Tayo Na Lang

Chapter 5

"come on ayel ko, gising na"

Nanghihinang saad ko habang pinagmamasdan si Ayel na mahimbing na natutulog sa kama niya.

"I'm sorry, sorry for hurting you so bad. Gising ka na, Ayel ko." I whispered.

Sobrang helpless ko. Kanina nung nag-collapsed siya sa gym, hindi ko alam ang gagawin. Ano ba kaseng pumasok sa kukote mo Ayel?

Sabi ng clinician kanina, overfatigue daw. Ayon kay Ali kanina, dalawang araw na raw itong hindi natutulog. And it hit me, naalala ko na madaling araw noong sibukan niya akong kausapin but all i did was i pushed her away. Tapos sinabi ni Jess na sila daw ang sumundo sakin kagabi sa bar ng alas dos ng umaga, pagtapos ay siya din ang nag-alaga sakin buong magdamag. Tangina Caloy, ano bang nangyayari sayo at sobrang pabigat mo?

"Putaaa" i groaned and i even pulled my hair in frustration.

Sakto naman noong pumasok si Ali, nang lingunin ko siya ay nagpipigil ito ng tawa habang nakatingin sakin. Sinamaan ko siya ng tingin pero binaliwala niya lang ito.

"Kumain ka na nga muna sa baba. Ako na muna kay Ayel" sabi nito at tinapik pa ang balikat ko. Kinunutan ko lang siya ng noo at hindi umalis sa pwesto ko.

"Aray!" Reklamo ko ng pitikin niya ang noo ko. "Kumain ka na, pabebeng to. Guiltyng guilty ka no? Kase alam mong kasalanan mo" pagtataray nito.

Tamang-tama naman po, boss. Sinimagutan ko ito, "Thank you sa comforting words ha, Ali? Thank you talaga." I stated with a slight tone of sarcasm and this annoying just wiggled her brow at me at muli lang akong tinapik signalling me to go out of my seat. Wala naman na akong magawa dahil kumakalam na rin ang tiyan ko.

"Tawagin mo ko pag nagising na siya ha" paalala ko kay Ali.

"Oo na, oo na! Alis na! Shoo!" Pangtataboy nito pero bago ako makalabas ay binatukan ko muna si Ali. Makabawi man lang, lakas niyang mang-realtalk eh.

Pababa na ako ng maramdaman ko ang pagvibrate ng phone ko. Kinuha ko ito at tinignan. Nanigas ako sa kinatatayuan ko ng mabasa ang caller's ID. Bakit siya tumatawag?

Cza is calling.

"Tots!"

Kamuntikan ko ng mabitawan ang cellphone ko ng biglang sumulpot sa tabi ko si Isa. Mabilis kong itinago ang cellphone sa likod ko. "Sino yan? Bat di mo sagutin?" Pang-uusisa nito, mabilis akong umiling to answer her. "w-wala! blockmate KO lang hehe" i lied saka ako nagmadaling bumaba ng hagdan para hindi na siya magtanong pa. "Kumain ka na ba?" Tanong ko rito ng mapansing hindi na siya sumunod, nakatingin lamang siya sakin habang nakakunot ang noo. "Oo, puntahan ko lang sana si Ayel."

"Sige, kain lang ako. Tawagin niyo ko pag gumising na siya ha" sabi ko. Tumango lamang ito at pumasok na sa kwarto nina Ayel.

Nabalik ang atensyon ko sa cellphone kong patuloy pa din sa pag-vibrate. Bakit ba siya tumatawag? What do they need this time?

I'm hesitant to answer the call at first pero sa huli ay sinagot ko rin ito. It was Cza after all, bestfriend ni Ced. Lumabas ako ng dorm para sagutin ang tawag,  my teammates doesn't know anything about my connection with them baka magtaka sila kung bakit kausap ko sila.

"Hey" i greeted on the other line.

"Tots, kailangan ko ng tulong mo" isang nag-aalalang boses ang narinig ko. Tahimik ang kabilang linya pero nararamdaman ko ang tensyon sa lugar nila. I can't help but to worry, nanlamig ang mga kamay ko ng may marinig na mahinang paghikbi sa kabilang linya. Sure it was not Czarina.

"Bakit? May problema? Is Celine okay? Sino yung umiiyak?" Natatarantang tanong ko. Sht, i know it's her. Nararamdan kong si Celine ang umiiyak sa kabilang linya pero bakit?

"Kailangan ka ni Celine, pwede ka bang pumunta dito? She's literally crying since her mom went here. Hindi rin siya kumain ng dinner. Mukhang may malaking problema."

"I'm coming" i ended the call at mabilis na bumalik ng dorm para kunin ang susi ng kotse ko.

"Aalis ka? Gabi na ah?" Tanong ni Justine ng makita ako.

"Yep, importante lang. Par, si ayel ha. Pakibantayan for me." Sabi ko, tumango naman ito kaya't mabilis na akong umalis ng dorm. Mabuti na lang at natyempuhan kong wala sila sa lobby kung hindi baka usisain pa nila ako.

My heart was founding fast the whole ride. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa hindi malamang dahilan. Is it because of what i heard earlier or is it because finally after sometime ay makikita ko na ulit siya?

Isang oras ang ginugol ko papunta ng Morayta. As soon as I parked my car on the parking area ay mabilis kong tinahak ang daan patungo sa dorm nila.

"Diana!" Napalingon ako sa tumawag ng pangalan ko. It was Kyle Negrito, nagtataka ang ekspresyon ng mukha nito. Malamang ano ba naman kasing ginagawa ng isang tulad ko sa lugar nila diba?

"Kailangan kong makita si Celine" deretsong sabi ko. Kumunot ang noo niya pero agad din itong nawala at sinamahan na ako.

"Kanina pa siya umiiyak magmula ng dalawin siya ng mommy niya, hindi namin alam kung bakit" sabi ni Kyle. Binuksan niya ang pinto ng dorm nila and to my surprise, naroon ang buong team nila, bakas ang pag-aalala sa mga mukha nila pero napalitan ito ng pagkabigla ng makita ako.

"Hi" i greeted them awkwardly.

"She's in their room, puntahan mo na then speak to us later." It was Jerrili Malabanan, their team captain. Tumango ako at mabilis na nagtungo but then i realized one thing, nagkakamot ng batok akong bumalik sa kanila. "Hindi ko alam kung saan ang kwarto niya hehe" nahihiyang saad ko. Nakita ko ang pagngiti ng ilan sa kanila bago itinuro sa akin.

Mabilis akong nagtungo sa kwartong itinuro nila. I was about to enter the room when i realized something. Damn? Anong katangahan na naman itong ginagawa ko? Mas dumoble ang tibok ng puso ko kesa kanina. Nanlalamig ang mga kamay ko at pakiramdam ko naninigas ako sa kinatatayuan ko.

Weeks had passed noong makipaghiwalay siya sa'kin and now i'm here, in front of her room and was about to make a another stupidity. Damn it, i'm longing for her and now were finally door away from each other. Hindi ko alam ang dapat maramdanan, i wanted to cry because i misses her so much but at  the same, I'm afraid. Natatakot ako. What will i see behind this door? Will i be able to see her smile again? Will i be able to hug her? Will we be able to say our iloveyous again?

I'm contemplating whether to open the door or not. She's meter away from me pero bakit natatakot ako? Should i go? Should i just stop here and move on?

Hindi ko alam... Ano bang dapat kong gawin?

I looked up in confusion hoping to find an answer in the ceiling but it has no use. Napapikit ako still hoping to find answer pero tila mas gumulo lang ata... I'm seeing the sleeping Ayel in my mind. And then it hit me, i left Ayel just to be here...

Ano nga bang ginagawa ko dito? Diba dapat nasa tabi niya ako ngayon? Diba siya dapat ang inaalagaan ko? Damn it. Ang tanga tanga mo naman, Caloy.

I need to go back to Ayel, ako dapat ang una niyang makita pagising niya. And the time when i realized the right thing to do, a warm hands already enveloped me.

"You came..."