel stap ik weg. "Nee mam. Dat hoeft echt niet. Ik ben zeventien en bijna achttien. Ik kan mezelf best wel redden met een oogontsteking. Nu ga ik slapen." Ik geef mijn verbaasde ouders en zus een zoen en loop naar mijn kamer. Ik schop mijn schoenen uit en plof op mijn bed. Misschien had Roos toch gelijk. Vampier zijn is vast niet zo erg. Ik bedoel, ik kan vliegen en ik ben onsterfelijk. Het enige is dat ik niet kan slapen, of eten, of tegen zonlicht kan in het begin. Ook kan ik mijn 'bijtdrang' onder controle houden door gewoon bloed te drinken. En ik hoef niet perse zangeres te worden. Toch? Ik begin te snikken. Waarom moet mij dit nou overkomen?! Waarom vindt Jason mij nou leuk en niet een ander. Moet ik boos op hem zij? Misschien was ik wel een beetje te hard tegen hem. Maarja, hij wil me vast niet terug. Ik heb er gewoon een enorme puinhoop van gemaakt. Nou, blijkbaar kan een vampier wel gewoon huilen. Plots is er een harde windvlaag. Geschrokken kijk ik naar de gedaante die bij het raam staat. Het is dé vampier. Doordat hij glimlacht kan ik zijn hoektanden nog net zien. Snel veeg ik mijn tranen weg. "Wat doe jij hier?" Vraag ik bot. "Ik heb me nog helemaal niet voorgesteld. Nou eigenlijk kreeg ik daar de kans niet voor. Ik ben Alex. Maar waarom huil je?" Hij komt gewoon naast me op bed zitten. "Ik huil niet." "Jawel, dat zie ik toch." "Ik huil niet!" "Je kan slecht liegen." Ik zucht. "Oké, ik huil, maar wat dan nog. Ik heb alle reden om te huilen. Ik wil geen vampier zijn. Ik ben weggelopen bij mijn bijna-vriendje en mijn zangcarrière is verwoest." Waarom ik dit zeg, weet ik niet. Het voelt gewoon goed om het even kwijt te zijn. Ookal is het tegen een wild vreemde jongen die nu naast me op bed zit en me een soort van troost. "Als je wilt, kan ik je wel helpen." Hij kijkt me glimlachend aan. Er is iets waardoor ik hem vertrouw. "Oké..." Glimlach ik. "Dan zie ik je morgen avond bij het veld. Hij wilt opstaan, maar ik houd hem tegen. "Wil je alsjeblieft hier blijven?" Hij grijnst en komt weer naast me liggen. Ik ga tegen hem aan liggen en hij slaat zijn armen om me hee. Al snel val ik in slaap. Meteen word ik weer wakker. Ships, ik kan niet slapen.

POV Jason

Ik had niet verwacht dat Kate er zo moeilijk over zou doen. Het is een paar minuten geleden dat ze weg is gerend. Ik ben haar gevolgd en kijk nu toe hoe ze met Roos aan het praten is. Zo te zien vindt Roos het wel gaaf dat ze een vampier is. Kate staat op en loopt naar beneden, Roos gaat ook naar beneden. Even later lopen ze de deur uit. Net op tijd kan ik me verstoppen. Waar gaan ze nou weer naar toe?! Voorzichtig volg ik ze. Ze stoppen bij een groot veld ergens in het bos. Ik spring in een hoge boom, zodat ik ze goed kan zien. Ik concentreer me op hun stemmen. Roos haalt haar mobiel uit haar zak en zoekt wat op. "Oké, hier staat dat het best makkelijk is. Je moet gewoon denken dat je vliegt." Hoor ik haar zeggen. Dan zegt Kate wat: "Top, het is ook zó makkelijk. En natuurlijk liggen we in een deuk als ik tegen een boom aanvlieg." Ik lach even. Typisch zo'n opmerking van Kate. Ze zit met haar ogen dicht en ik weet al wat er gaat gebeuren. Opeens hoor ik iets links van me. Ik probeer zo stil mogelijk te zitten. Een jongen staat naar de meiden te kijken. Aan hem te zien is hij ook een vampier. Ergens herken ik hem. Ik kijk nog iets beter. Zachtjes grom ik. Het is Alex. Gelukkig heeft hij mij niet gehoord. Dan stapt hij naar voren. "Zo dames, dat is een knap kunstje." Hoor ik hem zeggen. Daardoor valt Kate op de grond. Even wil ik haar helpen, maar ik houd me in. Ik zie hoe Alex naar haar kijkt. Grrr... Ik haat hem. Oké, voor de duidelijkheid: Alex was vroeger één van mijn beste vrienden. Toen verraadde hij me, nu haat ik hem. Ik concentreer me weer op het gesprek en zie dat Kate (gelukkig) weg loopt van Alex. Als ze uit het bos zijn gaat Roos voor haar staan en geeft haar een soort van preek. Het ziet er best wel schattig uit. Haar blonde krullen gaan steeds op en neer. Plots loopt ze weg. Ik zie dat Kate verbaasd naar haar huis loopt. Ik ga terug het bos in en pluk wat bloemen. Hopelijk wil ze weer normaal tegen me doen. Ik sprint naar haar huis en zie Alex nog net haar kamer binnen gaan via het raam. Kan hij haar niet gewoon met rust laten?! Ik gluur naar binnen en zie dat Kate op het bed tegen hem aan ligt.